Watch Dogs Review

“Οι χάκερς είναι μοντέρνοι μάγοι”. Κάπως έτσι, ξεκινάει η ιστορία μας με την ολοκαίνουρια σειρά της Ubisoft.

Κυνήγησα έναν άνθρωπο που είχε σκοπό να διαπράξει βιασμό. Τον χτύπησα στο κεφάλι και στα πόδια με το πτυσσόμενο γκλομπ μου κι έπεσε αναίσθητος. Κατευθείαν ήρθε η αστυνομία, καθώς ο κόσμος άρχισε να φωνάζει. Με τέσσερις αστυνομικούς να με σημαδεύουν, σήκωσα τα χέρια ψηλά για να δηλώσω ότι παραδίνομαι. Όμως, με το κινητό μου στο χέρι, δημιουργώ

ένα προσωρινό blackout στην περιοχή, και πάνω στην σύγχυση, έχω ήδη ξεγλιστρήσει μέσα στο σκοτάδι και τρέχω μακριά, και μέσα στο κοντινό ποτάμι. Αυτό είναι ένα τυπικό σενάριο του Watch Dogs.

Το gameplay

Ο χειρισμός του πρωταγωνιστή, Aiden Pearce, είναι μια μίξη πολλών στυλ. Λίγο παρκούρ, αρκετά όπλα, και πάρα πολλά αυτοκίνητα, καθώς και το σήμα-κατατεθέν κινητό που κάνει τα πάντα. Χακάροντας το ctOS, το σύστημα που ενώνει όλους τους πολίτες του Σικάγο μεταξύ τους και με το κεντρικό σύστημα της κυβέρνησης, καθώς και ό,τι ηλεκτρονικό υπάρχει στην πόλη, ο Aiden μπορεί να “παίξει” και να δημιουργήσει χάος.

Δυστυχώς, ο Aiden είναι πρωταγωνιστής σε μια ιστορία που περιλαμβάνει θάνατο αρκετά νωρίς (στα πρώτα πέντε λεπτά, δεν πιάνεται για spoiler!), “παίζει” με διάφορα θέματα όπως η έλλειψη προστασίας προσωπικών δεδομένων και ελευθερίας στην μοντέρνα εποχή, όμως ποτέ δεν “χτυπάει” κάποιο δυνατό σημείο. Ο Aiden, σαν χαρακτήρας, είναι σχεδόν σαν λοβοτομημένος. Δεν βγάζει αρκετά συναισθήματα προς τα έξω, όμως, για να είμαι δίκαιος, στην ιστορία ακριβώς αυτό σημειώνεται αρκετές φορές πως το κάνει επίτηδες και είναι ένας κλειστός άνθρωπος. Όταν τον πρωτοσυναντάμε, είναι ήδη ένας “φτασμένος” χάκερ, οπότε ούτε σ’αυτόν τον τομέα έχουμε περιθώρια να δούμε μεγάλη ανάπτυξη. Κι ενώ ο θάνατος ενός εξάχρονου παιδιού είναι αρκετός για να σε οδηγήσει στην τρέλα, ο “Vigilante” όπως αυτοαποκαλείται, συχνά διαπράττει αυτά που υποσχέθηκε να πολεμάει μέσα στη πόλη του: κλοπή (χρημάτων, αυτοκινήτων ή δεδομένων), ανθρωποκτονία, καταπάτηση περιουσίας. Ευτυχώς, τον Aiden πλαισιώνουν αρκετά καλοφτιαγμένοι χαρακτήρες, με τον Jordi να είναι το αποκορύφωμα. Είναι κάτι σαν τον Johnny Depp στους “Πειρατές της Καραϊβικής”: βγάζει γέλιο, βγάζει σοβαρότητα, και πολεμάει αρκετά καλά όταν οι συνθήκες δυσκολέψουν. Μπορεί ο Aiden να μην αναβαθμίζεται σαν ανθρώπινος χαρακτήρας, όμως οι δεξιότητες και ικανότητές του μπορούν. Μέσω ενός συστήματος upgrades, μπορείς να ξεκλειδώσεις καινούρια τρικ ή να αναβαθμίσεις τα ήδη υπάρχοντα, κι ενώ αρχικά οι διαφορές μεταξύ των σταδίων δεν φαίνονται μεγάλες στα γραπτά, στην πράξη μπορούν να αλλάξουν πολλά.

Εκεί που ξεχωρίζει το Watch Dogs σε σχέση με τα υπόλοιπα open-world παιχνίδια, είναι και στο ότι καταφέρνει να πει την ιστορία του χωρίς μεγάλα προβλήματα, αλλά και στο ότι καταφέρνει να δώσει ζωή στην πόλη. Μια τεράστια ποικιλία οχημάτων, μια “σκοτεινή”, γκρίζα πόλη με ποικιλία στα αξιοθέατα και στη δομή της. Όμως, το μεγαλύτερο συν είναι ότι μέσω του κινητού σου μπορείς να “σκανάρεις” τους πάντες και να δεις λίγες πληροφορίες για τον καθένα, όπως εισόδημα, ονοματεπώνυμο και σημαντικά στοιχεία χαρακτήρα. Το να βλέπεις ότι κατά λάθος χτύπησες με το αυτοκίνητο κάποιον που στο προφίλ του έλεγε πως αγαπάει τα παιδιά του ή ότι πάσχει από καρκίνο, είναι κάτι που θα σε κάνει να προσέχεις το κάθε τι και θα οργανώνεις σωστά τη κάθε σου κίνηση. Δεν ξέρω αν η Ubisoft είχε ως σκοπό να μειώσει την βία προς τους πολίτες μέσα απ’αυτό, είτε για να γλυτώσει τον κόσμο από το να “ξεφεύγει” συχνά και να χαλάει τη ροή της ιστορίας, είτε για να κάνει τον παίχτη να σκεφτεί πριν αρχίσει τα δολοφονικά σερί, αλλά σίγουρα αυτό κατάφερε. Αν αυτό σας φαίνεται αρκετά σοβαρό, μπορείτε να πάρετε μέρος σε αποστολές εικονικής πραγματικότητας, όπου κυνηγάτε ρομπότ αράχνες με όπλα laser. Ναι, ίσως θυμίζει λίγο από τα καινούρια Saints Row.

Κι όλο αυτό γίνεται μέσω του μαγικού κινητού του Aiden. Με απλά πατήματα κουμπιών μπορείς να αλλάξεις τα φανάρια, να χακάρεις γιγαντοοθόνες ή ακόμα και να κάνεις μια χειροβομβίδα να εκραγεί στην τσέπη ενός εχθρού. Με πολλά τρικ στη διάθεσή του, ο Aiden έχει την ευκαιρία να μετατρέψει κάθε μάχη σε ένα καλοστημένο παζλ. Συνδυάζοντας πολλά μικρά (και μεγάλα) τρικ, καταφέρνεις να δημιουργήσεις πολύ όμορφες σκηνές, και αυτά δίνουν στο Watch Dogs τη δική του ταυτότητα. Όταν ξεφεύγει από το παρκούρ του Assassin’s Creed, τις υπο-αποστολές του Far Cry 3, την εκάστοτε τρέλα του Saints Row, την οδήγηση του Grand Theft Auto, καταφέρνει να γίνει κάτι το ξεχωριστό. Είναι κρίμα που, ενώ υπάρχουν πάρα πολλά δυνατά στοιχεία στο παιχνίδι, ο παίχτης πρέπει να τα ανακαλύψει εντελώς μόνος του, καθώς η Ubisoft δεν τα προωθεί αρκετά καλά.
Προσθέτοντας στο μείγμα διάφορα όπλα, τα οποία ξανά δεν ξεφεύγουν από τα δεδομένα, ο Aiden έχει ακόμα περισσότερα εργαλεία να βασιστεί. Όπως κάποιος κάπου κάποτε ίσως είπε, “όταν όλα αποτύχουν, άρχισε να πυροβολείς τα πάντα”. Ευτυχώς, ακόμα και σ’αυτόν τον τομέα υπάρχουν μερικά μικροπράγματα που ξανά κάνουν τη διαφορά. Μαζεύοντας διάφορα υλικά από το περιβάλλον, μπορείς να κατασκευάσεις επί τόπου μικρά γκατζεντάκια, όπως μια μικρή συσκευή που κολλάει σε επιφάνειες και μπορείς να χακάρεις για να ενεργοποιήσεις τη κατάλληλη στιγμή για να τραβήξει τη προσοχή — όλα τα κομμάτια του παζλ θα μπουν με τη σειρά που τα θες εσύ.

Τα προβλήματα

Εκεί που στεναχωρήθηκα ιδιαιτέρως είναι στον χειρισμό των οχημάτων. Τα αυτοκίνητα “πηγαίνουν” σαν να έχουν πρόβλημα στα αμορτισέρ, ενώ οι μηχανές είναι εντελώς ψεύτικες στον χειρισμό τους. Πρώτη φορά σε ρεαλιστικό παιχνίδι είδα τις μηχανές να στρίβουν περισσότερο με τιμόνι σε μεγάλες ταχύτητες αντί για το βάρος του σώματος, γεγονός που κάνει το να στρίβεις περισσότερο από όσο ήθελες αρκετά εύκολο κι αυτό μπορεί να προβεί μοιραίο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού ή ενός κυνηγητού. Κι αν αποφασίσεις να πάρεις μια βάρκα, μόλις πραγματοποίησες την μεγαλύτερη απόδραση, καθώς η αστυνόμευση στα νερά του Σικάγο είναι όση και η ελπίδα μας να δούμε το Star Wars: 1313. Για όσους δεν ξέρουν, το παιχνίδι ακυρώθηκε από τη Disney.

Διάφορα πραγματάκια σε περιμένουν όταν τελειώσεις την ιστορία (και φυσικά, ανάμεσα στις αποστολές). Πέρα από μια πληθώρα υπο-αποστολών, διαφόρων επιπέδων ενδιαφέροντος, μια συλλογή ρούχων είναι διαθέσιμη για τον Aiden σε διάφορα μαγαζιά, και ομολογουμένως, είναι τα περισσότερα που έχω δει σε κάποιο τέτοιου είδους παιχνίδι, που δεν δίνει τον απόλυτο έλεγχο του στυλ του χαρακτήρα. Το σημαντικότερο που μπορείτε να κάνετε όμως, είναι να μαζέψετε κάποιες κασέτες που είναι σκόρπιες στο Σικάγο, και προχωρούν την ιστορία εμπρός ενώ παράλληλα συμπληρώνουν τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή και διαφόρων άλλων χαρακτήρων. Ένα σύστημα “φήμης” επιβραβεύει ή καταδικάζει τον Aiden. Για παράδειγμα, χτυπώντας αρκετούς πολίτες θα τους κάνει να καλούν την αστυνομία ή να τραβούν πάνω σου τη προσοχή όταν απλώς περπατάς, ενώ — για πρώτη φορά στη μνήμη μου — οι πολίτες επιτέλους καλούν την άμεση δράση όταν τους πετάξεις έξω από το όχημα τους για να το πάρεις.

Το multiplayer

Και φτάνουμε στο κομμάτι του multiplayer. Πάλι, το Watch Dogs “μπλέκει” τα κλασσικά και τα καινούρια. Ενώ μπορείς να παίξεις αγώνες με οχήματα, ή team deathmatch, μπορείς επίσης να “χακάρεις” άλλους ανθρώπους ή να σε χακάρουν. Σε ένα παιχνίδι ένας-με-έναν, πρέπει να γίνεις όσο πιο μυστικός καταφέρεις για να κατασκοπεύσεις τον αντίπαλο παίχτη χωρίς να σε καταλάβει και σε σκοτώσει. Για να το καταφέρεις αυτό, ειδικά ενάντια σε κάποιον που ξέρει το παιχνίδι αρκετά καλά, πρέπει να χρησιμοποιήσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις. Επίσης, οχτώ παίχτες ταυτόχρονα μπορούν να “παίζουν” σε ένα κομμάτι του Σικάγο, κάνοντας όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά ό,τι προκύψει κατά τον χρόνο τους εκεί. Αυτό όμως που έπαιξα περισσότερο ήταν το Decryption — κάτι σαν Capture The Flag. Αφού χακάρεις τα δεδομένα-σημαία, πρέπει να μείνεις μακριά από τους αντίπαλους για να τελειώσει ο χρόνος με τα δεδομένα στην κατοχή της ομάδας σου. Αυτό το mode παιχνιδιού αρχίζει και τελειώνει στην ομαδικότητα. Αν δεν υπάρχει συνεννόηση ή αλληλοκάλυψη, οι πιθανότητες να κερδίσετε είναι πιο λίγες κι από το να δούμε το Half-Life 3. ;Όταν τελικά κληθείς να χρησιμοποιήσεις όλα όσα έμαθες στο single-player, αρχίζεις να εκτιμάς την ποικιλία.

