Wolfenstein: The New Order Review

Επιστροφή στο κάστρο Wolfenstein μετά από χρόνια. Οι ναζί κυβερνούν τον κόσμο. Μπορεί ο πρόγονος όλων των “τύπων που πυροβολούν τύπους” να τον σώσει;

Φτώχεια, πείνα. δυστυχία., πόλεμος. Οι ναζί έχουν εφεύρει απίστευτα πράγματα που κάνουν την μάχη σχεδόν μονόπλευρη. Οι δυνάμεις αντίστασης ανά τον κόσμο παλεύουν για τη σωτηρία τους και κρατούν μια ελπίδα πως όλα θα ξαναγίνουν όπως ήταν. Καλώς ήρθες ξανά στα λημέρια σου, William “B.J.” Blazkowicz.

Τα βασικά

Ας αρχίσουμε από τα βασικά: το Wolfenstein:

The New Order ξέρει τί είναι, κι όχι απλά δε ντρέπεται, αλλά το επιδεικνύει με υπερηφάνεια. Είναι η επιστροφή στις ρίζες, εκεί που γεννήθηκε το first-person shooter. Πίσω στο 1992, το Wolfenstein 3D ήταν το παιχνίδι που γέννησε ένα νέο είδος, και παρέμεινε το παράδειγμα ως και σήμερα, ο “σκελετός” πολλών FPS. Χωρίς να υποκρίνεται, το The New Order μας ρίχνει κατευθείαν εκεί που θέλουμε: στο επίκεντρο της δράσης και της μάχης. Αφήστε τα ψευτο-ορθά μηνύματα και την δήθεν ορθολογική στάση ορισμένων shooters: εδώ, οι επιλογές σου είναι δύο. Είτε σκοτώνεις ναζί, είτε κατακρεουργείς ναζί με στυλ.

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να είσαι σε έναν διάδρομο με πέντε στρατιώτες των Γερμανών και να τους πυροβολείς στο πρόσωπο με τις δύο αυτόματες καραμπίνες που έχεις στα χέρια σου, και να βλέπεις το μυαλό τους να κολλάει στον τοίχο, ή να τους πετάς ένα μαχαίρι καθώς τσουλάς στο πάτωμα και να κολλάει ανάμεσα στα μάτια. Ή να τρέχεις σαν δεύτερος Ράμπο (ίσως και πρώτος, καθώς ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν έχει συμβεί ακόμα στη διαδρομή του παιχνιδιού) με δύο μαχαίρια και να τα καρφώνεις όπου βρεις. Γενικά, όπως καταλάβατε, οι τρόποι να σκοτώσεις στο νέο Wolfenstein είναι αμέτρητοι, και τα όπλα τηρούν την τυπική φόρμα που ανακάλυψε το πρώτο παιχνίδι πριν 22 χρόνια: καραμπίνα, πιστόλι, αυτόματο πυροβόλο, sniper, μικρό πυροβόλο, μαχαίρι, και… τεράστιο laser-πράγμα που καταστρέφει τα πάντα γύρω σου. Με εξαίρεση το τελευταίο, όλα τα όπλα μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις εις διπλούν — ένα στο κάθε χέρι, και η σκανδάλη του καθενός σε διαφορετικό κουμπί. Φυσικά, και τα δύο όπλα “τραβάνε” από την ίδια μαγική τσέπη με σφαίρες, οπότε πρέπει να το χρησιμοποιείτε με προσοχή, καθώς το παιχνίδι δεν “μοιράζει” σφαίρες σε κάθε γωνιά.

