Ο πράσινος... επενδυτής λέγεται Γιώργος Δώνης!

Μπορεί ο Παϊρότζ να ήταν στο ΟΑΚΑ μαζί με τον Γκραντ και να πανηγύρισαν τη 2η σερί νίκη του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα και το μηδενισμό του -6 που άφησε ως κληροδότημα ο Αλαφούζος, αλλά ο κανονικός... επενδυτής του τριφυλλιού ακούει στο όνομα Γιώργος Δώνης.

Φυσικά με συμπαραστάτη το Νίκο Νταμπίζα, που ξέρει τη δουλειά και δεν θα χαλάσει τα αποδυτήρια με περίεργα ονόματα και λεφτά που οι άλλοι ποδοσφαιριστές θα πληροφορηθούν και θα... στραβώσουν.

Μετά το διπλό στην Ξάνθη ο Παναθηναϊκός κέρδισε και τη Λαμία, με τον Δώνη να αφήνει το στίγμα του στις αλλαγές και στη διαφοροποίηση της τακτικής όταν διαπίστωσε ότι ο Τεννές κλείνει την ομάδα του πίσω.

Δύο αλλαγές με την έναρξη του Β΄ μέρους (Γιόχανσον αντί Κουλιμπαλί και Καμπετσής αντί Πούγγουρα) και μία 3η στο 57΄ (Εμμανουηλίδης αντί Μουνιέ) δείχνουν χαρακτήρα, γνώση του αντικειμένου, του έμψυχου υλικού και αποφασιστικότητα.

Επίσης το 3-4-2-1 έγινε 4-3-2-1 και κάποια στιγμή και 4-4-2 γεγονός που φανερώνει ότι ο Δώνης δούλευε κι άλλα πράγματα με την ομάδα του, τα οποία δεν είχαν φανεί στα φιλικά ματς της προετοιμασίας.

Διότι σε ότι αλλαγές κι αν έκανε οι ποδοσφαιριστές του και κυρίως οι νέοι, ανταποκρίθηκαν λες κι έχουν εμπειρίες ετών μέσα στα γήπεδα.

Το περίεργο στο ματς του ΟΑΚΑ ήταν πως οι νέοι «τράβηξαν» τους παλιούς (με εξαίρεση τον Κουρμπέλη) κι όχι οι παλιοί τους νέους.

Δηλαδή η αύρα των πιτσιρικάδων ήταν πολύ πιο έντονη από την εμπειρία των παλιών, που βρέθηκαν να ανεβάζουν ταχύτητα (όπως ο Ινσούα και ο Γιόχανσον) παρασυρόμενοι από τους Μπουζούκη, Χατζηγιοβάννη, Καμπετσή και Εμμανουηλίδη.

Με τον Δώνη να είναι «και μάνα κι αδελφή μου κι αγάπη εσύ» που τραγούδησε κι ο Πάριος το 1978 και με τον κόσμο στην εξέδρα να πιστεύει στο «γιατί είσαι η αλήθεια μες στην ψευτιά, στα γκρίζα όνειρά μου η ξαστεριά...», ο Παναθηναϊκός πορεύεται με ένα πλάνο που παρόμοιό του δεν έχει δοκιμαστεί σε οποιαδήποτε από τις μεγάλες ομάδες της χώρας.

Το πείραμα ο Δώνης ξέρει πως να το ολοκληρώσει και να βγει νικητής.

Να πείσει και τους παίκτες του, αλλά και τον κόσμο πως δεν κάνει κάτι από ανάγκη, αλλά κάνει κάτι γιατί πιστεύει και φυσικά για να αναδείξει το καλό (αλλά άπειρο) υλικό που διαθέτει.

Ταλέντο υπάρχει, καλός προπονητής υπάρχει, όπως και καλός τεχνικός διευθυντής, που γνωρίζει ότι ακόμα κι αν έρθουν οι νέοι επενδυτές και βάλουν χρήματα η ισορροπία πρέπει να διατηρηθεί.

Μόνο έτσι η οικογένεια θα μείνει ενωμένη, θα παίζει καλύτερα, θα χαίρεται το ποδόσφαιρο, θα χτίζει το μέλλον της και θα επιμένει να ζητά τη στήριξη του κόσμου της.