Ο στρατηγός που κατέλαβε Πολωνία, Γαλλία,Βέλγιο και Ολλανδία και συγκρούστηκε με τον Χίτλερ

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Υπήρξε μια εμβληματική στρατιωτική προσωπικότητα.

Πολέμαρχος από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι το τέλος του Β’.

Ορκίστηκε Ανθυπολοχαγός στις 18 Αυγούστου 1901 και έβγαλε την στολή του Στρατηγού  στις 31 Ιανουαρίου 1944 αφού είχε καταλάβει και το Λένινγκραντ και είχε πέσει σε δυσμένεια από τον Χίτλερ!

Ο Γκέοργκ–Καρλ Φρίντριχ Βίλχελμ φον Κύχλερ (Georg–Karl Friedrich Wilhelm von Küchler), πέρασε στην ιστορία ως ο εκπορθητής της Πολωνίας, της Γαλλίας, του Βελγίου και

Αρνήθηκε να συγγράψει τα απομνημονεύματά του, λέγοντας χαρακτηριστικά πως οι στρατηγοί της γενιάς του έπρεπε να σιωπήσουν, αφού «δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την καταστροφή της Γερμανίας».

Στις 25 Μαΐου 1968, δύο χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του ο Γκέοργκ φον Κύχλερ απεβίωσε ήσυχα στο Γκάρμις–Παρτενκίρχεν, πέντε ημέρες πριν συμπληρώσει τα 86 του χρόνια.

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Η επίθεση στην Πολωνία ξεκίνησε τα ξημερώματα της 1ης Σεπτεμβρίου 1939.

Οι μονάδες του Κύχλερ πέρασαν τα σύνορα και αποπειράθηκαν να καταλάβουν την πόλη του Μλάβα, ωστόσο συνάντησαν ισχυρή αντίσταση από τους υπερασπιστές της, οι οποίοι καθήλωσαν τις μεραρχίες μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου.

Ο Κύχλερ αντιλήφθηκε πως η κατά μέτωπο επίθεση δεν ωφελούσε, και έτσι αποφάσισε να ελιχθεί.

Τη νύχτα της 2ας προς την 3η Σεπτεμβρίου, οι μηχανοκίνητοι σχηματισμοί της Στρατιάς αναπτύχθηκαν ανατολικότερα και κινήθηκαν κατόπιν στα νώτα των Πολωνών, καταλαμβάνοντας τον κρίσιμης σημασίας οδικό κόμβο του Πρζατσνύζ το απόγευμα της ημέρας.

Όταν οι Γερμανοί πέρασαν τον ποταμό Νάρεβ στις 7 Σεπτεμβρίου, η μοίρα της πόλης σφραγίστηκε.

Μετά από αυτά, περικύκλωσαν την Βαρσοβία, την οποία απέκοψαν οριστικά στις 14 του μήνα.

Οι Γερμανοί, έχοντας απόλυτη αεροπορική υπεροχή, βομβάρδισαν την οχυρωμένη με 150.000 περίπου στρατιώτες πόλη από όλες τις πλευρές, με πυροβολικό και αεροπορία. Στις 25 Σεπτεμβρίου, αεροσκάφη της «Μεραρχίας Ειδικής Χρήσης» του Υποπτεράρχου Βόλφραμ φον Ρίχτχοφεν, έριξαν 632 τόνους εμπρηστικών βομβών και βομβών υψηλής εκρηκτικότητας, προκαλώντας περίπου 7.000 θύματα στον άμαχο πληθυσμό.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, η διοίκηση της πόλης αποφάσισε να συνθηκολογήσει.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1939 η φρουρά της πόλης και της γειτονικής Μοντλίν παραδόθηκε στους Γερμανούς, αν και ορισμένες μονάδες συνέχισαν τον μάταιο αγώνα τους ως τις 5 Οκτωβρίου.

Η Πολωνική Εκστρατεία υπήρξε αναμφίβολα η πρώτη επιτυχία της Βέρμαχτ, αν και επισκιάστηκε από τις 43.000 περίπου απώλειες (πάνω από 10.000 νεκροί, 30.000 τραυματίες και 3.000 αγνοούμενοι).

Ο Κύχλερ ήταν από τους πρώτους που έλαβαν τον Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού από τον ίδιο τον Χίτλερ στην Καγκελαρία του Ράιχ στις 30 Σεπτεμβρίου 1939.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΤΡΙΒΕΣ

Η πολιτική εκκαθάρισης των Εβραίων στα μετόπισθεν βρήκε αντίθετους πολλούς από τους ανώτατους διοικητές.

