Θάνατος Ραΐσι : Ο Τραμπ έπνιξε το Ιράν, ο Μπάιντεν τον εαυτό του και τώρα θα πληρώσει τις συνέπειες

Του Εμμανουήλ Μπέζα (*)

Η Αμερική  ιστορικώς, επιδίωκε τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, και η Αμερική ιστορικώς, αποτυγχάνει να το κάνει. Από το 1980, η Αμερική δεν έχει κερδίσει καμία πολεμική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή και δεν έχει καταφέρει  να ικανοποιήσει τα οικονομικά της συμφέροντα, σε μια περιοχή του κόσμου όπου το Ιράν και η Σαουδική Αραβία ανταγωνίζονται σκληρά για την επικράτηση και την απόλυτη επιρροή.

Είναι παραδεχτό γεγονός πλέον, πως κατά τη διάρκεια της θητείας Τραμπ,

ο πλανήτης αποτέλεσε ένα πολύ πιο ήσυχο μέρος από ότι πριν αλλά και μετά τη θητεία του. Οι αντίπαλοί του στην αρχή, πρόταξαν τις κοινωνικές συγκρούσεις που προκάλεσε ο Τραμπ στο εσωτερικό της Αμερικής, ως ένδειξη υψηλής αστάθειας και αβεβαιότητας. Η οικονομική ευμάρεια της Αμερικής την περίοδο της θητείας του όμως, ήταν η απάντηση, με την έρευνα του Gallup το 2019, να αποκαλύπτει πως :

α) το πρώτο τρίμηνο του 2019 ήταν το ισχυρότερο πρώτο τρίμηνο για την οικονομία των ΗΠΑ από το 2015,

β) η αισιοδοξία των Αμερικανών για τα προσωπικά τους οικονομικά έφτασε σε επίπεδα που δεν έχουν παρατηρηθεί εδώ και περισσότερα από 16 χρόνια, καθώς το 69% περίμενε ότι θα ήταν ακόμη καλύτερα οικονομικά σε έναν χρόνο.

Πλέον, με  δύο πολέμους σε Γάζα και Ουκρανία, ένα πιθανό στα Βαλκάνια και ένα στην Ταϊβάν - που αποφεύχθηκε στα όρια του ξυραφιού-  να λαμβάνουν χώρα, οι αντίπαλοί του αναγνωρίζουν την «ηρεμία» κατά την διάρκεια της θητείας του. Παρόλα αυτά, την θεωρούν προϊόν βραχυπρόθεσμης τύχης και εύθραυστη και δηλώνουν σίγουροι πως σε πιθανή δεύτερη θητεία του, θα αποτύχει παταγωδώς να διατηρήσει έναν πλανήτη με λιγότερες συγκρούσεις.

Οι τρεις αρχές Τραμπ που άλλαξαν τη διαπραγματευτική δυναμική

Ο Τραμπ έθεσε ως βάση της νέας διπλωματικής τάξης, την αλλαγή του τρόπου  με τον οποίο διαπραγματεύονταν η Αμερική μέχρι τότε. Την αλλαγή της ίδιας της φύσης της εξωτερικής πολιτικής Κλίντον-Μπους-Ομπάμα, η οποία γνώριζε επιμέρους διαφορές στο ίδιο πλαίσιο όμως επιδιώξεων και αντίληψης. Αυτό ήταν το λεγόμενο «Αμερικανικό κατεστημένο» στην εξωτερική πολιτική. Ο Τραμπ έθεσε την παγκόσμια σκακιέρα στο μηδέν, θέλοντας να επαναδιαπραγματευτεί όλες τις συμφωνίες, όλη την παρουσία, την απουσία και τις επιδιώξεις της χώρας του.

Από την αρχή της θητείας του δήλωσε ξεκάθαρα πως θα κάνει «business με όλους». Χωρίς να λαμβάνει υπόψιν απολυταρχικά καθεστώτα ή δημοκρατίες, καλούς ή κακούς ηγέτες, καλή η κακή προϊστορία των κρατών αυτών με την Αμερική. Για να μπορέσει να επιτύχει οικονομικές συμφωνίες, ο Τραμπ ήξερε πως δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί «underbadfaith». (κάτω από δυσμενείς συνθήκες που δημιουργούνται από την αμοιβαία καχυποψία πως ο συνομιλητής εισέρχεται στην συζήτηση με διαφορετική ατζέντα από αυτήν που προτάσσει).

