Μαρία Τζίκα: Πολλές φορές η τέχνη ανοίγει νέες πληγές

Η Μαρία Τζίκα γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1980 στην Θεσσαλονίκη. Κατάγεται από τη Χαλκιδική και μεγάλωσε στον Πολύγυρο όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Πάτρας και μεταπτυχιακή φοιτήτρια στη Δημιουργική Γραφή του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Το 2015 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της με τον τίτλο «Ελαττωματικό χώμα» (εκδόσεις Το Κεντρί). Μόλις κυκλοφόρησε

η νέα της ποιητική συλλογή «Μισός Θεός», από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Πιστεύετε ότι ακολουθείτε τον δρόμο άλλων ποιητών ή ακολουθείτε μια μοναχική πορεία μέσα στην γραφή σας;
Ο λιγότερο εμπνευσμένος ποιητής (αν δικαιούμαστε να αξιολογούμε την ποσότητα ή ποιότητα της έμπνευσης των δημιουργών) ίσως επιλέγει να ακολουθεί παντοτινά τεχνητές οδούς που ομοιάζουν με άλλων ή να αντλεί από αυτούς υλικό για την θεματική του αλλά και να διεκδικεί βελτιώσεις στην γραφή του από την δημιουργική σύζευξη των στοιχείων τους. Η ποιητική τους συμπόρευση μπορεί να τον δικαιώσει παγιώνοντας σταδιακά και τα δικά του δημιουργικά στοιχεία που θα αναδείξουν την εκφραστική ικανότητα του αλλά και από την άλλη να καταρρακώσει πιθανότητες εξασφάλισης της αυθεντικότητας του ύφους του. Ομολογώ πως ποτέ δεν αισθάνθηκα η ίδια (ίσως κι εσφαλμένα) την ανάγκη να πειραματιστώ στην ξένη γραφή ή σκέψη ή ιδέα αντιγράφοντας (προφανώς και μια τέτοια αφομοίωση έχει ένα βαθμό δυσκολίας) γενικές ή ειδικές ποιητικές τεχνικές αλλά προτιμούσα ανέκαθεν να ρισκάρω συγγραφικά ευρισκόμενη στο δικό μου ακόμα ατελές σημείο, πληρώνοντας το τίμημα της αδόκιμης γραφής .

Μπορεί η τέχνη να κλείσει τις πληγές των ανθρώπων μέσα σε μια ενδότερη υπαρξιακή διαλεκτική;
Η τέχνη που «εξυπνακίζει» με θεατρινισμούς της γνώσης κι αισθήματα δήθεν μεγαλειωδών ανακαλύψεων, η τέχνη που παρατηρεί αυτάρεσκα τις διαστροφές προφασιζόμενη την ψυχαναλυτική της ελευθερία και γενικότερα την απελευθέρωση του ανθρώπου από αποδεχτές νόρμες συμπεριφορών, που υιοθετεί πολιτικές ιδεολογίες υπαινισσόμενη απόλυτες διαπιστώσεις τους, που όχι μόνο αλλοιώνει τα νοήματα αλλά τα τροφοδοτεί με αυθαίρετες προσθήκες προσωπικής πραγματικότητας, αυτή λοιπόν η τέχνη όχι μόνο δεν κλείνει αλλά ανοίγει νέες πληγές αφού προβληματικά διαλέγεται με τον εαυτό της και με τρόπο επιζήμιο για τον αναγνώστη. Η τέχνη οφείλει να εναγκαλίζεται την προσωπική και κοινωνική πληγή όπως περιφρουρεί το σώμα της μητρότητας το έμβρυο δίχως εξώτερες διαμορφωτικές πιέσεις αλλά μόνο με την αρμονική ενέργεια της παρουσίας της.

Ποιες εικόνες κρατάτε μέσα από τη ζωή σας, ποιες εικόνες εφορμούν στη ζωή σας.
Οι εικόνες μου είναι όλα όσα περιλαμβάνει η κατανόηση της όρασης μου. Δεν πρόκειται για επιμονή στη θεατή τους μόνο φύση εφόσον οι φαινομενικές μου προσλήψεις καταφέρνουν με ένα ευαίσθητο τρόπο να μετασχηματίζονται σε βιώματα. Αυτό σημαίνει πως τοποθετώ συχνά τον εαυτό μου σε θέσεις δυσμένειας όταν π.χ. σκέφτομαι ένα παιδί υποταγμένο σε συνθήκες απόλυτης βίας. Επιζώ από την παραβίαση αυτής της σκέψης μέσω της ποίησης στο βαθμό που οραματίζομαι πως θα εισακουσθεί η κραυγή του παιδιού μέσα από το έργο. Από την άλλη, τις πιο υγιείς μου εικόνες τις αντλώ κυρίως από τα παιδιά μου που συνειρμικά σχηματίζουν στην θεώρηση μου την θεϊκότητα του οικουμενικού παιδικού πλάσματος.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr