Ερωτας με την πρώτη δαγκωματιά

Η εμμονή κάποιων στην ενοχοποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή

Από τον
Αντώνη Αντωνάκο*

Ηταν έρωτας με την πρώτη ματιά η υποδοχή που επεφύλαξε η «σοβαρή» του ΔΟΛ στην εκλογή Καραμανλή στην ηγεσία της Ν.Δ. το 1997; Να θυμίσουμε ότι το πρωτοσέλιδο του «Βήματος» ήταν «κλωνοποίηση» με φωτογραφία της Ντόλι. Επειδή τόση «πρεμούρα» να δείξεις τα δόντια σου, ενάντια μάλιστα στο κοσμοπολίτικο και cultural profile σου, δεν είναι κατανοητή, αφήνονται ανοιχτοί δρόμοι για τη φαντασία να ανιχνεύσει τα κίνητρα. Επομένως μια εκδοχή που υποστηρίζει ότι πολεμάς ό,τι δεν «ελέγχεις» είναι ιδιαίτερα πιθανή.

Αλλωστε, όπως έχει αποδείξει ο χρόνος που διέρρευσε, και με δεδομένο ότι η «επίμονη αγάπη» όχι μόνο του συγκροτήματος αλλά και άλλων συνδιαμορφωτών της κοινής γνώμης έγινε πιο δυνατή, οι εναγώνιες προσπάθειές τους δεν βρήκαν άλλα «πατήματα» για να πλήξουν την απήχησή του στον λαό και κατατρύχονται με γελοίες θεωρίες «ραθυμίας». Την ώρα που άλλοι εναγωνίως προσπαθούν να φορέσουν λαϊκό profile με φιγούρες ζεϊμπέκικου και επισκέψεις στις ψαραγορές, ο Καραμανλής διατηρεί το «μαγικό άγγιγμα» στη λαϊκή ψυχή, που τον διαισθάνεται σαν τον «δικό» της άνθρωπο.

Είναι όμως εξοργιστικές οι προσπάθειες να σερβιριστεί ξαναζεσταμένο φαγητό με την έκθεση της 6/10/2009 της ΤτΕ, παρά το γεγονός ότι το περιεχόμενό της ήταν γνωστό από τότε. Παρά τις τεκμηριωμένες απαντήσεις και όσον αφορά τον συντάκτη της έκθεσης αλλά και το περιεχόμενό της, και ενώ εν τω μεταξύ πατώντας εκεί παπαγαλάκια του συστήματος αναπαρήγαγαν το «συνταρακτικό νέο», η «Καθημερινή» επανέρχεται μέσω συνέντευξης στον κύριο Προβόπουλο. Ομως παρά το πιεστικό pressing, ο τελευταίος, μη ενδίδοντας, αναδεικνύει στη συνέντευξη ως βασικά προβλήματα τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα, τα ελλείμματα του Ασφαλιστικού και τη νοοτροπία.

Είναι εμφανή μέσα από τη συνέντευξη, παρά το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος αλλού εστιάζει, τα αίτια της χρεοκοπίας. Οταν ο κ. Προβόπουλος λέει ότι «από το 2001 μέχρι το 2008 η χώρα είχε χάσει το 25% της ανταγωνιστικότητάς της» με συνέπεια το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών να διογκωθεί, προφανώς «φωτογραφίζει» τις ευθύνες και δεν είναι τυχαία η αφετηρία που συμπίπτει με την ένταξη στην ΟΝΕ.

Στην ίδια την έκθεση, που χρησιμοποιείται ως όχημα για τη συνέντευξη και τις επιθέσεις κατά Καραμανλή, επισημαίνεται ως βασική αιτία των ελλειμμάτων το Ασφαλιστικό. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα των ελλειμμάτων του Ασφαλιστικού δεν μπορεί να χρεωθεί στη Ν.Δ. Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε από το 1981 ως το 2004, σχεδόν 20 χρόνια, και όχι μόνο δεν έκανε καμία ουσιαστική παρέμβαση, αντίθετα το επιβάρυνε με αποφάσεις, χαρακτηριστικότερη των οποίων υπήρξε το «γαμήλιο δώρο» στον κλάδο της τελευταίας συζύγου του Ανδρέα. Αντίθετα η Ν.Δ., όταν κυβέρνησε για τρία χρόνια ως «δεξιά παρένθεση» κατά τους «προοδευτικούς», έκανε βαθιά τομή στο Ασφαλιστικό, αυξάνοντας τα προαπαιτούμενα για τη συνταξιοδότηση. Το 2008 πραγματοποίησε νέα τομή με την ενοποίηση των 133 ταμείων σε 13, ενώ ο ΓΑΠ διαδήλωνε ανάμεσα στους «πράσινους» συνδικαλιστές με τη γροθιά αναπεπταμένη.

Ενα τρίτο καίριο σημείο της συνέντευξης Προβόπουλου είναι ότι θεωρεί κυρίαρχη αιτία για το πρόβλημα την κουλτούρα μας, αλλά ο δημοσιογράφος επιλέγει να το περάσει απαρατήρητο. Λέει συγκεκριμένα ο κ. Προβόπουλος: «Οταν επί οκτώ χρόνια έρχονται οι δανειστές και μας υπαγορεύουν τι πρέπει να κάνουμε κι εμείς αρνούμαστε πεισματικά, πώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να τα κάνει όλα εκείνα τα επώδυνα, και μάλιστα με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις απέναντι;» Και λίγο μετά «…ο Τρισέ μόλις τελείωνε η κουβέντα για την Ελλάδα γύριζε σε μένα και μου έλεγε […] “George, the greek problem is a cultural one”. Είχε δίκιο. Γιατί όλες αυτές οι παθογένειες που συζητάμε αναδεικνύουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Τη νοοτροπία. Την κουλτούρα. Και γι’ αυτό οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι οι πιο δύσκολες. Γιατί πάνε κόντρα στη νοοτροπία. Στα μυαλά».

Είναι απολύτως φυσικό ύστερα από όλα αυτά, και όταν δίχως να ασχοληθείς ιδιαίτερα με τον Τύπο μόνο σε δύο καθημερινά έντυπα εντοπίζεις τον Ιανουάριο την ίδια εμμονή στην ενοχοποίηση Καραμανλή για ξένες αμαρτίες, να αναρωτιέσαι. Από πού πηγάζει αυτός ο «έρωτας με την πρώτη ματιά»; Ή μήπως θα ήταν ορθότερο να χρησιμοποιήσουμε τον τίτλο της ταινίας του Μπίρμαν; «Ερωτας με την πρώτη δαγκωματιά»!

*Μαθηματικός, πρώην πρόεδρος ΟΛΜΕ