Οι δηλώσεις

«Όχι άλλοι πόλεμοι»

Ο Τραμπ με τη δήλωση αυτή έδειξε στους συνομιλητές του πως πρόκειται να εξαντλήσει τη  διαπραγματευτική του δυνατότητα, προτού προβεί σε οποιαδήποτε πολεμική εχθροπραξία.

«Τα στρατεύματα επιστρέφουν»

Επιστέφοντας πίσω τα στρατεύματα, έδειξε την έμπρακτη εφαρμογή της πρώτης δήλωσής του αλλά και την πρόθεσή του να παραχωρήσει έλεγχο, τον οποίο ασκούσε η Αμερική μέσω της στρατιωτικής παρουσίας της, για χάρη μιας καλής οικονομικής συναλλαγής.

«Είμαστε ανοιχτοί σε όλους»

Με τη στάση του αυτή έδωσε τέλος στη μεταψυχροπολεμική αντίληψη για παγιωμένους εχθρούς και φίλους των ΗΠΑ και σήμανε την αρχή της εποχής των στρατηγικών συμμάχων και αντιπάλων. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στον Τραμπ να ανοίξει πόρτες σε σημεία του κόσμου όπου η Αμερική είχε προκαλέσει έντονη πόλωση στο παρελθόν (πχ Βόρεια Κορέα).

Ο Τραμπ με τις τρεις αυτές δηλώσεις απογείωσε τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της Αμερικής, καθώς οι συνομιλητές του πλέον ήξεραν ότι είχαν απέναντί τους μια ομάδα ανοιχτή σε όλα τα πιθανά σενάρια και διατεθειμένη να παραχωρήσει έλεγχο στα πλαίσια των οικονομικών συναλλαγών.

Ο Τραμπ λειτούργησε πράγματι σαν επιχειρηματίας και όχι σαν κλασσικός πολιτικός και παρ’ όλη την προκατειλημμένη αντίληψή μας ότι οι επιχειρηματίες θέλουν να παρεμβαίνουν παντού, οι περισσότεροι δεν ενδιαφέρονται για παρεμβάσεις και έλεγχο, καθώς αυτό τους στερεί χρόνο και τους οδηγεί σε περιττά έξοδα. Ο Τραμπ, όπως και κάθε λογικός επιχειρηματίας, θέλει να κερδίζει χρήματα, το εάν η Αμερική θα επηρέαζε απόλυτα την πολιτική κατάσταση σε κάποια περιοχή του κόσμου ποσώς τον ενδιέφερε, τη στιγμή που ήξερε και ήταν διατεθειμένος να διαπραγματευτεί ανεξαρτήτου πολιτικής κατάστασης και ξέροντας επίσης  ότι μπορεί να πετύχει ανεξαρτήτως συνθηκών.

Μία Μέση Ανατολή, δύο αντιλήψεις

Στη Μέση Ανατολή βρίσκεται το μισό πετρέλαιο και το 1/3 του φυσικού αερίου παγκοσμίως. Η Μέση Ανατολή είναι ο ενεργειακός πνεύμονας του πλανήτη. Αν εξασφαλιζόταν εκεί η ηρεμία, θα έκλειναν αυτομάτως όλες οι «τρύπες» παγκοσμίως. Στη Μέση Ανατολή, κυρίαρχο παράγοντα των εξελίξεων αποτελεί ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον ψυχρό πόλεμο Αμερικής-Σοβιετικής Ένωσης για τον παγκόσμιο έλεγχο, αλλά αγνοούμε έναν άλλο που στοχεύει στον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Μια σύγκρουση που διαρκεί 45 χρόνια και προκαλεί από οικονομικές απαιτήσεις  μέχρι θρησκευτικές διαμάχες  μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Για να επιτευχθεί η ειρήνη, θα πρέπει να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Για να τελειώσει ένας πόλεμος πρέπει να έχει νικητή και ηττημένο.

