Παραγωγική Ανασυγκρότηση: Η υψίστη πολιτική προτεραιότητα της κυβέρνησης

5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τότε που ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την είσοδο της χώρας στο «μηχανισμό στήριξης». Από τότε ζήσαμε και είδαμε πολλά. Η ανεργία εκτοξεύθηκε στα ύψη, χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε πλέον του 25%. Η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που έχει βιώσει ευρωπαϊκή χώρα μετά το Β΄ Παγκόσμιο

πόλεμο. Κανείς, μα κανείς σοβαρός άνθρωπος, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο λεγόμενος «μηχανισμός στήριξης», αντί να στηρίξει τη χώρα, την έριξε αντίθετα στα τάρταρα της οικονομικής καταστροφής. Παρόλα αυτά κάποιοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να εμμένουν σε πολιτικές τοποθετήσεις που η ελληνική κοινωνία καταδίκασε με το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου 2015. Και δεν αρκούνται μόνο σε τοποθετήσεις. Χωρίς να έχουν «εν – συναίσθηση» της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης που επέφεραν, προτάσσουν το δάκτυλο στη νέα κυβέρνηση καλώντας τη με υπέρμετρη πολιτική θρασύτητα να ακολουθήσει το γνωστό δρόμο της καταστροφής.

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Σήμερα η χώρα βρίσκεται σε χειρότερο σημείο από αυτό που ήταν πριν την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κληρονόμησε ένα υπέρογκο δημοσιονομικό χρέος, ένα αυξημένο ιδιωτικό χρέος, ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, ένα απαρχαιωμένο γραφειοκρατικό σύστημα, ένα μηδενικό επενδυτικό σχέδιο, ένα κατεστραμμένο κοινωνικό κράτος. Όλα αυτά «κεφαλαιοποιούνται» σε ένα ξεπερασμένο θεσμικό πλαίσιο που παρέμεινε αμετάβλητο και «ατάραχο» όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας μονοδιάστατης πολιτικής εμμονής που ακολούθησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις.

Η προτεραιότητα δεν ήταν να παραχθεί πλούτος, αλλά να φορολογηθεί ο υπάρχων πλούτος για να εμφανίσουμε πρωτογενή πλεονάσματα προς ικανοποίηση των πιστωτών μας. Η προτεραιότητα δεν ήταν να ανασυγκροτηθεί παραγωγικά η χώρα, αλλά να φτωχοποιηθεί ο ελληνικός λαός για να βελτιώσουμε δήθεν την ανταγωνιστικότητά μας. Η προτεραιότητα δεν ήταν ο εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα, αλλά η καταστροφή του κοινωνικού κράτους, έτσι ώστε ο άκρατος φιλελευθερισμός να εμφανιστεί ως «δικαιωμένος» απαιτώντας χωρίς αντίτιμο τον εθνικό μας πλούτο.

Αυτές οι πολιτικές προτεραιότητες που εφάρμοσαν οι μνημονικές κυβερνήσεις, καταστρέφοντας τη χώρα, στηρίχτηκαν σε πολιτικές εμμονές που περιορίστηκαν σε στερεότυπα ότι δήθεν ο ελληνικός λαός είναι στο σύνολο του ένας διεφθαρμένος λαός. Τα συστημικά μέσα επικοινωνίας καλλιέργησαν εντέχνως αυτό το κλίμα, προτάσσοντας τον ελληνικό λαό ως φοροφυγά, τεμπέλη και εκτός ευρωπαϊκής λογικής. Όλα έγιναν λάθος, με απρόσμενες συνέπειες για το μέλλον της χώρας, καθώς ξεκίνησαν από το τέλος, παραβλέποντας δυστυχώς την «δημιουργική» αρχή.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ

Δια την απόδοση του αισθήματος δικαίου οφείλω να πω ότι δεν είμαστε άμεμπτοι ευθυνών. Φυσικά η ευθύνη που μας αναλογεί επιμερίζεται υποχρεωτικά και στο βαθμό εξουσίας που μας αναλογεί. Για αυτό κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το συμμάζεμα του κράτους. Την πάταξη της φοροδιαφυγής. Την εξισορρόπηση των δημοσιονομικών εξόδων με μείωση της κρατικής σπατάλης.

Όλα τα παραπάνω είναι αναγκαιότητα, αλλά η πολιτική προτεραιότητα δεν είναι αυτή. Η προτεραιότητα είναι να παραχθεί πλούτος. Να αξιοποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας σε πρωτογενές και δευτερογενές επίπεδο. Να επανακινηθεί η παραγωγική μηχανή της ελληνικής οικονομίας, ενεργοποιώντας αναπτυξιακές δράσεις που καταστράφηκαν κατά το παρελθόν. Εάν δεν επιτευχθεί με οργανωμένο σχέδιο δράσης όσο το δυνατόν συντομότερα η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, καμία δημοσιονομική προσαρμογή, κανένα φορολογικό σύστημα, κανένα πρωτογενές πλεόνασμα, κανένας έντιμος συμβιβασμός δεν αρκεί, για να ξεφύγει η ελληνική οικονομία από την ύφεση στην οποία έχει βυθιστεί τα τελευταία χρόνια.

Η παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας πρέπει να αποτελέσει την ύψιστη πολιτική προτεραιότητα για τη σημερινή κυβέρνηση. Είναι η λεωφόρος της ύπαρξης μας, αλλά και της εξιλέωσης μας προς τις μελλοντικές γενιές για τα «αμαρτήματα» που τους κληρονομήσαμε.