Persona 5 Review

Ξυπνήστε τον έφηβο επαναστάτη που κρύβετε μέσα σας

H σειρά Persona έχει μια μεγάλη ιστορία, με τον πρώτο τίτλο να κυκλοφορεί το 1996. Έκτοτε πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, πάντα προς το καλύτερο, αλλά η βασική φόρμουλα έχει παραμείνει η ίδια. Κάθε τίτλος περιστρέφεται γύρω από μια παρέα εφήβων οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με εξωπραγματικές καταστάσεις, ενώ ταυτόχρονα διαχειρίζονται καθημερινές ευθύνες, όπως το σχολείο και τον κοινωνικό περίγυρο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα μείγμα dungeon crawling με social simulation και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστορίες. Το Persona 5 αποτελεί το

αποκορύφωμα αυτής της ιδιόμορφης συνταγής και ένα από τα καλύτερα JRPG των τελευταίων ετών.

Το story εκτυλίσσεται γύρω από μια παρέα μαθητών λυκείου, οι οποίοι έχουν πέσει θύματα διεφθαρμένων ενηλίκων που εκμεταλλεύονται την εξουσία που ασκούν πάνω τους. Ανήμποροι να αντιδράσουν στον πραγματικό κόσμο, αναζητούν την δικαίωσή τους στο υποσυνείδητο των θυτών, πολεμώντας τις διεστραμμένες τους ιδέες και αλλάζοντας έτσι τον χαρακτήρα τους. Σε αυτόν τον κόσμο, που καλείται Metaverse, εμφανίζονται και οι Personas, που είναι πρακτικά η έκφραση των προσωπικοτήτων τους όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με δυσκολίες. Fun fact, ο όρος δεν δημιουργήθηκε από τους developers, αλλά έχει πρωτοεκφραστεί από τον Carl Yung.

Αν σκεφτεί κανείς ότι συναντάμε μια γάτα που μιλάει και μπορεί να μεταμορφωθεί σε λεωφορείο, εφήβους που ξαφνικά φοράνε μάσκες και μπαίνουν στο υποσυνείδητο άλλων, καθώς και τέρατα φαλλικού σχήματος, η σοβαρότητα της αφήγησης εκπλήσσει πολύ ευχάριστα. Σεξουαλικές παρενοχλήσεις, αυτοκτονίες, ακόμα και δολοφονίες εντάσσονται στην ιστορία με σεβασμό, αλλά ταυτόχρονα χωρίς να γίνονται δραματικά σε θεατρικό βαθμό. Το χιούμορ είναι έξυπνο και εξισορροπεί τις πιο βαριές στιγμές, ενώ και οι χαρακτήρες ξεφεύγουν από τα συνήθη στερεότυπα και μοιάζουν με πραγματικούς ανθρώπους, με τους οποίους μπορείτε να ταυτιστείτε. Όλα αυτά οφείλονται βέβαια στην ποιότητα της γραφής, αλλά και στην ποσότητά της, καθώς η πληθώρα διαλόγων σας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσετε σε βάθος κάθε χαρακτήρα.

Όσον αφορά το gameplay, ο χρόνος σας μοιράζεται ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο και το Metaverse. Στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχουν καθόλου μάχες και αντ’αυτού καλείστε να ζήσετε τη ζωή ενός τυπικού λυκειόπαιδου στην Ιαπωνία. Εκτός του σχολείου που είναι υποχρεωτικό, μπορείτε να βγείτε με τους φίλους σας, να πιάσετε μια δουλειά, να κυνηγήσετε πιθανά ρομάντζα, ή να αφοσιωθείτε στο διάβασμα προκειμένου να αριστεύσετε στις εξετάσεις. Το αριστουργηματικά κατασκευασμένο Τόκιο του Persona 5, πέρα από πανέμορφο, είναι και γεμάτο με πιθανές ασχολίες όπως τα λουτρά, τα arcade, τα μαγαζιά με ramen, και άπειρα άλλα που θα αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας. Ταυτόχρονα οι μικρές πινελιές, όπως τα κρυφά μηνύματα που στέλνετε κάτω από το θρανίο εν ώρα μαθήματος, τα διαγωνίσματα που εξετάζουν πράγματα που έχουν ειπωθεί τις προηγούμενες ημέρες και απαιτούν να τα θυμηθείτε, ή το σπασμένο λάπτοπ που επισκευάζετε μόνοι σας, κάνουν την όλη εμπειρία εξαιρετικά απορροφητική και ενδιαφέρουσα.

Όταν έρθει η στιγμή να φορέσετε την μάσκα σας και να εισβάλλετε στο Metaverse όμως, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Τα dungeons του τίτλου ονομάζονται Palaces και είναι βασισμένα στις επιθυμίες και εμπειρίες του ατόμου στο οποίο ανήκουν και αντανακλούν τον διεστραμμένο τρόπο με τον οποίον βλέπουν τον κόσμο. Κάθε ένα είναι εντελώς διαφορετικό, όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στα εμπόδια τα οποία συναντάτε, κατά παρόμοιο τρόπο με τους διάφορους κόσμους σε ένα Mario game. Κάποια είναι γεμάτα puzzles που πρέπει να λύσετε, ενώ άλλα δίνουν έμφαση στις μάχες. Ο στόχος όμως σε κάθε ένα από αυτά είναι ο ίδιος: να κλέψετε τον θησαυρό του παλατιού, πράγμα το οποίο οδηγεί στην κατάρρευσή του και στην άμεση αλλαγή προσωπικότητας του ατόμου. Τα side quests τα οποία θα συναντήσετε, δεν λαμβάνουν χώρα σε κανένα από τα προαναφερθέντα παλάτια, αλλά στο Mementos, το οποίο είναι το συλλογικό υποσυνείδητο των μαζών και περιλαμβάνει τους λιγότερο επικίνδυνους παραβάτες των οποίων τις καρδιές πρέπει να αλλάξετε.