Η προηγούμενη αντίληψη ήθελε την Αμερική να κατέχει τον ρόλο του ισορροπιστή. Ένας ισορροπιστής, ο οποίος στην πραγματικότητα διατηρούσε ζωντανή τη φλόγα του πολέμου μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, καθώς με τη διατήρηση της αστάθειας στη Μέση Ανατολή, χωρίς καμία από αυτές τις δύο δυνάμεις να κυριαρχεί, η Αμερική είχε χώρο να εμπλέκεται ενεργά στους οικονομικούς συσχετισμούς.

Τα μπρος-πίσω της Αμερικής στη Μέση Ανατολή

Από τον Κλίντον, τον Μπους και μέχρι τον Ομπάμα, στην μεταψυχροπολεμική Αμερική, ο ρόλος του ισορροπιστή ικανοποιεί στην πραγματικότητα την εφαρμογή του γνώριμου από αρχαιοτάτων χρόνων “διαίρει και βασίλευε”.

Η Αμερική επιλέγει να εμπλακεί εκεί όπου μια δύναμη επεκτείνει σημαντικά την επιρροή της. Οργανώνει την αντίσταση εναντίον της και την περιορίζει. Ανάλογα με τη δυναμική της, προβαίνει ακόμα και στην ανατροπή της. Στη συνέχεια, εάν η νέα στηριζόμενη από την Αμερική ομάδα, αποκτήσει περισσότερη δύναμη από όσο πρέπει, η Αμερική στρέφεται εναντίον της πρώην συμμάχου της. Τις περισσότερες φορές η Αμερική στοχεύει τις ομάδες ανάλογα με τις συμμαχίες που έχουν αυτές με Ιράν και Σαουδική Αραβία. Εκεί που μια ομάδα της Σαουδικής Αραβίας αποκτά δύναμη, η Αμερική εμμέσως αφήνει χώρο στο Ιράν και το αντίστροφο. Παρόλα αυτά, δεν της αρκεί η διατήρηση αυτού του πολέμου, αλλά γενικότερα της εμπόλεμης κατάστασης, όπου είναι δυνατόν. Αρκετές φορές, επιτίθεται η ίδια για να αποκαταστήσει τις ισορροπίες.

Παραδείγματα

Συρία

Η Αμερική εισέρχεται επίσημα στον εμφύλιο της Συρίας το 2013 στηρίζοντας τους επαναστάτες. Ένα χρόνο αργότερα, ομάδες επαναστατών αυτονομούνται δημιουργώντας τον ISIS. Η Αμερική εγκαταλείπει τη σύγκρουση με τον Άσαντ και ξεκινά τον πόλεμο εναντίον του ISIS.

Εισβολή Ιράκ

Ενώ η Αμερική στήριξε τον Σαντάμ Χουσεΐν στον πόλεμο Ιράκ-Ιράν, για να αποτρέψει τη νίκη του Ιράν, 15 χρόνια αργότερα εισέβαλε στο Ιράκ και με την ανατροπή του Σαντάμ, δημιούργησε μια πολεμική παιδική χαρά για Ιράν και Σαουδική Αραβία.

Παραδείγματα γενικότερης διατήρησης πολεμικών συγκρούσεων

Λιβύη

Η Αμερική αξιοποιεί τις κινητοποιήσεις της Αραβικής Άνοιξης και προχωρά στην ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι. Από τότε, η Λιβύη βρίσκεται αποσταθεροποιημένη σε ένα διαρκή εμφύλιο.

Αφγανιστάν

Η Αμερική στηρίζει τον Μπιν Λάντεν και την αντίσταση κατά τη διάρκεια του πολέμου του Αφγανιστάν με την Σοβιετική Ένωση ώστε να απωθήσει τον επεκτατισμό της Σοβιετικής Ένωσης. 20 χρόνια μετά, εισβάλει στο Αφγανιστάν ανατρέποντας τους στηριζόμενους από τον Μπιν Λάντεν, Ταλιμπάν, αφήνοντας μια χώρα σε μια 20ετή σύγκρουση μεταξύ των Ταλιμπάν και του στηριζόμενο από την Αμερική statusquo. 20 χρόνια μετά οι Ταλιμπάν επιστρέφουν ξανά στην εξουσία. (Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε εμπόλεμη σύγκρουση με το Ιράν και σε ανοιχτές οικονομικές συνομιλίες με τη Σαουδική Αραβία).