Τα γραφικά

Το παιχνίδι, δυστυχώς, δεν φαίνεται τόσο εντυπωσιακό στο PlayStation 4. Έχοντας παίξει και την έκδοση του Xbox One, μπορώ να πω ότι είναι αρκετά καθαρότερη η εικόνα, αλλά αρκετά πράγματα, όπως μοντέλα, θα μπορούσαν να ήταν πολύ ομορφότερα. Όμως, δεν είναι άσχημο σαν παιχνίδι. Αν μη τι άλλο, ο κόσμος είναι αρκετά οργανικός, και σ’αυτό συμβάλλει η τεράστια ποικιλία μοντέλων για τους απλούς πολίτες, τα πολλά διαφορετικά (κι όχι μόνο σε εμφάνιση) οχήματα, και τα φοβερά animations. Ο Aiden κινείται πιο φυσικά από χαρακτήρες σε πάρα μα πάρα πολλά πρόσφατα παιχνίδια που μπορώ να θυμηθώ, και αυτή η φυσικότητα δεν περιορίζεται μόνο σε εκείνον.

Ο ήχος

Αυτό που μου άρεσε στον τομέα του ήχου ήταν η μεγάλη ποικιλία στα τραγούδια. Όταν, ειδικά, άκουσα να παίζει Public Enemy στο ράδιο, χαμογέλασα. Φαίνεται πως η Ubisoft δεν λυπήθηκε τα χρήματα, και εξασφάλισε τα δικαιώματα σε αρκετά μεγάλα συγκροτήματα και τραγούδια. Όσον αφορά τα όπλα, δεν ξεφεύγουν από τα δεδομένα κι είναι επίσης κρίμα, καθώς τα διάφορα ψηφιακά εφέ φτιάχνουν μια αρκετά ξεχωριστή εμπειρία — πλέον, όταν ακούω παρόμοιους ήχους σκέφτομαι Watch Dogs, όπως σκέφτομαι Metal Gear όταν βλέπω κούτες ή Super Mario όταν βλέπω μανιτάρια. Είναι κάτι που, απλά, είναι στοιχείο της ταυτότητας του παιχνιδιού. Πάνω σε όλο αυτό έρχονται οι φωνές των χαρακτήρων που απαρτίζουν το ρόστερ του Watch Dogs. Από μια Ubisoft που, για μένα, ανέβηκε σε άλλο επίπεδο μετά το Assassin’s Creed, δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εξαιρετικές φωνές που δίνουν χαρακτήρα σε όλους. Ακόμα κι ο “αναίσθητος” (σχεδόν!) Aiden έχει έναν ξεχωριστό τόνο που, απλά, δείχνει την απάθειά του.

Ο επίλογος

Ας συνοψίσουμε: πρόκειται για ένα τεράστιο παιχνίδι που δίνει νέα πνοή στο ταλαιπωρημένο και πολυφορεμένο open-world είδος παιχνιδιού. Ενώ έχει αρκετά θετικά στοιχεία, είναι συχνά “θαμμένα” κάτω από τα ίδια και τα ίδια. Αν η Ubisoft “παίξει” σωστά τα χαρτιά της, έχει ένα τεράστιο franchise στα χέρια της, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για κυκλοφορία εναλλάξ με το Assassin’s Creed, για να αποφύγει να “κουράσει” τη φίρμα. Εάν ψάχνετε ένα open-world παιχνίδι, με αμέτρητα πράγματα να κάνετε, ένα αξιόλογο online κομμάτι, και αρκετές στιγμές που προκαλούν σκέψη στην ιστορία του, μη διστάσετε — το Watch_Dogs είναι εδώ και περιμένει στη σκιά.

Ταυτότητα Παιχνιδιού

Κονσόλα που χρησιμοποιηθήκε για Review: PS4
Είδος: Action
Κυκλοφορεί για: Xbox One, Xbox 360, PS4, PS3, PC (στο μέλλον WiiU)
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27/05/2014
Εκδότρια εταιρία: Ubisoft
Εταιρία ανάπτυξης: Ubisoft MontrealΕπίσημη ιστοσελίδα: http://watchdogs.ubi.com/

Μου αρέσει(6)Δεν μου αρέσει(0)