Ιστορίες προσφύγων συλλέγει σε μια εντυπωσιακή έκδοση η ΑΡΣΙΣ

Ζωγράφιζε έργα στο χρώμα της σκουριάς, αυτό λέει ότι είναι το χρώμα της προσφυγιάς… ‘Ηταν ο μοναδικός που επέζησε από επίθεση με όλμους σε λεωφορείο… Έκτοτε είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο… Στη Θεσσαλονίκη αγάπησε τη θάλασσα μετά το οδυνηρό ταξίδι από τις ακτές της Τουρκίας… Νόμιζε ότι στη θάλασσα υπήρχαν καρχαρίες αλλά είδε δελφίνια… Θέλει να πάρει άσυλο στην Ελλάδα, εδώ συνάντησε καλοσύνη και φιλότιμο… Σταμάτησε να τραγουδάει

στη Συρία, γιατί το μόνο που θα μπορούσε να κάνει είναι να παίζει μουσική σε κηδείες, τριγύρω υπήρχε μόνο ο θάνατος…

«Ιστορίες ανθρώπων από την “άλλη όχθη”» περιλαμβάνει έκδοση που κυκλοφόρησε και διανέμει δωρεάν η ΑΡΣΙΣ- Κοινωνική οργάνωση υποστήριξης νέων, στο πλαίσιο του προγράμματος “Υποστήριξη προσφύγων στην Ελλάδα μέσα από ένα ολοκληρωμένο, πολυεπίπεδο μοντέλο παρεμβάσεων”, που υλοποιείται σε συνεργασία με την Arbeiter – Samariter- Bund (ASB), με χρηματοδότηση της Πολιτικής Προστασίας και της Ανθρωπιστικής βοήθειας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ECHO).

Πρόσφυγες που φιλοξενούνται σε ανοιχτές δομές στη Θεσσαλονίκη και την ‘Ηπειρο, μιλούν μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις, για τη ζωή που έχασαν και τα όνειρά τους για το μέλλον.

‘Οπως ένας Κούρδος πρόσφυγας από τη Συρία, 41 ετών, που πλέον έχει επανενωθεί με την οικογένειά του, στη Γερμανία, μετά από πέντε χρόνια ταξιδιού. Αυτοδίδακτος ζωγράφος, συμμετείχε σε 11 ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη, έχει ζωγραφίσει περισσότερα από 200 έργα σε καμβά με λαδομπογιά και δίδασκε σε παιδιά ζωγραφική, αλλά και το βασικό μάθημα που πήρε ο ίδιος ταξιδεύοντας: “ο άνθρωπος πρέπει να έχει στόχο, τίποτα δεν είναι δύσκολο αρκεί να υπάρχει θέληση και υπομονή”.

‘Ηταν ο μοναδικός που επέζησε από επίθεση με όλμους εναντίον λεωφορείου που μετέφερε εργάτες στη δουλειά τους στο Ραμάντι, προπύργιο των Σουνιτών ανταρτών. Ο τριανταοκτάχρονος Ιρακινός που έκανε το ταξίδι της προσφυγιάς με το αναπηρικό του αμαξίδιο, ζει πλέον με την μητέρα του σε καταυλισμό στη Θεσσαλονίκη, όπως και η δεκαεξάχρονη από το Αφγανιστάν που ήρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα, τρώγοντας καρύδια στον δρόμο για να αντέξουν. Δεν ξέρει κολύμπι και νόμιζε ότι η θάλασσα είχε καρχαρίες αλλά είδε δελφίνια. Δεν φοβάται πια τη θάλασσα, πηγαίνει στη Β΄Λυκείου και περιμένει να φύγει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα με την οικογένειά της.

Στην Ελλάδα θέλει να μείνει ο τριανταεξάχρονος αυτοδίδακτος μουσικός από το Χαλέπι της Συρίας, ο οποίος σταμάτησε τις συναυλίες το 2011, όταν άρχισε ο πόλεμος, αφού το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν “να παίζει μουσική σε κηδείες, τριγύρω υπήρχε μόνο ο θάνατος”.

Ποδόσφαιρο σαν το ίνδαλμά του, τον Αιγύπτιο ποδοσφαιριστή της Λίβερπουλ, Μοχάμεντ Σαλάχμ, θέλει να παίζει από την πλευρά του ο δεκαοκτάχρονος από το Αφγανιστάν που φοιτά σε διαπολιτισμικό λύκειο της Θεσσαλονίκης. Μνήμες από το ταξίδι της προσφυγιάς “ξύπνησαν” σε μια τριμελή οικογένεια από το Ιράν που έφτασε στην Ελλάδα από την Κωνσταντινούπολη το 2017, στριμωγμένη ανάμεσα στα εμπορεύματα μιας νταλίκας: σόγια, ζάχαρη και κακάο….

Άσυλο στην Ελλάδα θέλει για τον ίδιο και την επταμελή οικογένειά του ένας άντρας 42 ετών από τη Συρία. Εδώ, λένε, συνάντησαν καλοσύνη και φιλότιμο, μαθαίνουν ελληνικά, τα παιδιά πάνε σχολείο… Πιστεύουν ότι όταν οι πρόσφυγες τηρούν τους κανόνες και σέβονται τη χώρα που τους φιλοξενεί, δεν θα έχουν αρνητική αντιμετώπιση…

(ΑΠΕ-ΜΠΕ)