Στις 10 Σεπτεμβρίου, άνδρες του συντάγματος Πυροβολικού των SS που υπαγόταν στον τομέα ευθύνης της 3ης Στρατιάς, μαζί με ένα στρατιώτη της Βέρμαχτ σκότωσαν στο Ροζάν χωρίς λόγο πενήντα περίπου Εβραίους.

Το στρατοδικείο της Μεραρχίας Πάντσερ Κεμπφ έδωσε μια αρκετά ελαφριά ποινή στους στρατιώτες, καταδικάζοντάς τους σε ένα χρόνο κάθειρξη, το θέμα δεν έληξε παρ’ όλα αυτά εκεί.

Μόλις ο Κύχλερ πληροφορήθηκε το συμβάν, ήρε την ποινή και προσπάθησε να επιβάλλει πολύ βαρύτερη τιμωρία.

Πηγαίνοντας ακόμα ένα βήμα μακρύτερα, μίλησε ιδιαίτερα υποτιμητικά για τους διοικητές των SS, αποκάλεσε το σώμα «κηλίδα [Schandfleck] του Στρατού» και υπέβαλε αίτηση για την εκδίωξη των μονάδων από την περιοχή ευθύνης του.

Ανάλογα κατέβαλε προσπάθειες για την επιβολή σκληρών ποινών στους άντρες του Einsatzgruppe V, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για δολοφονίες Εβραίων στο Μλάβα.

Η στάση του αυτή τον έφερε μοιραία σε σύγκρουση με τον Reichsführer των SS Χάινριχ Χίμλερ.

Στην συνέχεια η  18η Στρατιά του Κύχλερ μετακινήθηκε στα δυτικά σύνορα του Ράιχ, με απώτερο σκοπό να καταλάβει το «Οχυρό Ολλανδία».

Η επίθεση ξεκίνησε τα ξημερώματα της 10ης Μαΐου 1940. Οι Γερμανοί προωθήθηκαν ως τις 14 Μαΐου, οπότε βρέθηκαν μπροστά στο υδάτινο κώλυμα του Μάας, τον οποίο σχεδίασαν να διαβούν στο Ρότερνταμ, χρησιμοποιώντας την 9η Μεραρχία Πάντσερ και την επίλεκτη μονάδα Leibstandarte SS Adolf Hitler.

Λόγω έλλειψης μέσων, της πιθανότητας Βρετανικών ενισχύσεων και του φόβου η 9η να καθηλωθεί στην γεμάτη κανάλια περιοχή, άρχισε να σκέφτεται τη χρήση δραστικότερων μέσων.

Ο Κύχλερ έγραψε χαρακτηριστικά πως η αντίσταση έπρεπε να λυγίσει «με όλα τα μέσα» και «αν κριθεί απαραίτητο, η πόλη να απειληθεί με καταστροφή [Vernichtung] και αυτή να πραγματοποιηθεί».

Οι Γερμανοί παρέδωσαν στην διοίκηση της πόλης τελεσίγραφο κατά τις 9 το βράδυ , απειλώντας να καταστρέψουν την πόλη με βομβαρδισμό εάν οι Ολλανδοί αρνούνταν να παραδοθούν.

Η έναρξη των διαπραγματεύσεων παρέτεινε τη διορία, αλλά λόγω κακού συντονισμού η πόλη εν τέλει βομβαρδίστηκε, με θύματα πάνω από 800 πολίτες.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις και αντιμετωπίζοντας ολοκληρωτική ήττα, για να δώσει τέλος σε επιπλέον απώλειες η Ολλανδική ηγεσία αποφάσισε να συνθηκολογήσει.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Μετά από αυτά η 18η Στρατιά προχώρησε στη Γαλλία. Κατά τα τέλη Μαΐου, Ο Κύχλερ διατάχθηκε να φτάσει στη Δουνκέρκη και να αιχμαλωτίσει τους χιλιάδες Βρετανούς και Γάλλους που είχαν εγκλωβιστεί εκεί.

Για το σκοπό αυτό τέθηκαν υπό τις διαταγές του σημαντικοί μηχανοκίνητοι σχηματισμοί: μέσα σε αυτούς περιλαμβάνονταν τόσο η Leibstandarte SS Adolf Hitler όσο και η επίλεκτη Großdeutschland.

Η 18η έπρεπε να ξεκινήσει την επίθεσή της στις 31 Μαΐου, αλλά ξόδεψε την ημέρα αναδιαρθρώνοντας τις γραμμές επικοινωνίας.

Τελικά, οι επιθέσεις του πεζικού, με υποστήριξη από το πυροβολικό και την αεροπορία εκδηλώθηκαν στην περίμετρο της Δουνκέρκης, αλλά δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την εκκένωση του μεγαλύτερου μέρος των Συμμάχων στρατιωτών στη Μεγάλη Βρετανία.