Ο Τραμπ θεωρούσε αυτό το διαρκές “διαίρει και βασίλευε”, ζημιογόνο σε όλα τα επίπεδα και βασική αιτία ανακύκλωσης των φανατικών ομάδων. Είχε εκφράσει δημόσια, χρόνια πριν την υποψηφιότητά του, την ισχυρή αντίθεσή του στις επαναστατικές ομάδες ανατροπής καθεστώτων, πολλές από τις οποίες είχε ενεργοποιήσει η Αμερική προσπαθώντας να διατηρήσει τις εμπόλεμες ζώνες ζωντανές. Θεωρούσε πως αυτές οι ομάδες προκαλούσαν τεράστια οικονομική, κοινωνική και γεωπολιτική αποσταθεροποίηση. Η απροβλεπτότητα των κινήσεών τους και ο φανατισμός τους, ανέτρεπε απότομα τις συμφωνηθέντες οικονομικές και ενεργειακές συναλλαγές (Χαμάς, Χεζμπολάχ, Αλ Κάιντα, ISIS κλπ).

Πίστευε, πως αυτός ο ψυχρός πόλεμος Σαουδικής Αραβίας-Ιράν πρέπει να τελειώσει, όπως και κάθε ανοιχτή εμπόλεμη κατάσταση στο φάσμα του ελέγχου της Αμερικής, γιατί μπορεί να ευνοεί βραχυπρόθεσμα την Αμερική δίνοντας τη δυνατότητα άμεσης εμπλοκής της αλλά μακροπρόθεσμα δημιουργεί πολύ μεγάλη αστάθεια, η οποία δεν ευνοεί τις εμπορικές και οικονομικές συναλλαγές.

Ο ίδιος ανέφερε χαρακτηριστικά:

Χάσαμε 2 τρις στο Ιράκ και χιλιάδες ζωές… και αυτήν τη στιγμή ούτε τηλέφωνο δεν μπορούμε να τους πάρουμε. Δεν κερδίσαμε απολύτως τίποτα!

Οι επιτυχίες της κυβέρνησης Τραμπ στον ενεργειακό τομέα είναι αποδεικτικές  της αποτυχίας των ΗΠΑ τα προηγούμενα χρόνια στη Μέση Ανατολή:

Για πρώτη φορά εδώ και σχεδόν 70 χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει καθαρός εξαγωγέας ενέργειας (έχουν γίνει δηλαδή ενεργειακά ανεξάρτητοι με περίσσεια παραγόμενης ενέργειας). Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πλέον ο νούμερο ένα παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο. Η παραγωγή φυσικού αερίου έφτασε στο ρεκόρ των 34,9 quad το 2019, μετά την υψηλή παραγωγή ρεκόρ το 2018 και το 2017. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι καθαρός εξαγωγέας φυσικού αερίου (ενεργειακά ανεξάρτητοι στο φυσικό αέριο με περίσσεια παραγωγής) για τρία συναπτά έτη και έχουν εξαγωγική ικανότητα σχεδόν 10 δισεκατομμυρίων κυβικών ποδιών την ημέρα.

Πηγή: trumpwhitehouse.archives.gov/trump-administration-accomplishments/

Ο Τραμπ απέδειξε κατά τη διάρκεια της θητείας του πως το τέλος του ψυχρού πολέμου μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν είναι η πιο προσοδοφόρα και ειρηνική τακτική για τα Αμερικανικά ενεργειακά και γεωπολιτικά συμφέροντα.

