Ταϊλάνδη: Οι πιθανές συνέπειες του εγκλωβισμού των αγοριών στη σπηλιά για 4 μήνες

Αίσια εξέλιξη είχε η αναζήτηση των 12 αγοριών και του προπονητή τους που είχαν χαθεί στις 23 Ιουνίου μετά την είσοδό τους σε σπηλιά για να προστατευθούν από τα νερά της βροχής. Αμέσως μετά την εύρεσή τους την Δευτέρα, τρόφιμα, νερό και ιατρική βοήθεια τους έχουν παραχωρηθεί για να βελτιωθεί η υγεία τους.

Ωστόσο, σύμφωνα με επίσημη ενημέρωση του στρατού, μπορεί να χρειαστούν έως και τέσσερις μήνες για τον απεγκλωβισμό τους. Πέρα από το ψυχολογικό τραύμα που ήδη έχει προκαλέσει ο εγκλωβισμός τους σε σπηλιά, η απουσία φυσικού φωτός μπορεί να επηρεάσει και την αντίληψη του χρόνου για τα αγόρια. Αυτές οι αλλαγές μπορεί να τους προκαλέσουν και άλλα προβλήματα όπως κατάθλιψη, αϋπνία ή να προκληθούν μέχρι και διαφωνίες εντός της ομάδας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι εγκλωβίζονται για μήνες σε σπήλαιο. Το 1962, ο Γάλλος Γεωλόγος Μίσελ Σιφρ, είχε απομονωθεί στο εσωτερικό ενός παγετώνα που είχε ανακαλύψει στη Νίκαια της Γαλλίας, για 2 μήνες περίπου. Χωρίς πρόσβαση σε ρολόγια, ημερολόγια και φυσικό φως έχασε την αίσθηση του χρόνου. Είχε αρχίσει να καταγράφει τις δραστηριότητές του και τηλεφωνούσε στην ομάδα του κάθε φορά που ξυπνούσε, έτρωγε και λίγο πριν κοιμηθεί, χωρίς εκείνοι να του αποκαλύπτουν την ώρα. Όταν οι συνάδελφοί του τον ενημέρωσαν τελικά ότι πέρασαν οι 2 μήνες, ο Γάλλος γεωλόγος αρνούνταν να το πιστέψει. Ήταν πεπεισμένος ότι μόνο ένας μήνας είχε περάσει. Το συνεχές σκοτάδι είχε επηρεάσει την αντίληψη που είχε για τον χρόνο.

Παρομοίως, όταν οι δύτες ανακάλυψαν τα εγκλωβισμένα αγόρια τη Δευτέρα, η πρώτη ερώτηση που τους έκαναν ήταν πόσο καιρό βρίσκονταν μέσα στη σπηλιά.

Οι σημειώσεις του Σιφρ αποκάλυψαν πως ο δικός του χρόνος δε καθοριζόταν από την ανατολή και δύση του ηλίου (μιας και δεν υπήρχε φυσικό φως) και η μέρα του δε διαρκούσε 24 ώρες αλλά 24 ώρες και 30 λεπτά. Είχε αρχίσει να ζει με έναν χρόνο που είχε καθορίσει αυτός και όχι σύμφωνα με το ρολόι που οι υπόλοιποι καθορίζουμε την καθημερινότητά μας. Κάτι παρόμοιο μπορεί να παρατηρηθεί σε ανθρώπους που είναι τυφλοί.

Οι εσωτερικοί ρυθμοί που έχουμε αναπτύξει, έχουν καθοριστεί από ένα μικροσκοπικό κομμάτι εγκεφαλικού ιστού που ενεργοποιείται όταν το φως του ήλιου διαπερνά το μάτι δημιουργώντας ένα σταθερό κύκλο ημέρας και σκότους. Ο εγκλωβισμός κάτω από το έδαφος για μεγάλο χρονικό διάστημα επηρεάζει αυτή τη λειτουργία και είναι αδύνατον για τον εγκέφαλο να αντιληφθεί την ημέρα και το βράδυ, όπως συμβαίνει με αυτά τα αγόρια τώρα στην Ταϊλάνδη.

Υπάρχει όμως ένας τρόπος να διατηρηθεί η αίσθηση του χρόνου ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες. Εάν σταλεί στη σπηλιά ένας ειδικός μηχανισμός που μπορεί να αναπαράγει το φυσικό φως και να λειτουργεί σύμφωνα με τις ώρες του έξω κόσμου, μπορεί να "ξεγελαστεί" ο εγκέφαλος στο να διατηρήσει το κύκλο της 24ωρης ημέρας. Κάτι παρόμοιο είχε χρησιμοποιηθεί σε ανθρακωρύχους που είχαν παγιδευτεί για 69 μέρες σε ορυχείο το 2010.