Η ήττα των Γάλλων υπήρξε συντριπτική.

Η 18η Στρατιά εισήλθε θριαμβευτικά στο Παρίσι στις 14 Ιουνίου 1940.

Ο ίδιος ο Κύχλερ επιθεώρησε τα στρατεύματά του στο Σανς Ελιζέ.

Σε αναγνώριση της επιτυχημένης του ηγεσίας, προήχθη σε Αρχιστράτηγο στις 19 Ιουλίου 1940.

Ο ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Ως μέρος της Ομάδας Στρατιών «Βορράς» του Στρατάρχη Βίλχελμ Ρίττερ φον Λέεμπ, η 18η Στρατιά του Κύχλερ μαζί με την 16η του Ερνστ Μπους, συνεπικουρούμενη από την Ομάδα Πάντσερ 4 του Αρχιστράτηγου Έριχ Χέπνερ. Έπρεπε να περάσει τον ποταμό Ντβίνα, το φυσικό εμπόδιο μεταξύ των συνόρων Γερμανίας — ΕΣΣΔ και να διασπάσει την οχυρωματική γραμμή «Στάλιν».

Η Ομάδα Στρατιών θα έφτανε μέχρι το Λένινγκραντ, την πόλη – σύμβολο της Οκτωβριανής Επανάστασης, την οποία και θα έθετε υπό τον έλεγχό της.

σκληρή ήταν και η αντιμετώπιση των σοβιετικών ανταρτών — «παρτιζάνων» — που δρούσαν στα μετόπισθεν του μετώπου, επιτιθέμενοι σε φάλαγγες ανεφοδιασμού, μεμονωμένες μονάδες και διαταράσσοντας τις τηλεπικοινωνίες.

Η πολιτική αντιμετώπισης της Βέρμαχτ συνίστατο κυρίως στις συνοπτικές εκτελέσεις πολιτών ως αντίποινα, και η περιοχή ευθύνης της 18ης Στρατιάς δεν παρουσίαζε σημαντική διαφορά.

Ο Κύχλερ διέταξε τους στρατιώτες του να αφιερωθούν με «όλη την ενέργεια και σκληρότητα» στα αντίμετρα εναντίον τόσο των παρτιζάνων όσο και των πολιτών.

Οι απαγχονισμοί και οι εκτελέσεις αποτελούσαν καθημερινό φαινόμενο, όπου η ηθική δεν είχε θέση.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε η διαταγή του Κύχλερ τον Ιούλιο του 1941.

Ως αντίποινα για τη δολοφονία 15 στρατιωτών από τους παρτιζάνους, «όλοι οι Ρώσοι, οι οποίοι συνελήφθησαν στη Ρίγα, να τουφεκιστούν».

Αντιπροσωπευτικό περιστατικό και μεγάλης σημασίας, καθώς συνέβαλε στην καταδίκη του Κύχλερ στη Νυρεμβέργη, υπήρξε το περιστατικό της Κλινικής Μακαρέφσκαγια Πουστίν κοντά στο Σλύσελμπουργκ.

Στις 26 Δεκεμβρίου 1941 η 18η Στρατιά ενέκρινε την πρόταση του XXVIII Σώματος Στρατού να θανατωθούν από την SD οι άρρωστες από σύφιλη και επιληψία γυναίκες που νοσηλεύονταν εκεί, με το σκεπτικό πως αποτελούσαν κίνδυνο για την υγεία των στρατευμάτων και «υπάρξεις ανάξιες ζωής». Παρομοίως δύο μήνες νωρίτερα, οι 1.200 περίπου ψυχικά ασθενείς του ασύλου Κατσένκο στο Νικόλσκογιε κρίθηκε αναγκαίο να «εκκενωθούν»  μέσω της SD, επειδή η Στρατιά θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το άσυλο για στρατιωτικό νοσοκομείο.

Ο Κύχλερ αντιπρότεινε τη μεταφορά τους στα μετόπισθεν, ώστε να απαλλαγεί από την ευθύνη της θανάτωσής τους.

Τελικά στις 10.30 της 15ης Νοεμβρίου αναφέρθηκε πως η συντήρησή τους δεν ήταν πλέον δυνατή.

Μισή ώρα αργότερα ο Κύχλερ ενέκρινε την «παράδοση» των ασθενών στην SD.

Στις 20 Νοεμβρίου 800–900 από αυτούς εκτελέστηκαν με θανατηφόρο ένεση και ρίχτηκαν σε όρυγμα σε κάποιο παρακείμενο χωριό.