Οι λόγοι επιλογής της Σαουδικής Αραβίας

Όπως προαναφέραμε, για τον Τραμπ ο πόλεμος έπρεπε να τελειώσει, όπως και κάθε εχθροπραξία στο φάσμα του ελέγχου των ΗΠΑ. Η αντίληψη ήταν: ας σταματήσουμε τον πόλεμο και ας βγάλουμε λεφτά. Ο πρώην πρέσβης στην Γερμανία, Ρίτσαρντ Γκρενέλ αποτυπώνει στο συνέδριοCPAC 2024 ακριβώς αυτή την αντίληψη:

Η εξωτερική μας πολιτική ήταν ίδια με την εσωτερική. Οι άνθρωποι θέλουν δουλειές, δεν νοιάζονται για την πολιτική, αυτό ισχύει σε κάθε χώρα. Για τον λόγο αυτό αφήσαμε τις πολιτικές διαφωνίες στην άκρη και προσπαθήσαμε να τους βάλουμε όλους στο τραπέζι να μιλήσουν για δουλειές!

Για να τελειώσει ένας πόλεμος, πρέπει να υπάρξει νικητής και ηττημένος. Ο Τραμπ βρήκε τον νικητή του, στο πρόσωπο της Σαουδικής Αραβίας για τους εξής λόγους:

Το Ιράν αποτελεί σύμμαχο της Ρωσίας. Το Ιράν συνδέεται με επαναστατικές ομάδες όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ. Οι χώρες του κόλπου έχουν ισχυρή ενεργειακή δύναμη. Η Σαουδική Αραβία επιδιώκει άνοιγμα στον τεχνολογικό τομέα. Η ύπαρξη του Συμβούλιο Συνεργασίας των Αραβικών Κρατών του Κόλπου. Η συμμετοχή του Ισραήλ, η οποία ήταν απίθανη εάν εμπλεκόταν το Ιράν.

Ο Τραμπ επέλεξε οριστικά την Σαουδική Αραβία και προέβη σε κυρώσεις 100 δις σε άμεσα μετρητά και την πιστοληπτική ικανότητα του Ιράν. Η αντίδραση του Ιράν ήταν δεδομένη.

Ρωσία, Τουρκία και Ιράν

Η αντίδραση του Ιράν στη στάση Τραμπ υπέρ της Σαουδικής Αραβίας ήταν δεδομένη. Ας δούμε όμως, πόσο επηρέασαν αυτές οι κυρώσεις το Ιράν, κοιτώντας συγκεκριμένα οικονομικά μεγέθη:

Σε ποιο σημείο παρέλαβε ο Τραμπ (2016)* και σε ποιο παρέδωσε (2020)** και τι συμβαίνει επί Μπάιντεν

Το Ιράν αντιμετώπιζε μια σφοδρή επίθεση της Αμερικής σε οικονομικό, εμπορικό και ενεργειακό επίπεδο. Είχε ξαναβιώσει διπλωματικές επιθέσεις αλλά όχι παρόμοιου βεληνεκούς. Το επόμενο μέσο αντίδρασης, ήταν η στροφή στους συμμάχους του. Ο Τραμπ αντιλήφθηκε πως το Ιράν θα χτυπήσει την πόρτα της Τουρκίας και της Ρωσίας και για το λόγο αυτό επέλεξε στρατηγικές συμμαχίες μαζί τους στη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ ήθελε να αποχωρήσει από τη Συρία, αλλά το έκανε παίρνοντας το απαραίτητο αντάλλαγμα για την αντίδραση του Ιράν. Η αποχώρηση αυτή ευνοούσε τόσο την Τουρκία όσο και τη Ρωσία. ΟJohn Haltiwanger σημείωνε στο BusinessInsider:

Η παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων στη βορειοανατολική Συρία ήταν το μόνο πράγμα που εμπόδιζε την Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, να ξεκινήσει την εισβολή στην περιοχή. Μόλις ο Τραμπ απέσυρε τα αμερικανικά στρατεύματα, η Τουρκία ξεκίνησε την εισβολή εντός τριών ημερών.

Για να το θέσω αλλιώς, ο Τραμπ έχει ουσιαστικά χαρίσει μία από τις ισχυρότερες εταιρικές σχέσεις της Αμερικής στη Μέση Ανατολή στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Ο ίδιος ο Τραμπ έγραψε στο Twitter:

"Αφού διαλύσαμε το 100% του Χαλιφάτου του ISIS, απέσυρα σε μεγάλο βαθμό τα στρατεύματά μας από τη Συρία. Ας προστατέψουν τους Κούρδους η Συρία και ο Άσαντ, πολεμώντας την Τουρκία για τη δική τους γη... Όποιος θέλει ας βοηθήσει τη Συρία στην προστασία των Κούρδων, κανένα πρόβλημα με αυτό, είτε πρόκειται για την Ρωσία, την Κίνα, είτε για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη».

