Η εποχή του αυτοσκοπού

«Σε τελική ανάλυση, η νίκη μετράει».

«Αυτή την εποχή μετράνε οι νίκες».

«Νίκη και με μισό πόντο».

Όλα τα παραπάνω είναι τα εκνευριστικά τσιτάτα που κυκλοφορούν σε όλη τη διάρκεια της κανονικής περιόδου, λες και τίποτα άλλο δεν μπορεί να μπει στην κουβέντα: η χημεία, η βελτίωση, η υγεία, οι αδυναμίες, τα προτερήματα.

Όλα τα παραπάνω είναι απολύτως ακριβή όταν το ημερολόγιο σημαδέψει τα πλέι-οφ. Αυτές είναι οι μέρες του αυτοσκοπού, εκείνες στις οποίες μερικές φορές θα κερδίσεις

Η ανασφάλεια εξαπλωνόταν σαν ομίχλη κάθε φορά που ένα ελεύθερο ή ένα μαρκαρισμένο τρίποντο τράνταζε την αντίπαλη στεφάνη. «Μπλέξαμε, είναι μία από αυτές τις βραδιές» σκεφτόταν το κοινό του Σ.Ε.Φ., το οποίο είχε δει τα προηγούμενα χρόνια τις Μονακό, Φενέρμπαχτσε και Μπαρτσελόνα να κερδίζουν αγώνα πλέι-οφ στο Φάληρο. Ο Φουρνιέ ήταν παθιασμένος αλλά άσφαιρος, ο Γουόκαπ συγκετρωμένος αλλά ανέτοιμος. Η νευρικότητα χτύπαγε στο μάτι από το ξεκίνημα, ο Ολυμπιακός σαν να ήθελε να τελειώσει το παιχνίδι με δύο πάσες και τρία σουτ.

Η άμυνα κράτησε το οχυρό όρθιο την ώρα που η επίθεση έβρισκε κουτσά-στραβά λύσεις ως την ισοπαλία του 38-38. Νωρίτερα ο ανακατωσούρης Φελίς οδήγησε σωστά το βαρύ σασί της Ρεάλ, ο Ματέο πρόσμενε από τον Μούσα πόντους από τον πάγκο, αλλά δεν τους είδε ποτέ. Η ποιότητα των σουτ του Ολυμπιακού ήταν περί του μετρίου, η ευστοχία πολύ κάτω από τη βάση, 33%, συνταγή ήττας. Στην δεύτερη περίοδο ο Σέιμπεν Λι κέρδισε με το σπαθί του σχεδόν 8.5 σερί λεπτά την ώρα που ο Μπαρτζώκας έψαχνε ένα σχήμα που θα λειτουργούσε στην περιφέρερεια – όχι μικρή υπόθεση για έναν τύπο που είναι εδώ δύο μήνες και δεν έχει ξαναπαίξει πλέι-οφ.

Όπως συνηθίζει, ο Γιώργος Μπαρτζώκας δοκίμασε τα νερά στο πρώτο ημίχρονο χρησιμοποιώντας και τους 12 παίκτες, αλλά μάζεψε το rotation στο δεύτερο, κρατώντας όσους είδε ζεστούς. Παπανικολάου, Μακίσικ, Λαρεντζάκης δεν ξανάπαιξαν: ο κανόνας στα πλέι-οφ λέει «εμπιστεύομαι εννιά, παίζουν οι οκτώ». Το Game 1 ήταν η ευθεία διαδρομή, η εξαίρεση.

Το ματς κερδήθηκε στη δύναμη και την επιμονή, μαζί και στον άγραφο κανόνα που λέει πως σταματώντας τον Καμπάσο και τον Ταβάρες, από αυτή τη Ρεάλ απλώς δεν χάνεις. Στο πρώτο ματς είχαν 14π/9 λάθη, στο δεύτερο 15π, 7λάθη, τι Τσους, τι Ματέο. Στη θεωρία το ματς έπρεπε να έχει κερδηθεί προ πολλού, αλλά τα σουτ χάνονταν το ένα μετά το άλλο και χωρίς τρίποντο τη σήμερον ημέρα, διαφορά της προκοπής δεν φτιάχνεις. Ο Λι έγινε και τότε το ενεργειακό ποτό της ομάδας, πάρε μπλοκ, πάρε ασίστ, ένα ανάποδο λέι-απ, σούμα 7 πόντων στο άψε σβήσε. Το καρέ του Φαλ να πανηγυρίζει είναι pixels από αδρεναλίνη.

Το εναρκτήριο 7-0 της τέταρτης περιόδου έδωσε υποψία εύκολης επικράτησης, ο πάγκος της Ρεάλ απάντησε με ζώνη και μπέρδεψε τους πάντες, η Ρεάλ επέστρεψε και ο Μπαρτζώκας απάντησε: Πίτερς μέσα, 18 λεπτά ανενεργός στο δεύτερο μέρος, πάρτο μέσα, αναίσθητη ηρεμία. Κάνει εντύπωση, ενώ δεν θα έπρεπε.