Τα μειονεκτήματα

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει μειονεκτήματα. Καθώς το The New Order είναι από τα πιο old-school παιχνίδια των τελευταίων ετών, αυτόματα, διάφορα πράγματα που έχουν εκμοντερνιστεί έκτοτε δεν δίνουν το παρών. Σε ένα τρελό πείραμα, ήθελα να τελειώσω μια αποστολή χρησιμοποιώντας μόνο το πιστόλι μου. Η έκταση του χάρτη ήταν αρκετά μεγάλη και ανοιχτός ο χώρος. Το πιστόλι μου λειτουργούσε σαν sniper… Με λίγη προσπάθεια και καλό σημάδι, μπορούσα να χρησιμοποιήσω ένα απλό πιστόλι με σιγαστήρα και να σκοτώνω ναζί από 100 μέτρα — πράγμα αδύνατο στη πραγματικότητα, τουλάχιστον με τα συγκεκριμένα όπλα. Κι αυτό είναι μεγάλη αδικία, καθώς όλα τα όπλα έχουν δικό τους χαρακτήρα και λειτουργούν εντελώς διαφορετικά, και — προς τεράστια έκπληξη μου — η δυσκολία στο να σημαδεύεις και να πετυχαίνεις σωστά τον στόχο σου είναι μεγάλη. Η ακρίβεια των όπλων είναι τεράστια κι αυτό είναι ευχή και κατάρα, καθώς το πρόβλημα του πιστολιού που σημείωσα οφείλεται εκεί.

Το ταξίδι

Χωρίς να με πτοεί αυτό, συνέχισα το ενδιαφέρον ταξίδι μου που σαν κύριο στόχο είχε το να πεθάνουν όσοι ναζί βρίσκονται στην άλλη άκρη του όπλου μου. Αυτό διήρκησε περίπου 10 ώρες, και μπορώ να πω ότι είχε μια ισορροπία ανάμεσα στον old-school και στον μοντέρνο τρόπο αφήγησης μιας ιστορίας. Καταρχάς, το Wolfenstein 3D δεν είχε καν ιστορία. Σκότωνες ναζί σε ένα κάστρο για να ξεφύγεις και στο τέλος σκότωσες έναν μηχανικό Χίτλερ… εντάξει. Εδώ, οι ναζί χρησιμοποιούν φρικιαστική τεχνολογία και πειράματα για να εξαπλώσουν την κυριαρχία τους. Ρομποτικά σκυλιά, εγκέφαλοι σε μηχανές… καθώς μου αρέσει πολύ η ιστορία, μ’αρέσει που βλέπω να αγγίζουν το θέμα “πειράματα ναζί” σε παιχνίδια. Γνωρίζω πως και άλλα παιχνίδια το έχουν δοκιμάσει, αλλά αυτό το μυστικιστικό ύφος έχει αντικατασταθεί από ένα εντελώς επιστημονικό σ’αυτήν την περίπτωση, κι έχει ενδιαφέρον. Μαζεύοντας αποκόμματα εφημερίδων και φακέλων των ναζί από το περιβάλλον, γίνεσαι μάρτυρας μιας φρικιαστικής “τι θα γινόταν αν…” ιστορίας. Τι θα γινόταν αν οι ναζί είχαν κερδίσει τον πόλεμο, και στο 1960 που διαδραματίζεται (κυρίως) το παιχνίδι μας, υπήρχαν όλα αυτά; Τεράστια ρομπότ που “φτύνουν” laser, στρατόπεδα συγκέντρωσης και σκλαβιά ανά τον πλανήτη, τρομακτική πρόοδος (εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπεις) στην επιστήμη. “Ο πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι”, ένας ναζί. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας να έχει σαν κύριο πυλώνα ένα στρατό από αιμοβόρους, αδίστακτους, αιμοδιψείς βάρβαρους. Αυτό μας δείχνει το The New Order και το πετυχαίνει αρκετά καλά.