Ο Τραμπ με τις κυρώσεις χτύπησε αδυσώπητα την οικονομία του Ιράν. Στη συνέχεια, η απομάκρυνση της Αμερικής από τη Συρία, χτύπησε διπλωματικά το Ιράν, με την Τουρκία και τη Ρωσία να παίρνουν αυτό που θέλουν με αντάλλαγμα τη σιωπή τους στις κρούσεις της Ιρανικής κυβέρνησης.

Ο ρόλος του Ισραήλ

Τη στιγμή που ο Τραμπ ανέλαβε την εξουσία, το Ισραήλ βρισκόταν σε σύγκρουση με την πλειονότητα του μουσουλμανικού κόσμου. Το Ισραήλ έχει συγκρουστεί πολεμικά έμμεσα ή άμεσα με την Αίγυπτο, τη Συρία, την Ιορδανία, το Ιράκ, το Κουβέιτ, το Ιράν…

Ο Τραμπ θεωρούσε πως η Αμερική δεν μπορούσε να κερδίσει στη Μέση Ανατολή, τη στιγμή που ο βασικός σύμμαχός της εκεί χάνει. Ήθελε επιπλέον να χρησιμοποιήσει το Ισραήλ ως εγγυητή στις νέες συμφωνίες. Επιχειρηματικά, ήθελε να έχει άνθρωπο μέσα. Ο Τραμπ ισχυροποίησε τη διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική θέση του Ισραήλ.

Στο πλαίσιο αυτό:

Αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως την πραγματική πρωτεύουσα του Ισραήλ και γρήγορα μετέφερε την Αμερικανική Πρεσβεία στο Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ. Αναγνώρισε την κυριαρχία του Ισραήλ στα Υψίπεδα του Γκολάν και δήλωσε ότι οι ισραηλινοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη δεν είναι ασυμβίβαστοι με το διεθνές δίκαιο. Απομάκρυνε τις Ηνωμένες Πολιτείες από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών λόγω της κατάφωρης προκατάληψης τoυ συμβουλίου κατά του Ισραήλ.

Παράλληλα όμως, ξεκίνησε διεργασίες για την οριστική λήξη του Παλαιστινιακού ζητήματος με το σχέδιο Κούσνερ, επίσημα, «Από την ειρήνη στην ευημερία: Ένα όραμα για τη βελτίωση της ζωής του Παλαιστινιακού και του Ισραηλινού Λαού», το οποίο αναγνώριζε την ύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών. Ο Τραμπ ισχυροποίησε αλλά και «νοικοκύρεψε» το Ισραήλ. Το Ισραήλ ήταν πλέον σταθερός πυλώνας στη Μέση Ανατολή, έχοντας περάσει σε μια νέα ενοποιητική φάση στην ιστορία του. Δεν ήταν πλέον ευάλωτο στο Ιράν. Η κατάσταση φυσικά τώρα έχει αντιστραφεί.

Τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα. Ο Τραμπ με άμεσες σκληρές κυρώσεις και με στρατηγική συμμαχία με Τουρκία και Ρωσία, έπνιξε οικονομικά, εμπορικά, ενεργειακά και στρατιωτικά το Ιράν.

Η «απελευθέρωση» του Ιράν και η επιστροφή του πολέμου

Η αμερικανική πολιτική στην Μέση Ανατολή βασιζόταν στο “διαίρει και βασίλευε”. Οι Αμερικανοί επιδίωκαν κυρίως τη διατήρηση του ψυχρού πολέμου μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, με το προσωπείο του «διατηρώντας ισορροπίες - δημιουργώντας δημοκρατίες, προασπίζοντας τον Δυτικό πολιτισμό - πολεμώντας την τρομοκρατία», αλλά και κάθε άλλη πολεμική σύγκρουση στην περιοχή.

