Ζαχίρ: «Δεν είχα δηλώσει συμμετοχή στο MasterChef»

Ο Ζαχίρ Γιαβαρί αποκαλύπτει το μεγαλύτερο άγχος του στο παιχνίδι, περιγράφει την πρώτη νύχτα μετά την αποχώρησή του, το δίλημμα που καλείται να αντιμετωπίσει για την «επόμενη μέρα», αλλά και την ανατριχιαστική ιστορία που έζησε μεσοπέλαγα.

Από τον Μαρίνο Βυθούλκα

Ήταν 22 Ιανουαρίου του 2019 και μόλις το δεύτερο επεισόδιο του MasterChef όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο Ζαχίρ Γιαβαρί στις τηλεοπτικές οθόνες. Η οντισιόν του 29χρονου Αφγανού του εξασφάλισε το

εισιτήριο στον μαγειρικό διαγωνισμό. Αν και στο παρελθόν έβλεπε στο YouTube αποσπάσματα του show, δεν είχε σκεφτεί ποτέ τον εαυτό του ανάμεσα στους παίκτες. «Δεν είχα δηλώσει συμμετοχή, ούτε είχα σκοπό να πάω στο MasterChef. Εξάλλου, εκείνη την περίοδο εργαζόμουν ως μάγειρας σε ένα ιταλικό εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας. Μια μέρα, την ώρα που ήμουν στο σπίτι και ξεκουραζόμουν, χτύπησε το τηλέφωνο, μου είπαν πως καλούσαν από την παραγωγή του MasterChef και ότι ήθελαν να κάνουμε μια συνέντευξη. Τους απάντησα θετικά, αν και ήμουν αρκετά σκεπτικός για τη συμμετοχή μου. Κι αυτό διότι όταν με πήραν τηλέφωνο ήμουν στη χειρότερη φάση της ζωής μου. Δεν είχα χαρτιά για την παραμονή μου στην Ελλάδα και είχα ορισμένα προσωπικά θέματα. Λίγο πριν αποχωρήσω από τον διαγωνισμό έμαθα ότι τελικά με είχαν βρει από έναν φίλο μου ομοεθνή, που δουλεύει σε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση» αποκαλύπτει στο People.

«Όταν πήγα στην οντισιόν δεν ήθελα να πω την ιστορία της ζωής μου»

Αν και στην αρχή ήταν διστακτικός, ο Ζαχίρ αποφάσισε να μπει στον διαγωνισμό. «Μετά την πρώτη συνέντευξη, μου ζήτησαν από την παραγωγή ταυτότητα ή διαβατήριο. Τους εξήγησα πως είχα μόνο άδεια παραμονής και ένα ταξιδιωτικό έγγραφο που έληγε στις 22 Φεβρουαρίου. Ακολούθησε η δοκιμασία με τα κρύα πιάτα, που δεν έδειξε η τηλεόραση, στην οποία παρουσίασα μια σαλάτα. Η σαλάτα άρεσε πολύ στον Πάνο Ιωαννίδη, ο οποίος έδωσε και το ΟΚ για να περάσω από την οντισιόν. Από την πρώτη μου συνέντευξη μέχρι και την ημέρα που έγινε το γύρισμα για την οντισιόν έχασα τέσσερα κιλά από το άγχος και την αγωνία μου. Το αφεντικό μου στο ιταλικό εστιατόριο στράβωσε πολύ όταν του είπα για τη συμμετοχή μου στο MasterChef, και με το δίκιο του, γιατί με είχε πάρει ως μόνιμο στην κουζίνα και λίγο πριν από τις γιορτές εγώ έφυγα. Στενοχωρήθηκα που αποχώρησα από το μαγαζί και του ζήτησα συγγνώμη. Συζητήσαμε, όμως, μου είπε πως θέλει το καλό μου και με συμβούλεψε να ακολουθήσω την επιθυμία μου και να πάω. Μάλιστα, ήξερε και ορισμένα πράγματα για τη ζωή μου και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα όλα αυτά τα χρόνια». Γι’ αυτές τις δυσκολίες, ο Ζαχίρ μίλησε ανοιχτά στην πρώτη του τηλεοπτική οντισιόν. Η ιστορία του Ζαχίρ, ο οποίος έφτασε ως μετανάστης στην Ελλάδα για να γλιτώσει από τον πόλεμο στη πατρίδα του, συγκίνησε τόσο τους τηλεθεατές όσο και τους ανθρώπους που τον παρακολούθησαν στο YouTube, αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές. «Όταν πήγα στην οντισιόν, δεν ήθελα να πω την ιστορία της ζωής μου. Αυτό προέκυψε αυθόρμητα, ύστερα από ορισμένες ερωτήσεις που μου έκαναν οι κριτές και ένιωσα άνετα απέναντί τους. Και δεν ήθελα να τη μοιραστώ για να μη γυρίσει κάποιος να πει πως πήραν τον Ζαχίρ στο παιχνίδι επειδή τον λυπήθηκαν –συγκινήθηκαν από την ιστορία του, που πουλάει στην τηλεόραση– και όχι επειδή είναι καλός μάγειρας» λέει με ειλικρίνεια.