Το σενάριο

Μια μίξη μοντέρνου storytelling, και old-school αποστολών, ο B.J. Blazcowicz περιτριγυρίζεται από διάφορους ανθρώπους — διαφόρων εθνικοτήτων, χαρακτήρων και ενδιαφέροντος — που τον οδηγούν προς τον στόχο. Παραμένει ένας τυπικός χαρακτήρας παλιού FPS, που σημαίνει ότι παίρνει εντολές για όλα, τις εκτελεί, και δεν ρωτάει πολλά. Κατά κύριο λόγο, οι αποστολές γυρίζουν γύρω από κάποιο αντικείμενο που πρέπει να βρείτε ή κάποια απόδραση, αλλά πάντα μα πάντα θα έχετε μια πληθώρα ναζί να “παίξετε”. Χωρίς να ξεφεύγει από τα κλισέ, η ιστορία φαίνεται ανθρώπινη, και υπήρχαν στιγμές που με “έπιασα” να σκέφτομαι ή να αντιδράω σαν σε προσωπικό επίπεδο, που σημαίνει ότι κατάφερε να με τραβήξει μέσα, πράγμα που λίγα μοντέρνα FPS καταφέρνουν. Με εξαίρεση ορισμένες “τρελές” αποστολές — που δεν θα δώσω λεπτομέρειες για να μη χαλάσω την εμπειρία — το παιχνίδι κινείται κυρίως σε γνώριμα νερά, με μια κλασσική ιστορία επανάστασης. Αυτό που της δίνει χαρακτήρα, όμως, είναι οι λεπτομέρειες και ο ανατριχιαστικός κόσμος που έχουν “πλέξει” οι κατασκευαστές. Η προσοχή στην λεπτομέρεια και στην δημιουργία ενός τόσο φρικιαστικού κόσμου είναι κάτι που με κάνει να χειροκροτώ την MachineGames (το παρών αποτελεί το πρώτο τους παιχνίδι) και να “μισώ” την Bethesda που δεν τους άφησε να λάμψουν περισσότερο.

Η απογοήτευση

Εκεί που απογοητεύτηκα πλήρως είναι στον έλεγχο ποιότητας που πάλι, για πολλοστή φορά, κατάφερε να μας δείξει ότι είναι ένας τίτλος που εξέδωσε η Bethesda. Σκιές που περνούν μέσα από το πάτωμα. Ήχος που κόβεται τακτικά και συνεχόμενα. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν στο stealth. Ένα παιχνίδι που επιτρέπει διάφορα στυλ παιχνιδιού, από το εντελώς αθόρυβο ως το καταστροφικό “αδειάζω ό,τι έχω και δεν έχω πάνω μου”, θα έπρεπε να έχει σίγουρο το ότι δουλεύει σωστά. Και όταν φτάνω περπατώντας αεράτος, χοροπηδώντας αρκετές φορές, πίσω από κάποιον ναζί και με καταλαβαίνει μόνο όταν το μαχαίρι μου του τρυπήσει την καρωτίδα, υπάρχει πρόβλημα. Είναι σαν να μην το τέσταραν καν. Γιατί, δεν μιλάμε για προβλήματα που αντιμετώπισα μια ή δύο φορές, αλλά για κάτι που αντιμετώπιζα σχεδόν σε όλο το παιχνίδι.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι οι εχθροί μου, ορισμένες στιγμές, ήταν εντελώς… χαζοί. Κρατούσαν ένα ηλεκτροφόρο γκλομπ και η τακτική μου για να τους σκοτώσω ήταν να πηγαίνω κοντά, να μαχαιρώνω, να κάνω πίσω για να χτυπούν αέρα, και να επαναλαμβάνω. Ειλικρινά, σκότωσα περίπου 6 άτομα μαζί με αυτήν την τακτική. Στο τρίτο από τα τέσσερα επίπεδα δυσκολίας, το παιχνίδι ήταν αρκετά εύκολο, με εξαίρεση “φθηνές” στιγμές, όπου χτυπούσα σε “τοίχο” διότι έπρεπε να αντιμετωπίσω έναν τεράστιο αριθμό πολύ δυνατών εχθρών μαζί. Από τη μία μου άρεσε, γιατί δεν άφηνε περιθώρια για χαλάρωση ή για λάθη, αλλά από την άλλη ήταν εκνευριστικό γιατί έμοιαζε εντελώς σκηνοθετημένο, απλά για να σε καθυστερήσει.