Από την άλλη, η εξωτερική πολιτική του Τραμπ στηρίχτηκε στον τερματισμό του ψυχρού πολέμου μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν. Ο Τραμπ επέλεξε τη Σαουδική Αραβία ως νικητή, επέβαλε άνευ προηγουμένου σκληρές κυρώσεις στο Ιράν, έκανε στρατηγικές συμμαχίες με τους συμμάχους του Ιράν και νοικοκύρεψε το Ισραήλ για να εξασφαλίσει την έκβαση του πολέμου.

Το πρόσφατο ξέσπασμα πολέμου στην Γάζα για τον πρώην πρέσβη Ρίτσαρντ Γκρενέλ έχει μια βασική αιτία:

Ο Μπάιντεν πήρε πίσω πολλές από τις κυρώσεις και χαλάρωσε την πίεση με αποτέλεσμα το Ιράν να βρει χρήματα να στηρίξει την Χαμάς και την Χεσμπολάχ εκ νέου.

Κατά τη διάρκεια της θητείας Τραμπ, το Ιράν είχε απομονωθεί, είχε πνίγει στην ήττα του στο δικό του ψυχρό πόλεμο, στην έλλειψη συμμάχων και στις κυρώσεις. Κατά την διάρκεια της θητείας Μπάιντεν, είδε τη σύμμαχό του Ρωσία να βρίσκεται σε άνευ προηγουμένου μεταψυχροπολεμική σύγκρουση με την Αμερική, είδε την Αμερική να εγκαταλείπει τη στήριξη στη Σαουδική Αραβία, είδε πολιτικές αναταραχές με την παρέμβαση Μπάιντεν στο Ισραήλ, είδε πολλές από τις κυρώσεις να αίρονται και είδε την Κίνα να κάνει την δική της κίνηση για ξέσπασμα πολέμου στην Ταϊβάν. Τα στοιχεία το καταδεικνύουν:

Το Ιράν «ζωντάνεψε» την περίοδο Μπάιντεν.

Έχοντας «μετρητά στα χέρια» και συμμάχους ορκισμένους εχθρούς πλέον της Αμερικής, έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, προκάλεσε πόλεμο.

Ο θάνατος του Ιρανού πρωθυπουργού θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ένα από τα μπρος-πίσω της αποτυχημένης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής του “διαίρει και βασίλευε”. Ο Μπάιντεν απαγκίστρωσε το Ιράν για να διατηρήσει τη φλόγα του πολέμου με τη Σαουδική Αραβία ζωντανή και αφού ήρθε σε δριμύτατη ρήξη με τη Ρωσία, έδωσε στο Ιράν αυτό που χρειαζόταν: λεφτά και συμμάχους. Το Ιράν πυροδότησε Χαμάς και Χεζμπολάχ και η Αμερική έχασε οριστικά τον έλεγχο.

Η διπλωματία των ΗΠΑ επιμένει να ρίχνει ευθύνες στους άλλους και στην απολυταρχία των καθεστώτων στη Μέση Ανατολή. Αρνείται πεισματικά να δει ότι η πολιτική του ισορροπιστή αποτυγχάνει και δείχνει την απολυταρχική εμμονή της στη συνέχιση μιας πολιτικής που αποτυγχάνει εδώ και 25 χρόνια.

(*) Ο Εμμανουήλ Μπέζας είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Είναι άριστος απόφοιτος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και εκλέχθηκε Έφηβος Βουλευτής το 2017. Είναι δημιουργός της εκπομπής Intellectus: Podcast and more και συνιδρυτής των Determinants, ομάδας που αναλαμβάνει πολιτικές καμπάνιες στα socialmedia. Οι απόψεις του άρθρου είχαν εκφραστεί από τον συγγραφέα δημόσια σε πρώιμο στάδιο9 πριν τις τελευταίες τουρκικές εκλογές, στις οποίες είχε προβλέψει το αποτέλεσμα τους.

The post Θάνατος Ραΐσι : Ο Τραμπ έπνιξε το Ιράν, ο Μπάιντεν τον εαυτό του και τώρα θα πληρώσει τις συνέπειες appeared first on Militaire.gr.