«Δύο συγκεκριμένα άτομα στο MasterChef με προσέβαλαν και αισθάνθηκα άσχημα»

Ο Ζαχίρ παρέμεινε στο παιχνίδι από τις 22 Ιανουαρίου μέχρι και τις 7 Μαΐου, όπου αποχώρησε από το MasterChef. «Αυτούς τους τρεισήμισι μήνες είχα το άγχος μήπως ο κόσμος με θεωρήσει έναν κακομοίρη, δυστυχισμένο. Γιατί ποτέ μέχρι τη μέρα της οντισιόν δεν είχα μιλήσει για την ιστορία μου και δεν είχα αποκαλύψει λεπτομέρειες για το πώς έχω μεγαλώσει, τι ζόρια έχω περάσει, αλλά και τι κινδύνους έχω αντιμετωπίσει που θα μπορούσαν να μου στοιχήσουν τη ζωή. Αυτό ίσως και να επηρέασε το κομμάτι της απόδοσής μου στη μαγειρική. Θεωρούσα πως είχα ξεφτιλιστεί στον κόσμο και ότι όλοι γελάνε μαζί μου. Αισθανόμουν άσχημα και ντροπή που μίλησα στην οντισιόν για μένα, διότι εδώ έπρεπε να δείξω το ταλέντο μου στη μαγειρική, όχι να πω την ιστορία της ζωής μου. Αυτό που σου λέω τώρα δεν το μοιράστηκα με κανέναν μέσα στο παιχνίδι, παρά μόνο με τον Χρήστο Μπάρκα. Μάλιστα, τόσο στον Χρήστο όσο και στον Παντελή είχα πει ότι ήθελα να φύγω από το MasterChef» εξομολογείται. Τελικά, σε αυτό το τρίμηνο έδειξε το ταλέντο του; «Το έδειξα, αλλά το άγχος μου με άφησε λίγο πίσω» παραδέχεται. Πέρα από το μαγειρικό κομμάτι του διαγωνισμού, του ζητώ να μου μιλήσει και για τη συμβίωση στο σπίτι με τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. «Όταν ζεις σε ένα σπίτι με διαφορετικούς χαρακτήρες, είναι λογικό να δημιουργηθούν ορισμένα προβλήματα. Σε γενικές γραμμές, πέρασα όμορφα, απλά υπήρξαν κάποιες φορές που δύο συγκεκριμένα άτομα με προσέβαλαν και αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Δεν έδωσα ποτέ σημασία και δεν θα ήθελα να αναφερθώ ονομαστικά σε αυτούς τους παίκτες. Στο μόνο θέμα που είμαι επαναστάτης είναι εκείνο του ρατσισμού. Δεν δέχομαι να γίνονται σχόλια για χρώματα, φυλές και θρησκείες. Το έχω σιχαθεί και όταν συμβαίνει θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να πάω να ζήσω μόνος μου σε ένα ξερονήσι ή σε ένα βουνό, χωρίς να έχω επαφή με τους ανθρώπους και να μη βλέπω τίποτε από όλα όσα έχω δει αυτά τα χρόνια. Η επαφή μου με τη φύση ήταν άλλωστε και αυτό που μου έλειψε περισσότερο τους μήνες που βρισκόμουν στο σπίτι του MasterChef. Η φύση μού δίνει δύναμη και ενέργεια».

