Τα πάντα όλα – Όταν η ατάκα του Νίκου Αλέφαντου γίνεται ταινία

Η φράση του Νίκου Αλέφαντου, που έδωσε έπειτα και τον τίτλο στο βιβλίου του συμπαθούς ποδοσφαιράνθρωπου: «Τα Πάντα Όλα» είναι από μόνη της μια μπούρδα ολκής, μια αδόκιμη έκφραση, γράφει ο Νίκος Τζιανίδης στο «Εθνος» και συνεχίζει:

Τι σημαίνει Τα Πάντα Όλα; Ε, αυτή η ελεύθερη μετάφραση του τίτλου της ταινίας, που έκανε τον χρυσό θείο Όσκαρ

να θαμπώσει, ήταν ό,τι ακριβώς αντιπροσώπευε: μια μπούρδα 2 ωρών και κάτι! Ο αυθεντικός τίτλος ήταν: Everything Everywhere All at Once. Δηλαδή: Τα πάντα, Παντού, Όλα μαζί…

Αν ο τίτλος ήταν Nothing Nowhere Nothing at all: Τίποτα, Πουθενά, Τίποτα από όλα, θα ήταν εκείνος που θα σκιαγραφούσε την πραγματικότητα του χάους της ταινίας των βραβευμένων πλέον δύο Ντάνιελ: Κουάν και Σέινερτ…

Ε, δεν άντεξα να την δω μέχρι τέλους! Αναζητούσα τους λόγους που πάτησαν οι δημιουργοί της στο ξεθωριασμένο (δήθεν σαμπανιζέ) χαλί. Δεν βρήκα κανέναν;

Αναζητούσα το πώς η Μισέλ Γιεό «έκλεψε» το Αγαλματάκι από την Κέιτ Μπλάνσετ. Μετρώντας τα ερμηνευτικά τους μεγέθη ήταν σαν να συνέκρινες Πάνο Σουπιάδη με Βασίλη Λογοθετίδη….

Ίσως οι ψηφίζοντες της Ακαδημίας είχαν τους λόγους τους που στράφηκαν στην ηθοποιό από τη Μαλαισία, η οποία έχει άλλες καλύτερες ερμηνείες στο παρελθόν που ούτε για «κινέζικο» βραβείο δεν προτάθηκαν. Ας είναι… Και συνεχίζουμε: Τελικά τα Όσκαρ, αν το καλοσκεφτείς, είναι μια δολοπλοκία, μια αμερικάνικου τύπου ραδιουργία. Σε βάζουν να στύψεις το νου σου πια: γιατί να πάρει βραβείο αυτό το εκτόπλασμα που χρίστηκε ταινία οσκαρικού μεγέθους; Έλα ντε; Και σε πιάνει ένα παράπονο.

Μάλλον, το καραβόσκοινο που μας δένει, εμάς τους παλιούς, με τον κινηματογράφο έχει αρχίσει να σπάει. Οι ίνες του κάβου, μια – μια ξεφτίζουν. Και οι δέστρες στους παλιούς ντόκους των σκοτεινών αιθουσών μένουν σιγά – σιγά αδειανές.

Όταν έχεις μαγευτεί με ταινίες που είδες μια φορά κι ήθελες να ξαναδείς και στην αμέσως επόμενη προβολή, όταν παρακολούθησες φιλμ που το συζητούσες με τους δικούς σου τις επόμενες μέρες, κι όταν στον ύπνο σου – πολλές φορές – έβλεπες κομμάτια της ταινίας που σε θάμπωσε, ε, άντε τώρα να δεις Τα Πάντα Όλα… Και κοιμήσου με ένα τεράστιο κενό στο νου…

Με λίγα λόγια: Σύγχυση, ακαταστασία, χαώδης άβυσσος. Αυτά για το σενάριο! Ερμηνείες; Μέτριες. Καλή η κόρη του Τόνι Κέρτις και της Τζάνετ Λι, Τζέιμι, αλλά στο «Ψάρι που το έλεγαν Γουάντα» ήταν καλύτερη. Τι τα ψάχνεις, θα πείτε. Οι παραγωγοί, οι συντελεστές και οι ηθοποιοί ακόμα πανηγυρίζουν κι εσύ γκρινιάζεις. Και σιγά μην διαβάσουν και το ethnos.gr και σκοτιστούν, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς…

Από τη θέση του θεατή κι όχι του ειδικού κριτικού κινηματογράφου, ένοιωσα άβολα κι εκνευρισμό παρακολουθώντας με το ζόρι από το πρώτο 10λεπτο την ταινία που όλοι μιλούν γι’ αυτήν εδώ και καιρό.

Και τι κατάλαβα; Πως ή πια δεν καταλαβαίνω, ή πως ο κόσμος άλλαξε και δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει κινηματογράφος. Δεν μπορεί μια ταινιούλα που θα μπορούσε να είναι ένα φθηνό βιντεοκλίπ μιας ελάσσονος ασιάτισσας ποπ τραγουδίστριας, να υποχρεώνει την Μέκκα της 7ης Τέχνης να γονατίζει. Κάτι τρέχει με την εποχή μας!

The post Τα πάντα όλα – Όταν η ατάκα του Νίκου Αλέφαντου γίνεται ταινία appeared first on Militaire.gr.