Πόσο πολιτικό κεφάλαιο μένει στον Τσίπρα (να σπαταλήσει…);

Του Μάνου Οικονομίδη- Twitter@EmOikonomidis

Οι Έλληνες είμαστε… περίεργος λαός. Προσωποποιούμε την καθημερινότητά μας, και εκ των πραγμάτων τις επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε. Σε πολιτικό επίπεδο δε, η οδός της σύγκρισης είναι η ασφαλέστερη για να προβλέψει κανείς τις εξελίξεις. Η πολιτική συμπεριφορά τουλάχιστον της “μετακινούμενης μάζας”, εκείνης δηλαδή που κρίνει κάθε φορά και τις εκλογές, διαφοροποιείται από τη στιγμή που ανακαλύπτεται ο επόμενος “εκλεκτός”. Ώστε να επέλθει απόρριψη του… προηγούμενου.

Στο

δικό μας… παραμύθι, “δράκος” είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Μέχρι τουλάχιστον να προσλάβει και εκείνος στοιχεία “τοξικότητας”. Και να αποτελέσει μέρος της παρελθούσας πολιτικής ιστορίας του τόπου. Πόσο σύντομα μπορεί να συμβεί αυτό;

Η κοινή, αλλά και η πολιτική λογική λέει ότι ο Πρωθυπουργός έχει ακόμη πολιτικό κεφάλαιο να σπαταλήσει. Έχει όμως ήδη σπαταλήσει περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς, για διάστημα 4 μηνών. Η… ασάφεια της διαπραγμάτευσης έχει ψυχολογικές επιπτώσεις στο υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας, και οι παρενέργειές τους θα γίνουν ορατές και αισθητές σε άκαιρο χρόνο. Όταν η κυβέρνηση “πρώτη φορά Αριστερά”, θα έχει αρχίσει να επαναπαύεται, εκτιμώντας πως τα δύσκολα πέρασαν.

Πώς μπορούν να επιταχυνθούν οι εξελίξεις; Να συμπυκνωθεί περαιτέρω ο πολιτικός χρόνος και να ανοίξει παράθυρο ευκαιρίας για πολιτική ανατροπή, νωρίτερα και περισσότερο εμφαντικά από όσο θα μπορούσε κανείς να προβλέψει την επομένη των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου;

Μια… αυτονόητη απάντηση αφορά φυσικά την επιδείνωση της καθημερινότητας των Ελλήνων. Την τραγική διάψευση των προσδοκιών. Την απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα. Ως ένα σημείο, οι πρώτες παραστάσεις αυτού του… δράματος, είναι ήδη παρούσες στον δημόσιο βίο.

Και επιστρέφομε στον πρόλογο. Στην οδό της σύγκρισης. Στην επένδυση στον επόμενο ‘εκλεκτό”. Αυτή είναι η παράμετρος που μπορεί να διαφοροποιήσει αισθητά τις πολιτικές ισορροπίες. Να βρεθεί το αντίπαλο δέος του Αλέξη Τσίπρα. Κάτι που δεν υπάρχει σήμερα, λόγω της αδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας να γυρίσει σελίδα, να ανακτήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με την ελληνική κοινωνία, και να παρουσιάσει επαρκείς ενδείξεις ενός εθνικού σχεδίου για την επόμενη μέρα, που δεν θα έχει τα “τοξικά” στοιχεία του σήμερα. Πολύ περισσότερο, δεν θα κουβαλάει και θα εκφράζεται από το χθες που αποδοκιμάστηκε.

Όσο δεν συμβαίνει αυτό, όσο η ελληνική Κεντροδεξιά παρακολουθεί σαστισμένη τις εξελίξεις, ο Αλέξης Τσίπρας θα κερδίζει χρόνο. Χρόνο τον οποίο θα χάνει η Ελλάδα. Δηλαδή εμείς...