«Αισθάνθηκα πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που με συμπαθούν»

Μολονότι η αποχώρηση του Ζαχίρ προβλήθηκε στις 7 Μαΐου, ο ίδιος είχε φύγει αρκετές μέρες πριν. «Με το που έφυγα από το MasterChef πήγα κατευθείαν στο σπίτι μου, στα Πατήσια. Μάλιστα, είχα πάρει ταξί, για να μη με δουν και μαθευτεί η αποχώρησή μου. Όταν μπήκα στο σπίτι, άναψα ένα τσιγάρο και χαλάρωσα. Δεν πίστευα πως ήμουν εκεί! Ο πρώτος άνθρωπος που επικοινώνησα μαζί του είναι ο καλός μου φίλος Mirza Alami, με τον οποίο πήγα και στην οντισιόν του MasterChef. Είναι κολλητός μου, αδελφός και ένα παιδί που πάντα ήταν δίπλα μου στα δύσκολα και μοιραζόμαστε τα πάντα. Το πρώτο βράδυ, λοιπόν, ήρθε ο Mirza με το μηχανάκι, κάναμε μια βόλτα και επιστρέφοντας μια παρέα από κορίτσια φώναζε το όνομά μου. Τότε αισθάνθηκα πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που με συμπαθούν. Ανακουφίστηκα και οι αρνητικές σκέψεις που είχα στο μυαλό μου για την εξομολόγησή μου στην οντισιόν έφυγαν. Σε κάποιο φανάρι σταμάτησε δίπλα μας ένα αυτοκίνητο και ο οδηγός με ρώτησε αν έχω φύγει από το παιχνίδι. Απάντησα αρνητικά – για να μην προδώσω την αποχώρηση– και μου λέει “Πες μου μόνο πως έχει φύγει η Σπυριδούλα. Δεν τη συμπαθώ καθόλου”. Του είπα πως παραμένει στο παιχνίδι. Μέχρι να προβληθεί το επεισόδιο ήμουν προσεκτικός και όταν έβγαινα φορούσα κουκούλα ή σκουφάκι για να μη με αναγνωρίσουν. Μάλιστα, κάποια παιδιά με έβγαλαν φωτογραφίες και τους παρακάλεσα να μην τις ανεβάσουν στα social media» περιγράφει στο PEOPLE.

«Δεν είμαι σε καλή οικονομική κατάσταση»