Πρόπερσι έβλεπε σπάνια το φως της μέρας πίσω από το τέρας Βεζένκοφ. Ήταν περισσότερο μονοδιάστατος, λιγότερο σκληρός – ή τουλάχιστον δεν είχε αποδειχθεί το αντίθετο. Πέρσι κατέθεσε τα διαπιστευτήρια της ποιότητας, φέτος αυτά της πνευματικής προόδου. Είναι ένα πράγμα να δηλώνεις τον Σεπτέμβρη πως είσαι έτοιμος να βοηθήσεις όποτε σου ζητηθεί – αυτό το κάνουν όλοι, αλλά κάμποσοι καταλήγουν Ντόρσεϊ. Ο Πίτερς συνδύασε λόγια και πράξεις, είναι εύκολα ο πιο πολυσύνθετος παίκτης του Ολυμπιακού παίζοντας τρεις θέσεις μέσα στη σεζόν (3-4-5), ένα plug n’ play εργαλείο του πάγκου, το βάζεις στο παρκέ και δουλεύει.

Ο Φουρνιέ έζησε ένα υπερβολικό ματς. Ξεκίνησε επιθετικός αλλά τα έχασε όλα, συνέχισε άστοχος αλλά δεν κρύφτηκε από την ευθύνη, πήρε τη μπάλα και οργάνωσε τις επιθέσεις σχεδόν ανατρέποντας την καθεστηκυία τάξη του συστημικού Μπαρτζώκα. Εν τέλει, το πάθος και η θέληση του δικαιώθηκαν, χωρίς πάντως να ξεχνάει κανείς πως χρειάστηκε και το απέριττο παιχνίδι του Γουόκαπ. Στο τέλος της βραδιάς, για να κερδηθεί ένα παιχνίδι πλέι-οφ θα πρέπει να μπουν και κάποια μεγάλα σουτ, όση άμυνα του σκοτωμού και να παίζει κανείς. Μπήκαν τρία, έφταναν και περίσσευαν.

Ο Γουόκαπ φαίνεται περίπου στο 50-60%, όχι παραπάνω. Επηρεασμένος από την μακρόχρονη απουσία φαίνεται πιο αδύνατος, λες και έχει χάσει μυϊκό όγκο, αναμενόμενα ανασφαλής και διστακτικός. Η διάθεση της αυτοθυσίας είναι εκεί, το αμυντικό φίλτρο επίσης, αλλά ακόμη δεν φαίνεται να εμπιστεύεται στο ακέραιο το κορμί του – ή ίσως αυτό δεν μπορεί ακόμα να ακολουθήσει ανάλογα. Ο χρόνος είναι με το μέρος του πάντως και το πρόσημο της πρώτης εβδομάδας είναι αναφανδόν θετικό.

Η τελευταία κουβέντα ανήκει στον Μιλουτίνοφ. Αν γινόταν μια ψηφοφορία ανάμεσα στους φιλάθλους του Ολυμπιακού με θέμα «ποιος πιστεύετε ότι θα είναι πολύ καλός στη σειρά εκτός των Βεζένκοφ/Φουρνιέ/Γκος», ο Σέρβος μάλλον θα κατέληγε πίσω από τον Πίτερς, τον Μακίσικ, ίσως ακόμα και τον Μόουζες Ράιτ. Αν ο Βιλντόσα ήταν υγιής, πιθανόν να τον ξεπερνούσε και αυτός.

Δεν είναι περίεργο. Τα 10 παιχνίδια που έχασε φέτος δεν είναι λίγα, τα νούμερα του είναι καλά (8.2π με 59.3%, 5.9 ριμπάουντ), όμως η γενικότερη αίσθηση που απέπνεε συνολικά φέτος το παιχνίδι του δεν ήταν αυτή ενός κυρίαρχου ψηλού – συχνά δε έμοιαζε βαρύς, ευάλωτος στην επαφή αν και σέντερ, χωρίς νεύρο και ένταση.

Ο καλός Μιλουτίνοφ, αυτός που βλέπουμε ως τώρα στα πλέι-οφ (10.5π με 53.3% και 5/7 βολές, 4 επιθετικά ριμπάουντ και 2 κλεψίματα μ.ο) είναι οριακά χειρότερος του Φαλ μόνο στην πάσα και στην προστασία της στεφάνης, όμως την ίδια στιγμή είναι απείρως πιο επιδραστικός στο επιθετικό παιχνίδι. Ακόμα και αν το σύστημα του Ολυμπιακού δεν προβλέπει πολλές προσπάθειες και γενικώς παχιά νούμερα από το «5», ένας υγιής, σβέλτος και παθιασμένος Μιλού μπορεί να κάνει σημαντική διαφορά στην post season.

H Μαδρίτη θα είναι μια διαφορετική ιστορία, όσο και αν το 2-0 είναι αποφασιστικό προβάδισμα από το οποίο η Ρεάλ δεν έχει πείσει πως έχει την ποιότητα να επιστρέψει. Όμως και οι πέτρες ξέρουν πως το γόητρο της βασίλισσας είναι συχνά σημαντικότερο από μία πρόκριση: πριν τέσσερα χρόνια είχαν χάσει πιο εύκολα δύο ματς από την Εφές, αλλά της πήραν τα δύο της Ισπανίας και χρειάστηκε μια προσευχή του Κρούνο Σίμον για να έρθει η πρόκριση στο Game 5. Καλή η αισιοδοξία λοιπόν, αλλά ακόμα καλύτερη η σύνεση.