Στρατηγικοί τοκογλύφοι

Στρατηγικοί τοκογλύφοι03.12.2017Άρθρα

Η ιδιοκτησία που πρέπει να προστατευθεί ως πυλώνας της κοινωνίας

Tου
Παναγιώτη Χ. Δούμα*

Προ ΣΥΡΙΖΑ -δεν ενθυμούμαι εάν αυτό έγινε επί Σαμαρά ή νωρίτερα- καθιερώθηκε ο όρος «στρατηγικός κακοπληρωτής». Πρόκειται για ένα εφεύρημα άκρως λαϊκιστικό, το οποίο ως σκοπό έχει αποκλειστικά να διχάσει την κοινωνία με βάση ένα ταξικό πρόσημο.
Ως στρατηγικοί κακοπληρωτές νοούνται

όσοι διαθέτουν τη ρευστότητα να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους αλλά, επωφελούμενοι διαφόρων ευεργετικών διατάξεων και νόμων, δεν προβαίνουν σε πληρωμές ή καθυστερούν. Από πού κι ως πού, ωστόσο, μπορεί να χαρακτηριστεί κανείς έτσι, όταν απέναντί του έχει τις τράπεζες;

Τις τράπεζες, οι οποίες διεσφάλισαν την ασυλία των στελεχών τους για τον δανεισμό άνευ στοιχειωδών κριτηρίων φυσικών και νομικών προσώπων την προηγούμενη δεκαετία; Τις τράπεζες που απορρόφησαν σχεδόν το σύνολο των χρηματοδοτήσεων που εξασφάλισαν τα Μνημόνια; Τις τράπεζες που για ένα διάστημα έκαναν ό,τι ήθελαν και χρέωναν ό,τι ήθελαν;

Οι ίδιες αυτές τράπεζες είναι που την περίοδο του πλαστικού οργασμού, όχι ελέω «πολέμου στη φοροδιαφυγή», αλλά καταναλωτικής μανίας που οι ίδιες καλλιέργησαν, αφού υπερχρεωνόσουν με την πιστωτική σου, σε καλούσαν να χρηματοδοτήσεις την οφειλή με δάνειο και να πάρεις και κάτι παραπάνω.

Ο γράφων την ίδια εποχή είχε έναν υπάλληλο στην εταιρία του, χωρίς ίχνος πιστοληπτικής ικανότητος και χωρίς περιουσία, ο οποίος είχε λάβει πιστωτικές κάρτες και δάνεια από σχεδόν όλα τα τραπεζικά ιδρύματα της χώρας, χωρίς καν να μεταβεί σε τραπεζικό κατάστημα. Απλά διά τηλεφωνήματος, όπου αυτός δεν ήταν ποτέ ο καλών. Πόσο μπορεί να ψέξει κανείς ηθικά αυτόν τον άνθρωπο που τελικά τους... κανόνιασε; Ποιους «κανόνιασε»; Τους «στρατηγικούς τοκογλύφους» με τα εξωπραγματικά επιτόκια, που από πολλούς συνεπείς οφειλέτες είχαν βγάλει τα λεφτά τους με το παραπάνω.

Κι αν όλα αυτά συνέβαιναν με τους μικροοφειλέτες των πιστωτικών καρτών, μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τι συνέβαινε με όσους πήραν στεγαστικά. Στεγαστικά δάνεια που μπορούσαν να εξυπηρετηθούν και έφεραν όλες τις εγγυήσεις, αλλά «κοκκίνισαν» λόγω κρίσεως.

Μέρος αυτής της κρίσεως είναι και ο πόλεμος που υπέστη ο ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής οικογενείας: η ιδιόκτητη στέγη της. Ενα χαρακτηριστικό υπερταξικό, που πάντοτε ενοχλούσε τους θεσμούς και τους κάθε λογής «Βορείους», που είτε από ιδεοληψία είτε από «lifestyle» θεωρούν την ιδιοκτησία ποινικό αδίκημα. Αυτή η ιδιοκτησία πρέπει να προστατευθεί ως πυλώνας της κοινωνίας μας και όχι ως αγαθό πολυτελείας.

*Eπιχειρηματίας, αντιπρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