Τα γραφικά

Επίσης, ενώ μέσω της καταπληκτικής id Tech 5 μηχανής γραφικών καταφέρνει να κρατάει σταθερά 60fps σε ανάλυση 1080p, διάφορα textures “πετάγονται” ξαφνικά για να βάψουν τα τρισδιάστατα μοντέλα. Μοντέλα τα οποία δεν δείχνουν καθόλου εντυπωσιακά και αφήνουν να πάει στράφι όλη η δύναμη των νέων κονσολών. Γιατί, ειλικρινά, αυτό που έβλεπα στο PS4 μου δεν ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα να δω στο PS3 μου. Ειδικά όταν η ίδια μηχανή έδωσε ζωή στο εκπληκτικό Rage το 2011, που — για την εποχή του — ήταν απίστευτα όμορφο και λειτουργικό. Από όσο έχω δει (δεν το τέσταρα προσωπικά), στις last-gen κονσόλες το παιχνίδι “χάνει” λίγη λάμψη — ορισμένα εφέ, αντανακλάσεις και τα σχετικά δεν φαίνονται τόσο καλά, ή δεν έχουν, απλά, τόση φυσικότητα και ευκρίνεια. Το gameplay, όμως, είναι ίδιο και απαράλλαχτο.

Τέλος, το παιχνίδι ορισμένες φορές έπασχε από κρίση ταυτότητας. Ενώ είχε την καρδιά του “στα παλιά”, ήθελε και λίγο από τον μοντέρνο σχεδιασμό παιχνιδιών, όμως απλώς δεν τα κατάφερνε. Με το να μου δείχνει συνεχώς τι να κάνω, δεν ήταν old-school. Με το να μη μου δείχνει τι να κάνω, αλλά να βάζει ένα “στόχο” πάνω από κάποιο αντικείμενο που, εν τέλει, δε μπορούσα να χρησιμοποιήσω αλλά τελικά ήθελε να δείξει το διπλανό, με μπέρδευε και ευχόμουν να μην υπήρχε καν ο στόχος εξ’ αρχής. Κι αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα, άλλο ένα εκ των οποίων είναι το ότι η ζωή του B.J. και η πανοπλία του δεν ανανεώνονταν μόνα τους — σχεδόν. Η ζωή πάντα άρχιζε να ανεβαίνει μόνη της όταν δεν “χτυπούσε” στρογγυλό αριθμό. Χτυπήθηκες και έχεις 14 HP; Θα ανέβει στα 20 αν περιμένεις λίγο. Όμως, αυτό το 6 HP σημαίνει μια παραπάνω σφαίρα. Οπότε, όχι, Wolfenstein, να μείνει εκεί στο 14, αποφάσισε επιτέλους τι είσαι.

Ο επίλογος

Για να συνοψίσουμε: το Wolfenstein: The New Order είναι ένας εξαιρετικός εξομοιωτής καταστροφής ναζί. Στο πακέτο περιλαμβάνεται μια αξιόλογη ιστορία, μια δόση παρελθόντος και το σήμα κατατεθέν της Bethesda: ένα ωραίο παιχνίδι που “πνίγουν” προβλήματα. Με όλες τις εκδόσεις (με εξαίρεση του PC) να είναι σχεδόν ίδιες, δεν υπάρχει μεγάλο πλεονέκτημα στο να διαλέξετε μια από τις καινούριες, πέρα από τις μικρές διαφορές που σημείωσα παραπάνω. Ό,τι και να διαλέξετε τελικά, το αποτέλεσμα θα είναι ένα: θα διασκεδάσετε σκοτώνοντας ένα κάρο ναζί και θα θυμηθείτε τις παλιές, καλές, ανεγκέφαλες εποχές του gaming, που είχε σαν κύριο στόχο την ψυχαγωγία χωρίς ίχνος υποκρισίας.

Ταυτότητα Παιχνιδιού

Κονσόλα που χρησιμοποιηθήκε για Review: PS4
Είδος: First Person Shooter
Κυκλοφορεί για: Xbox One, Xbox 360, PS4, PS3, PC
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 20/05/2014
Εκδότρια εταιρία: Bethesda Softworks
Εταιρία ανάπτυξης: MachineGamesΕπίσημη ιστοσελίδα: http://www.wolfenstein.com/

Μου αρέσει(2)Δεν μου αρέσει(0)