Η διπλή κρίση στη Γερμανία

Η ταυτόχρονη πολιτική αποσταθεροποίηση και η ύφεση στην οικονομία θέτουν στην αρχή του φθινόπωρου του 2019 τη Γερμανία, συνολικά, ως την απρόβλεπτη μεταβλητή, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκαλέσει γενικευμένη κρίση σε ΕΕ και Ευρωζώνη.

Το πολιτικό φόντο του γερμανικού «βραχυκυκλώματος» έχει διαμορφωθεί από την αρχή της χρονιάς. Δίπλα στην μη αντιστρέψιμη, απ’ ότι φαίνεται, δυναμική ελεύθερης πτώσης των Σοσιαλδημοκρατών καταγράφεται η πτωτική τάση της Χριστιανοδημοκρατίας, η ανοδική τάση των Πρασίνων, οι οποίοι την άνοιξη κατέγραψαν δημοσκοπική πρωτιά, αλλά και η τάση

ανάδειξης της Εναλλακτικής για την Γερμανία σε δεύτερο κόμμα στην πρώην Ανατολική Γερμανία.

Το ερώτημα που τίθεται από την αρχή του χρόνου είναι πόσο θα αντέξει ο σημερινός κυβερνών μεγάλος συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών με τους δεύτερους να βρίσκονται στις «συμπληγάδες» της παρατεταμένης πρόσδεσης στη Μέρκελ αλλά και στο κόστος μιας ρήξης, που όχι μόνον μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές, αλλά και σε μια παρατεταμένη μετεκλογική αστάθεια, με δεδομένο τον θρυμματισμό του πολιτικού τοπίου.

Στο παραπάνω πολιτικό σκηνικό έρχεται να προστεθεί η είσοδος της γερμανικής οικονομίας σε περίοδο ύφεσης, ως παρενέργεια κατά κύριο λόγο των αρνητικών εξελίξεων στην παγκόσμια οικονομία, με κεντρικό σημείο αναφοράς την πολιτική πυγμής του Τραμπ απέναντι στην Κίνα. Ακόμη χειρότερα, οι αρνητικές εξελίξεις στο παγκόσμιο εμπόριο, που πυροδοτεί η πολιτική «Πρώτα η Αμερική» του Τραμπ, συμπίπτουν με την προεξόφληση του κόστους από ένα ενδεχόμενο σκληρό Βrexit, συνθέτοντας μαζί το χειρότερο δυνατό σενάριο για το Βερολίνο: Η επιβολή δασμών από τις ΗΠΑ να συμπέσει χρονικά με την χαοτική επόμενη μέρα ενός ασύντακτου Brexit και έτσι η αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας  να χάσει ταυτόχρονα τους δύο σημαντικότερους εξαγωγικούς προορισμούς της, την αμερικανική και τη βρετανική αγορά.

Αυτό το σκηνικό θα μπορούσε να επισπεύσει την αλλαγή γραμμής πλεύσης στο Βερολίνο, την εγκατάλειψη της εμμονικής προσήλωσης στην πολιτική των μηδενικών ελλειμμάτων και την υιοθέτηση πολιτικών αναθέρμανσης της οικονομίας μέσω αύξησης της ζήτησης. Όμως όλα αυτά δεν προσλαμβάνονται ως υποχρεωτικός μονόδρομος από την κυβερνώσα ελίτ της Γερμανίας, η όποια ελπίζει ακόμα ότι μπορεί να αντιμετωπίσει την ύφεση χωρίς δημοσιονομική χαλάρωση.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr