Λίγα λόγια από καρδιάς: Δύσκολη η συμβίωση

Λίγα λόγια από καρδιάς: Δύσκολη η συμβίωση21.11.2018Πρόσωπα

Μετά τον γάμο αποκαλύπτεται ο αληθινός χαρακτήρας του ανθρώπου

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος*

Θέλει αγώνα. Η ευτυχία που αξίζεις δεν θα σου δοθεί στο πιάτο. Είναι κάτι που θα χτίσεις. Και για να το χτίσεις, μερικές φορές θα φτύσεις αίμα, θα κουραστείς. Κανένας μας δεν είναι εύκολος. Παντρεύεσαι. Εχει περάσει ο ενθουσιασμός και ο έρωτας του πρώτου καιρού, και έπειτα από τρεις τέσσερις μήνες ξεδιπλώνεται πλέον ο αληθινός

χαρακτήρας. Και βλέπεις τι έχεις μπροστά σου.

Ανοίγεις το κουτί και λες «αυτό είναι». Επιστροφή δεν έχει, απομακρυνθήκαμε από το «ταμείο». Και λες: «Τώρα τι γίνεται;». Βλέπεις τον χαρακτήρα του ανθρώπου σου, βλέπεις παραξενιές, εκδηλώνονται νεύρα που δεν υπήρχαν πριν, πείσματα που δεν είχες φανταστεί και ιδιοτροπίες.
Μου λέει μια φορά ένας παντρεμένος έπειτα από 10 χρόνια γάμου: «Εγώ δεν πήρα αυτή τη γυναίκα! Κάποια άλλη παντρεύτηκα. Πώς άλλαξε έτσι;». Και του λέω: «Να σου πω ένα μυστικό: Κι η γυναίκα σου το ίδιο λέει για σένα. Ούτε αυτή πήρε εσένα. Διότι κι εσύ ήσουν αλλιώς πριν από δέκα χρόνια κι αλλιώς βγήκες στην πορεία». Αλλάζει ο άνθρωπος στον γάμο. Δηλαδή, δεν αλλάζει, μα βγαίνει στην επιφάνεια ο αληθινός χαρακτήρας, που ήδη υπήρχε, μα δεν φαινόταν καθαρά.

Στα πρώτα ραντεβού και τον πρώτο καιρό δεν φαίνεται τίποτε απ’ αυτά. Τα προβλήματα φανερώνονται, αν γνωριστούμε και συμβιώσουμε. Αν ζήσεις μαζί μου και περάσουν δυο τρεις εβδομάδες, τότε θα αρχίσεις να με κρίνεις, να σε κρίνω και να βλέπουμε αυτά που τώρα, λόγω ευγένειας, κρατάμε καλά κρυμμένα. Η συμβίωση είναι η πιο δύσκολη εμπειρία. Γιατί όλοι έχουμε τις «γωνίες» μας κι είμαστε σαν τις πέτρες. Οι πέτρες στην παραλία τρίβονται συνέχεια από το κύμα. Αυτό γίνεται συνέχεια. Για χρόνια. Και τι γίνεται στο τέλος από το πολύ τρίψιμο; Βοτσαλάκι. Το βότσαλο, λένε οι γεωλόγοι, ήταν μια σκληρή πέτρα με πολλές γωνίες. Από το τρίψε τρίψε όμως στο τέλος έγινε βότσαλο. Αυτό παθαίνεις κι εσύ στον γάμο σου. Γίνεσαι βότσαλο. Μαλακώνεις. Ισιώνεις και γίνεσαι ευλύγιστος. Ειδικά στο τέλος, από εβδομήντα και πάνω, είσαι μια χαρά! Το θέμα όμως είναι τι κάνεις στην αρχή, που είσαι νέος.

Ηταν μία κυρία που εξομολογείται σε μένα εδώ και κάμποσα χρόνια και την τελευταία χρονιά είχε ηρεμήσει ιδιαίτερα. «Χαίρομαι», της λέω, «για την πνευματική σου πρόοδο. Εχεις ωφεληθεί». Μου λέει: «Πάτερ, τίποτε δεν κατάφερα. Δεν είναι ότι προόδευσα. Απλώς, έχω κουραστεί να τσακώνομαι. Γέρασα. Γέρασε κι ο άντρας μου. Βαριόμαστε να φωνάζουμε πλέον. Τους τελευταίους μήνες δεν ακούει και καλά. Εβαλε και μασέλα. Του μιλάω. Αλλα του λέω εγώ, αλλά καταλαβαίνει αυτός, δεν απαντά καθαρά. “Ασε”, του λέω, “μη συνεχίζεις, δεν καταλαβαίνω τι λες! Βάλε τηλεόραση να δούμε τίποτα κι άσε τις κουβέντες!”». Εγώ νόμιζα ότι άλλαξε συνειδητά, λόγω αγώνα. Μα, αυτή είχε αλλάξει λόγω... γήρατος!

Ο άνθρωπος δύσκολα αλλάζει. Αν θέλεις να αλλάξεις κάποιον, άλλαξε τον εαυτό σου. Οχι κηρύγματα στους άλλους. Ολοι είμαστε καλοί στα κηρύγματα. Ακούς ομιλίες για να διορθώσεις άλλους. Μα, δεν διορθώνεις τον εαυτό σου.

* Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως