«Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία» του Μάκη Τσίτα, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη

Τα φώτα ανάβουν και η παράσταση αρχίζει. Στο μέσον της σκηνής ένα ζευγάρι καθημερινό κάθεται γύρω από το τραπέζι. Η ένταση της συζήτησης αυξάνει συνεχώς. Αλληλοσπαράσσονται. Θυμός, εκδίκηση, βρισιές, με έκδηλη τη φθορά στη σχέση τους. Ταυτόχρονα, αισθάνονται μόνοι. Το παιδί τους λείπει στο εξωτερικό. Ξαφνικά, ύστερα από ένα απρόοπτο γεγονός, οι τόνοι πέφτουν και η ατμόσφαιρα αλλάζει τελείως. Η μοναξιά που ζουν τους θυμώνει, αλλά την ίδια στιγμή τούς ενώνει («Η φασαρία»). Είναι το πρώτο υπονοούμενο του συγγραφέα για τους ποικίλους και διαφορετικούς κώδικες επικοινωνίας που θα συναντήσουμε και

Ωστόσο, αυτό που κυριαρχεί, είναι μια αίσθηση καθημερινής παράνοιας. Οι ήρωες προσπαθούν να μιλήσουν μεταξύ τους, αλλά η απόσταση που ακούσια ή εκούσια δημιουργούν δεν τους αφήνει να συνεννοηθούν, να έρθουν ουσιαστικά πιο κοντά ο ένας στον άλλον.

Κάποιοι ήρωες κάτω από το φως των προβολέων μοιάζει να διεκδικούν/απαιτούν/επαιτούν την υλοποίηση των ονείρων τους. Μια γυναίκα γράφει για πολλοστή φορά γράμμα στον υπουργό ζητώντας την πραγματοποίηση των εξαγγελιών του («Το προαίσθημα»). Μια άλλη, χήρα, ζει με πληρωμένες ψευδαισθήσεις στο παγκάκι του πάρκου («Στην πλατεία»). Δύο φίλες, που συναντιούνται καθημερινά για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους σαπουνόπερα, καταλήγουν να τη ζουν με ένταση και να γίνουν μέρος της…(«Η σαπουνόπερα»).

Παράλληλα, το μονόπρακτο «Ο στρατηγός και τα πορτοκάλια» επαναλαμβάνεται με διαφορετικά ζευγάρια, για να φανεί η συχνότητα των φαινομένων της τρέλας, της μεταδοτικότητάς της, της μοναξιάς και της ανάγκης για επικοινωνία. Ή σαν η φαινομενική παράνοια να είναι στην ουσία το κλειδί για την επικοινωνία δυο ανθρώπων.

Ένα σφύριγμα απ’ όσους βρίσκονται στη σκηνή και το σκηνικό αλλάζει κάθε φορά που ξεκινά μια καινούργια ιστορία.