To combat system είναι turn-based, η ομάδα σας αποτελείται από τέσσερα άτομα και η Persona του κάθε ατόμου του προσδίδει διαφορετικές ικανότητες. Αντί για το κλασικό σύστημα «πέτρα μολύβι ψαλίδι χαρτί» όπου για παράδειγμα η φωτιά βλάπτει όσους χρησιμοποιούν ικανότητες με πάγο, εδώ οι αντίπαλοι σας θα είναι αδύναμοι ή ανεπηρέαστοι ενάντια σε τυχαία στοιχεία τα οποία θα πρέπει να ανακαλύψετε δοκιμάζοντας όλο το οπλοστάσιό σας. Αντίστοιχα όμως και η δικές σας personas θα έχουν αδυναμίες, αλλά και ανοσίες, οπότε η επιλογή συμμάχων που μπορούν να αντισταθούν στους αντιπάλους είναι κρίσιμης σημασίας. Όταν βρείτε το αδύναμο σημείο του αντιπάλου και τον ρίξετε κάτω, θα μπορείτε να ξαναπαίξετε έχοντας έτσι την δυνατότητα να χτυπήσετε τα αδύναμα σημεία μιας ολόκληρης ομάδας. Αν καταφέρετε να χτυπήσετε τις αδυναμίες όλων, σας ανοίγεται η επιλογή να διαπραγματευτείτε προκειμένου να παραδοθεί δίνοντας σας χρήματα, αντικείμενα, ή ακόμα και μια νέα Persona. Εναλλακτικά μπορείτε να κάνετε μια All Out Attack, στην οποία όλη σας η ομάδα επιτίθεται ταυτόχρονα κάνοντας τεράστια ζημιά.

Εκεί όμως που το Persona 5 απλά λάμπει, είναι το art style του. Τα γραφικά του, αντί να προσπαθούν να είναι φωτορεαλιστικά, είναι καρτουνίστικα, καλοσχεδιασμένα, πολύχρωμα και με μια λέξη απλά πανέμορφα. Τα μενού, ένα συνήθως βαρετό αλλά αναγκαίο κομμάτι, είναι εξαιρετικά σχεδιασμένα, με έντονα χρώματα και γραμματοσειρά που θυμίζει σημείωμα για λύτρα με τα γράμματα κομμένα από εφημερίδες. Αλλά και έξω από το ιδιαίτερο UI, η αισθητική είναι το πρώτο πράγμα που θα προσέξετε. Από το μικρό animation όταν σώζετε την πρόοδό σας, μέχρι τα loading screens που διαφέρουν ανάλογα με την ώρα της ημέρας και το μεταφορικό μέσο που χρησιμοποιείτε, ή ακόμα και το status report στο τέλος κάθε μάχης που παρουσιάζεται με τον χαρακτήρα σας να τρέχει στο background και να σταματάει για να ποζάρει με την υπόλοιπη παρέα, το Persona 5 κάνει τα πράγματα με τον δικό του, πολύ στυλάτο τρόπο. Αντίστοιχης ποιότητας είναι και η μουσική επένδυση και είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι παρά τον περιορισμένο αριθμό κομματιών που σήμαινε ότι άκουγα πολλές φορές τον ίδιο ρυθμό, δεν με κούρασε ούτε στιγμή, αντίθετα τον αναζήτησα ακόμα και ώρες που δεν έπαιζα. Τo voice acting είναι και αυτό πολύ καλό, αν και πολύ διάλογοι περιορίζονται μόνο στο κείμενο, ενώ το localization δίνει ρέστα, πετυχαίνοντας ακόμα και αγγλικούς ιδιωματισμούς.

Το βασικό μου παράπονο κατά την πολύωρη ενασχόληση μου με τον τίτλο είναι το γεγονός ότι μετά από περίπου δέκα ώρες είχα ακόμα την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε tutorial, πράγμα το οποίο είναι όμως κατανοητό αν σκεφτεί κανείς τον μεγάλο αριθμό συστημάτων και mechanics που πρέπει να εξηγηθούν. Όταν τελικά το Persona 5 μου άφησε το χεράκι και έκανα μόνη τα πρώτα μου βήματα, ήταν σχεδόν τρομακτικό πόσα πράγματα έπρεπε να λάβω υπόψιν μου, αλλά δεν υπήρχε σημείο που να μην έχω καταλάβει μετά από τόσες ώρες διδασκαλίας. Επιπλέον, ο μεγάλος αριθμός loading screens είναι ελαφρώς ενοχλητικός, αλλά ευτυχώς είναι ιδιαίτερα μικρής διάρκειας.

Το review βασίστηκε στη retail έκδοση του παιχνιδιού για το PS4. Επίσημος διανομέας στην Ελλάδα είναι η Enarxis Dynamic Media.

IGN Greece H Slitherine θα παρουσιάσει στις 19 Νοεμβρίου τη νέα κυκλοφορία της Γιορτάστε τα πέντε χρόνια ζωής του Playstation 4 Μπαίνει και το PC στον αγώνα των Retro Consoles

Πηγή: IGN Greece