Η αναγνωρισιμότητα που απέκτησε μέσα από το MasterChef, όπως ήταν φυσικό, έφερε την επανεμφάνιση ορισμένων ανθρώπων που είχαν χαθεί από τη ζωή του. «Άνθρωποι που κάποτε δεν με υπολόγιζαν καθόλου και δεν γούσταραν την παρέα μου μου έστειλαν μηνύματα. Σαν χαρακτήρας είμαι αυστηρός και μια ζωή ήμουν προβληματισμένος με διάφορα πράγματα. Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν να γίνω καλός μάγειρας και να πετύχω τον στόχο μου, να δουλέψω σε κουζίνες και να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Η διασκέδαση έπαιζε πάντα δεύτερο ρόλο στη ζωή μου». Η αποχώρηση του Ζαχίρ σήμανε και τη λύτρωσή του από τις φοβίες που είχε κατά τη διάρκεια του MasterChef. «Αυτό που με έχει συγκινήσει πάρα πολύ είναι η αποδοχή του κόσμου. Στο Facebook δεν είχα το κανονικό μου όνομα και το έβαλα μια μέρα πριν παίξει το επεισόδιο της αποχώρησής μου. Μέσα σε δύο μέρες έλαβα πολλά μηνύματα με θετικά σχόλια και ευχές. Από εκεί που φοβόμουν πως όλα θα ήταν αρνητικά, όλα ήταν υπέροχα. Έλαβα μηνύματα από Αυστραλία, Αμερική, Καναδά. Δεν ήξερα πώς να τους ευχαριστήσω και δεν προλάβαινα να απαντήσω στα μηνύματα. Από εκεί και πέρα, δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό στη ζωή μου. Και πριν μπω στο MasterChef, αλλά και τώρα που μιλάμε δεν είμαι σε καλή οικονομική κατάσταση. Επίσης, είμαι προβληματισμένος, διότι πρέπει να βρω δουλειά και να σταθώ στα πόδια μου. Μου έχουν γίνει κάποιες προτάσεις για εργασία εκτός Αθηνών, στην Κρήτη και άλλα νησιά, αλλά αυτή τη στιγμή δεν θέλω να φύγω από την Αθήνα. Είχα και μια πρόταση από τον μέντορά μου, τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο, να εργαστώ στο Feedέλ, την οποία σκέφτομαι, και ακόμα μία από το εστιατόριο Matsuhisa στη Βουλιαγμένη, την οποία απέρριψα. Θέλω να μείνω στην Αθήνα, να εργαστώ εδώ, να ξεκινήσω μαθήματα ελληνικών, ώστε να μάθω να μιλάω και να γράφω σαν να είναι η μητρική μου γλώσσα. Ο επόμενός μου στόχος είναι να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή μου, που θα περιέχει τα πάντα, μαγειρική, βιογραφία και όλα όσα έμαθα μέσα από τις καταστάσεις που βίωσα».

«Η οικογένειά μου δεν ξέρει τι είναι το MasterChef»

Την ποδιά που πήρε στην οντισιόν την αφιέρωσε στη μητέρα του. Η οικογένειά του πως αντέδρασε στη συμμετοχή του στο ριάλιτι μαγειρικής; «Η οικογένειά μου δεν ξέρει τι είναι το MasterChef. Ο πατέρας μου και η αδελφή μου σκοτώθηκαν το 2009 στον πόλεμο. Η μητέρα μου ζει στο Αφγανιστάν με τον αδελφό μου, στο χωριό που γεννήθηκα. Σε μια επικοινωνία μας της εξήγησα τι είναι το MasterChef και το μόνο που μου είπε ήταν “Παιδί μου, κάθε πρωί που ξυπνάω εύχομαι να είσαι καλά”. Δεν έχουν δει κανένα βίντεο στο YouTube, διότι το Internet στο Αφγανιστάν δεν έχει ταχύτητα που μπορεί να ανοίξει τα βίντεο. Η μητέρα μου είναι αρκετά ταλαιπωρημένη. Από τη μια σκέφτομαι τις δουλειές μου, από την άλλη μου λείπει, γιατί έχω είκοσι χρόνια να τη δω. Ένα ταξίδι, όμως, στο Αφγανιστάν μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή, αφού ο πόλεμος συνεχίζεται. Αν πεθάνει και δεν τη δω, θα έχω μια ζωή τύψεις, όπως έχω με τον πατέρα μου και την αδελφή μου. Η μητέρα μου ανυπομονεί να με δει. Όποτε μιλάμε μου λέει “Το όνειρό μου είναι να σε δω. Δεν αντέχω άλλο μακριά σου”. Ξέρω πολύ καλά πως αν φύγω από την Ελλάδα θα πάνε χαμένα όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα. Είμαι ένα βήμα πριν σταθώ στα πόδια μου και κάνω πράγματα. Ειλικρινά σου μιλάω, είμαι πολύ προβληματισμένος. Όπως σου είπα και πριν, αντιμετωπίζω διάφορα θέματα με τα χαρτιά μου. Στις 19 Ιουνίου λήγει η κάρτα μου, υπάρχει περίπτωση να μη μου την ανανεώσουν και να είμαι παράνομος. Όλα είναι ρευστά» τονίζει. Τα πιο πρόσφατα δημοσιεύματα που κυκλοφορούν για εκείνον στο Διαδίκτυο τον θέλουν να πηγαίνει στον καταυλισμό των προσφύγων στη Μόρια της Μυτιλήνης και να μαγειρεύει αφιλοκερδώς για τους μετανάστες. «Ένας δάσκαλος από τη Μυτιλήνη, που διδάσκει σε προσφυγόπουλα του Αφγανιστάν, μου έστειλε μήνυμα στο Facebook και μου μίλησε για την επιθυμία των παιδιών να με γνωρίσουν από κοντά και να τους μαγειρέψω. Θέλω πολύ να πάω να δω αυτά τα παιδιά και να μοιραστώ μαζί τους την εμπειρία μου, να τους μαγειρέψω, αλλά είναι κάτι που δεν ξέρω πότε ακριβώς θα γίνει. Σίγουρα, όμως, θα πάω».

