Το κεντροδεξιό «ΠΟΤΑΜΙ»

Από το 2010 ο πολιτικός χώρος της ελλαδικής δεξιάς έχει εισέλθει σε μια περιδίνηση που αργά, αλλά σταθερά, οδηγεί στην διάλυση του και καθιστά επιτακτική την ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς.

Η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή του πρεσβύτερου επεδίωξε συστηματικά να απομακρύνει όλα τα σταγονίδια του σκοτεινού δεξιού παρελθόντος και να περιθωριοποιήσει τους γραφικούς δεξιούς ώστε να γίνει ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκού χαρακτήρα και περιεχομένου, συντηρητικό κόμμα. Από το 1981 και μετά

η Νέα Δημοκρατία ετεροπροσδιορίστηκε, με πολλούς και ποικίλους τρόπους, από το ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε κυρίως ως εναλλακτικός προς το ΠΑΣΟΚ πολιτικός φορέας και προσάρμοζε την πορεία της ανάλογα με τις επιλογές της εκάστοτε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Ο Αβέρωφ και ο Έβερτ παρουσίασαν μια δεξιά εκτός πλαισίου εποχής. Ο Μητσοτάκης, παρά τις πολιτικές του ικανότητες, δεν άντεξε στην πίεση του ΠΑΣΟΚ γιατί τον υπονόμευσε το ίδιο του το κόμμα, ενώ ο Καραμανλής ο νεότερος δεν μπόρεσε να αντιληφθεί εγκαίρως πως η πολιτική αλά ΠΑΣΟΚ είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί πριν από τον Σημίτη. Σ’ όλη αυτή όμως τη μακρά διαδρομή η πρωτοκαθεδρία της Νέας Δημοκρατίας στον πολιτικό χώρο της δεξιάς δεν αμφισβητήθηκε σοβαρά. Η ανάδειξη του ΛΑ.Ο.Σ. ήταν ένα πρώτο καμπανάκι που δεν αξιολογήθηκε όσο σοβαρά θα έπρεπε, καθώς ενίσχυε την κεντρώα φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας του Καραμανλή του νεότερου. Αποδείκνυε όμως ότι το λούμπεν στοιχείο εντός της δεξιάς ήταν πια έτοιμο να διεκδικήσει ρόλο στα πολιτικά πράγματα και ότι έβρισκε ευάριθμο ακροατήριο.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝ.ΕΛ

Μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, το 2009, άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Μια λανθάνουσα, σκοτεινή δεξιά, εκμεταλλευόμενη την ιστορική συγκυρία και την αβάντα πολιτικών και μιντιακών παραγόντων, βρήκε πολιτική έκφραση μέσω της Χρυσής Αυγής. Τα αποτελέσματα για τη χώρα μας και το πολιτικό σύστημα υπήρξαν τραγικά, ίσως μάλιστα γίνουν τραγικότερα σε περίπτωση οικονομικοπολιτικής συντέλειας. Επίσης, εξαιτίας της κοντόφθαλμης και καιροσκοπικής αντιμνημονιακής γραμμής της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά, ήλθε δυναμικά στο προσκήνιο μια φαιδρή δεξιά, αυτή των ΑΝ.ΕΛ., η οποία εξέφρασε σημαντικό μέρος της παλαβής δεξιάς που λάνθανε για πολύ καιρό εντός της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, ύστερα από παλινωδίες, ανέλαβε το ρόλο που κανονικά θα περίμενε κανείς από ένα συντηρητικό ευρωπαϊκό κόμμα: να ηγηθεί μιας κυβέρνησης που στόχευε στην αλλαγή φυσιογνωμίας της Ελλάδας, σύμφωνα με τα τρέχοντα ευρωπαϊκά πρότυπα. Και αυτό όχι επειδή η πλειοψηφία της ηγετικής της ομάδας πίστεψε στην πολιτική σωτηρίας της χώρας, αλλά επειδή αυτή η πολιτική ήταν τελικά το όχημα κατάκτησης της εξουσίας και όχι το αντιμνημόνιο. Γι’ αυτό και το καλοκαίρι του 2014, μετά τις Ευρωεκλογές, σημειώθηκε αναστροφή πολιτικής. Η διατήρηση της εξουσίας με κάθε κόστος ήταν ο πρώτιστος στόχος. Συνειδητά η Νέα Δημοκρατία στράφηκε σε μια αμιγή παλαιοδεξιά κατεύθυνση, η οποία εκ των πραγμάτων απέτυχε αφού τα σκληροπυρηνικά ακροδεξιά κόμματα συγκέντρωσαν περίπου 15% και η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκε καθαρά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΟ "ΠΕΘΑΜΕΝΟ" ΠΑΣΟΚ

