Προς αναζήτηση της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη...

​Κοιτώντας τον τρόπο με τον οποίο τα μεγάλα ευρωπαϊκά ΜΜΕ κάλυπταν τις χθεσινές εξελίξεις στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ στις Βρυξέλλες και ειδικότερα την κάλυψη που είχαν γύρω από την Ελλάδα, θα διεπίστωσε κανείς πως εμφανίστηκε η εικόνα ενός δίπολου: Από τη μία πλευρά η συντηρητική συμμαχία του άξονα Βρυξέλλες

-Βερολίνο και από την άλλη αυτή των προοδευτικών δυνάμεων με επικεφαλής της Γαλλίας, συνεπικουρούμενη από τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς.

Και μάλιστα, στα περισσότερα μεγάλα media του εξωτερικού η εικόνα που "έπαιξε ψηλά" με αφορμή τους χειρισμούς των Ευρωπαίων στο ελληνικό ζήτημα, ήταν αυτή που θέλει την κεντροαριστερά να επιλέγει να συγκρουστεί με τις επιλογές του Γερμανού υπουργού, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και των συν αυτώ. Μπορεί η συγκεκριμένη προσέγγιση να θεωρείται λογικοφανής, ωστόσο υπάρχει πραγματικά η θέληση των σοσιαλδημοκρατών να αλλάξουν τους ισχύοντες συσχετισμούς που έχουν δημιουργηθεί στη δοκιμαζόμενη από την κρίση Ευρωπαϊκή Ένωση;

Είναι δεδομένο πως κατά τη χθεσινή μέρα, οι Γάλλοι προχώρησαν σε αρκετά πιο σκληρές αναφορές κατά των πολιτικών λιτότητας από αυτές που έχουν συνηθίσει τον πολιτικό στερέωμα της ΕΕ. Τόσο ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ όσο και ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του, Μισέλ Σαπέν αναφέρθηκαν με ιδιαίτερα έντονα τόνους στην "επόμενη μέρα" που πρέπει να έρθει στην ΕΕ. Όμως, οι κριτικές που άσκησαν οι δύο αξιωματούχου ήταν εκ του ασφαλούς, καθώς η θητεία τους έχει ημερομηνία λήξης και αυτή έρχεται σύντομα. Με τον Ολάντ να μην διεκδικεί ούτε καν το εσωκομματικό χρίσμα στη γαλλική κεντοραριστερά για τις προεδρικές εκλογές του Απριλίου, είναι εύκολο να πει κανείς πως μπορείς να ξιφουλκείς κατά της λιτότητας όσο θέλεις από τη στιγμή που δεν έχεις τίποτα να σε κρατάει πίσω.

Το ίδιο ισχύει και για τον Επίτροπο Οικονομικών της Κομισιόν, Πιέρ Μοσκοβισί που αναλώθηκε τις τελευταίες τρεις μέρες σε "αγώνα" υπέρ της Ελλάδας και κατά του Βερολίνου, αλλά και αυτός ο Γάλλος αξιωματούχος έχει εξασφαλισμένη της θέση του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέχρι τις επόμενες ευρωεκλογές του 2019, επομένως και τα δικά του σχόλια δεν ήταν ρίσκο για το πολιτικό του μέλλον.

Το παραπάνω κλίμα μπορεί να έδωσε αφορμές για σχόλια σχετικά με "μέτωπο κατά της λιτότητας στην ΕΕ" και διάφορες παρόμοιες τοποθετήσεις, αλλά αν εξετάσουμε τα δεδομένα και το κλίμα που επικρατεί στους κόλπους της Ένωσης είναι βέβαιο πως η κεντροαριστερά εν γένει δεν έχει -τουλάχιστον, μέχρι στιγμής- κανένα σοβαρό "πάτημα" για να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία από τις φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες πολιτικές που διαμορφώνουν τις τύχες της ΕΕ.

Και όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών σε Γαλλία και Γερμανία, με την δημοκοπική ενίσχυση των δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων, η ιδέα της ενδυνάμωσης της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας είναι σενάριο που ούτε καν διαφαίνεται στον ορίζοντα.