«Μας πέταξαν στη θάλασσα»

Στην αρχή της κουβέντας μας μου είπε χαρακτηριστικά πως αντιμετώπισε κινδύνους που θα μπορούσαν να στοιχίσουν ακόμα και τη ζωή του. «Όντως, είναι θαύμα που ζω ακόμα. Το 2005 πέρασα από το Αϊβαλί στην Ελλάδα ως παράνομος μετανάστης. Κάποια στιγμή μάς πέταξαν στη θάλασσα. Ξεφούσκωσαν το φουσκωτό μας κα μας άφησαν μεσοπέλαγα στο έλεος του Θεού. Ύστερα από τέσσερις ώρες που κολυμπούσαμε, βγήκαμε στα παράλια της Τουρκίας. Από δώδεκα άτομα, είχαμε μείνει δέκα. Έλειπαν δύο άνθρωποι. Έκλαιγα και έλεγα στους υπόλοιπους πως πρέπει να μπούμε ξανά στη θάλασσα και να τους βρούμε. Τελικά, μαζί με ένα άλλο παιδί βρήκαμε ένα φουσκωτό και με τα κουπιά στα χέρια ξεκινήσαμε να ψάχνουμε. Οι ώρες περνούσαν και χάναμε την αντοχή μας. Είχα απογοητευτεί που δεν τους βρίσκαμε και ήμουν αποφασισμένος να τα παρατήσω. Ξαφνικά, ακούσαμε μια φωνή από μακριά. Αυτή η φωνή μάς έδωσε τη δύναμη να συνεχίσουμε και τελικά να τους βρούμε μπλεγμένους σε ένα φουσκωτό που είχε ξεφουσκώσει και βούλιαζε. Βούτηξα στη θάλασσα και ήπια πολύ νερό μέχρι να καταφέρουμε να τους τραβήξουμε μέσα στο δικό μας φουσκωτό. Το ένα παιδί είχε τις αισθήσεις του. Ο πιο μικρούλης, όμως, ήταν κάτασπρος και αναίσθητος. Δεν κουνιόταν καθόλου. Δεν γνώριζα από διάσωση, απλά από αυτά που είχα δει στην τηλεόραση άρχισα να του πιέζω την κοιλιά στο ύψος του διαφράγματος. Ύστερα από δέκα λεπτά έβγαλε το νερό και συνήλθε. Όταν φτάσαμε στην Τουρκιά, μου είπε “Σ’ ευχαριστώ, μου έδωσες δεύτερη ζωή”. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου».

Πηγή: People