Τέσσερις μέρες αργότερα ο Κύχλερ επιθεώρησε ο ίδιος την εγκατάσταση.

Ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει, πιστεύοντας πως οι Ρώσοι θα αντιμετώπιζαν δυσκολίες στον ανεφοδιασμό τους, αλλά ο Χίτλερ απαίτησε την επίθεση στο Νέβελ.

Η Ομάδα Στρατιών «Κέντρο» απέτυχε να σταματήσει τους Σοβιετικούς, φέρνοντας τον Χίτλερ προ τετελεσμένου γεγονότος, καθώς αναγκάστηκε να εγκρίνει την υποχώρηση στα ανατολικά, έτσι ώστε το μέτωπο να ευθυγραμμιστεί και να αποφευχθεί η περικύκλωση.

Πράγματι, η υποχώρηση είχε ολοκληρωθεί στις αρχές του Ιανουαρίου, αλλά ο Κύχλερ είχε αρχίσει να πέφτει σε δυσμένεια.

Οι Σοβιετικοί είχαν ήδη διαβεί τον ποταμό και προωθούνταν ασταμάτητοι στα ανατολικά.

Ο Χίτλερ ένιωσε προφανώς προδομένος και κάλεσε τον Κύχλερ στο αρχηγείο του στις 31 Ιανουαρίου.

Εκεί του ανακοινώθηκε στην απογευματινή σύσκεψη πως ο Στρατάρχης απαλλάσσονταν από τα καθήκοντά του.

Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΟΙΝΗ

Ο Κύχλερ συνελήφθη από τα αμερικανικά στρατεύματα που κατέλαβαν τη Βαυαρία στις 8 Μαΐου 1945.

Αρχικά εργάστηκε με την «Μεραρχία Ιστορίας» του Αμερικανικού Στρατού για τη συγγραφή της ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά σύντομα φυλακίστηκε και προσήχθη μαζί με 11 άλους στρατηγούς στη Νυρεμβέργη, στη λεγόμενη «Δίκη της OKW» για εγκλήματα πολέμου.

Η δίκη αυτή, γνωστή και ως «Υπόθεση XII» των Δικών της Νυρεμβέργης, ξεκίνησε στις 30 Δεκεμβρίου 1947.

Ο Κύχλερ αντιμετώπισε αρκετές κατηγορίες, όπως αυτές για εκτελέσεις πολιτών με την κατηγορία συμμετοχής στην αντίσταση, χρησιμοποίηση αιχμαλώτων πολέμου για εκκαθάριση ναρκοπεδίων, την εφαρμογή της «Διαταγής των Κομισαρίων», τις εκτελέσεις Εβραίων σύμφωνα με τη Διαταγή Ράιχεναου, τις εκτελέσεις ασθενών στη Μακαρέφσκαγια και τις εκτελέσεις Τσιγγάνων στο Νοβορζέφ τον Ιούνιο του 1942.

Προσπάθησε είτε να αρνηθεί τις κατηγορίες είτε να ανάγει τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούνταν σε στρατιωτική αναγκαιότητα.

Η ψευδής ομολογία του π.χ. για την άγνοιά του περί της ύπαρξης της διαταγής των Κομισαρίων κατέρρευσε από τη στιγμή που οι Αμερικανοί είχαν πρόσβαση σε έγγραφα των μονάδων του.

Στο τέλος της δίκης αναφέρθηκε πως ο πρώην Στρατάρχης παρουσίαζε «μια θλιβερή εικόνα».

Η ποινή του ανακοινώθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1948.

Ο Κύχλερ καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και πέρασε τα επόμενα χρόνια στη φυλακή.

Την 1η Φεβρουαρίου 1951 η ποινή μειώθηκε σε 12 χρόνια και στις 18 Φεβρουαρίου 1952 αφέθηκε ελεύθερος, έχοντας εκτίσει κάτι περισσότερο από τρία μόλις χρόνια.

Πληροφορίες

Die Wehrmachtberichte 1939-1945 Band 1, 1. September 1939 bis 31. Dezember 1941.

Dildy, Doug (2010): Dunkirk 1940: Operation Dynamo.

Hürter, Johannes (2006): Hitlers Heerführer – Die deutschen Oberbefehlshaber im Krieg gegen die Sowjetunion 1941/42.

Corum, James S. (2008): Wolfram von Richthofen. Master of the German Air War.

The post Ο στρατηγός που κατέλαβε Πολωνία, Γαλλία,Βέλγιο και Ολλανδία και συγκρούστηκε με τον Χίτλερ appeared first on Militaire.gr.