Θα ήταν προκλητικά αφελές να θεωρήσει κάποιος ότι για την ήττα της Νέας Δημοκρατίας και την καταστροφή της κεντροδεξιάς συντηρητικής παράταξης του Καραμανλή του πρεσβύτερου ευθύνονται μόνο η φθορά από τη διακυβέρνηση και η παλαιοδεξιά στροφή του Σαμαρά. Η Νέα Δημοκρατία ηττήθηκε γιατί ως πολιτικός οργανισμός έχει πεθάνει. Επεβίωνε ασθμαίνοντας όσο υπήρχε το ΠΑΣΟΚ, ως εναλλακτική επιλογή ισορροπίας. Τώρα, που το ΠΑΣΟΚ πέθανε, δεν έχει ούτε λόγο, ούτε δικαιολογία ύπαρξης. Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κλειστό κόμμα, οργανωμένο όχι σε βαρωνίες –όπως πολλοί λέγουν- αλλά σύμφωνα με το πρότυπο των οθωμανικών δοβλετιών ή των ασιατικών χανάτων. Είναι ένας μηχανισμός νομής εξουσίας, χωρίς ιδεολογικό και κοινωνικό στίγμα, που δεν μπορεί να απευθυνθεί πειστικά στον χώρο της και την ευρύτερη κοινωνία γιατί δεν έχει πια τίποτα πειστικό να πει. Ένα κόμμα στα χέρια λίγων ανθρώπων, οι οποίοι επί πάμπολλα έτη διαχειρίζονται κατά βούληση τις τύχες του. Που πεισματικά κρατούν κλειστές τις πόρτες στον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο, ο οποίος διαθέτει στην Ελλάδα πολυπληθέστατο και αξιολογότατο ανθρώπινο δυναμικό. Δυναμικό που κρατιέται τεχνηέντως εκτός νυμφώνος, ώστε να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες. Όσα ικανά και προοδευτικά στελέχη βρίσκονται εντός των τειχών του κόμματος και δεν είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα, ασφυκτιούν. Η δύναμη που διατηρεί σήμερα η Νέα Δημοκρατία είναι συγκυριακή, απλά γιατί λειτουργεί ως πόλος συσπείρωσης όσων φοβούνται ή αποστρέφονται τον ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι αυτός εκφράζει.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Η κοινωνία βράζει, ο κεντροδεξιός χώρος βρίσκεται σε απόγνωση και η Νέα Δημοκρατία ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, ασχολούμενη με την μοιρασιά κομματικών οφικίων και την διαμόρφωση συσχετισμών ενόψει εξελίξεων στην ηγεσία της. Είναι κοινό μυστικό ότι γίνονται ζυμώσεις για να υπάρξει ένα κεντροδεξιό «ΠΟΤΑΜΙ», ένα κόμμα που θα εκφράσει την πρακτική λογική, δίχως παρωχημένες ιδεολογικές αγκυλώσεις. Ένα κόμμα ανοικτό στην κοινωνία και σε ανθρώπους εκτός τζακιών και δοβλετιών, που θα απελευθερώσει τον πολιτικά εγκλωβισμένο κεντροδεξιό χώρο, που θα δώσει χώρο σε όσους πολλούς θέλουν να δημιουργήσουν. Ένα κόμμα σύγχρονο, αξιόπιστο, σοβαρό, μετρημένο. Το κόμμα αυτό το έχει ανάγκη η συντηρητική παράταξη, ώστε να βρει μια αξιόπιστη έκφραση. Το έχει ανάγκη η χώρα, γιατί έτσι θα περιθωριοποιηθούν η μαύρη και η φαιδρή δεξιά. Επίσης, γιατί η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή και αξιόπιστη συντηρητική παράταξη, ως άλλη πρόταση προς εκείνη της αριστεράς. Το χρειάζεται ακόμα και το μέρος εκείνο της κυβέρνησης που απεγνωσμένα αναζητά αντίβαρα προς την παλαβή αριστερά. Αν οι συζητήσεις καρποφορήσουν και όσο οι πολιτικές εξελίξεις το επιτρέψουν, η κεντροδεξιά παράταξη θα σαρωθεί από ένα καταιγισμό εξελίξεων που θα φέρουν μια μεγάλη αλλαγή, η οποία είναι απαραίτητη για την επιβίωσή της και την στήριξη της πατρίδας. Η Νέα Δημοκρατία, έτσι όπως είναι, προόρισται να ακολουθήσει την μοίρα του ΠΑΣΟΚ, είτε γιατί θα σαρωθεί από τις κατακλυσμιαίες αλλαγές μιας ενδεχόμενης πολιτικής τραγωδίας, είτε γιατί ο Τσίπρας με κάποιο τρόπο θα πετύχει.