Τζον Γουότερς: Ο Αρχιερέας του cult cinema που δεν ήθελε ποτέ του να γίνει αποδεκτός

Ο Πάπας του Τρας. Ο Αγιατολάχ της αηδίας. Ο Πρίγκιπας του εμετού. Αν κάποιος άνθρωπος σας παρουσιαζόταν με αυτούς τους προσδιορισμούς, θα τον θεωρούσατε τρελό ή έστω απεχθή για να τον κάνετε παρέα.

Αν πάλι σας έλεγαν εσάς να διαλέξετε ένα από τα τρία για να χαρακτηρίσει όλη σας τη ζωή, τότε θα θεωρούσατε πως είστε ένα τίποτα στην κλίμακα της ύπαρξης. Αυτά ισχύουν για όλους εμάς που απεμπολήσαμε την απλότητα, το φτηνό, το λαϊκό, το ξόμπλι και τα διώχνουμε από την καθημερινότητα μας γιατί τάχα μας διαταράσσουν την ομορφιά.

Μόνο που η ομορφιά δεν μπορεί να αναδειχθεί αν περιβάλλεται

από την ομορφιά. Μόνο μέσα σε ένα περιβάλλον ασχήμιας εντοπίζεται το ωραίο. Αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο για να το καταλάβει κάποιος και να το αποδεχτεί αφού το άσχημο είναι συνήθως συνώνυμο του αηδιαστικού.

Ο Τζον Γουότερς αποδεικνύει την μεγαλοφυΐα του ακριβώς γιατί ενστερνίστηκε το φαινομενικά αηδιαστικό. Εντόπισε την ομορφιά σε μια αλληλουχία ασχήμιας και καλτίλας και έκανε τα πάντα να φαίνονται όμορφα στις ταινίες του.

Όλα αυτά δεν τα γράφουμε τυχαία. Ο Τζον Γουότερς θα βρίσκεται στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη για το κινηματογραφικό φεστιβάλ που θα διεξαχθεί από τις 31 Οκτωβρίου μέχρι τις 10 Νοεμβρίου και για τρεις μέρες θα μοιραστεί την κουλτούρα του με το κοινό, αφού εκτός από τιμώμενο πρόσωπο και την stand up comedy παράσταση που θα παραθέσει, έχει καταρτίσει ένα κομμάτι των προβολών με αγαπημένες του exploitation movies, ενώ θα υπάρξει και workshop.

Παρά το ότι παρέμεινε ενεργός δημιουργικά σε κινηματογραφικό επίπεδο μέχρι και το 2004, ενώ το 2006 πρωταγωνιστούσε σε μια ταινία-παρωδία για τον ίδιο του τον εαυτό, ο Γουότερς δεν έχει εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τη νέα γενιά και τους millenials. Μόνο πολύ φανατικοί με το indie cinema γνωρίζουν καλά το έργο του και δεν αποτελεί για αυτούς μια γνώση εξ ακοής και εξ ονόματος.

Στο βιβλίο «Mr. Know-It-All: The Tarnished Wisdom of a Filth Elder» είναι μια φράση του που συστήνει για τα καλά τον Γουότερς ακόμα και στους μη γνωρίζοντες.

«Μου συνέβη το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε έναν δημιουργικό άνθρωπο· με αποδέχτηκαν».

Η αποδοχή ήταν το τελευταίο πράγμα που αποζητούσε. Γιατί η αποδοχή σημαίνει πως κέρδισες. Και μια νίκη, όταν έρχεται νωρίτερα από τη στιγμή που περιμένεις, δεν σου προσφέρει ποτέ την ικανοποίηση. Σου αφαιρεί απλώς κάθε προσπάθεια να μοχθήσεις για τη νίκη. Έχεις απέναντι σου απλώς υποταγμένους που θα αποθεώσουν το έργο σου πριν καν το δουν.

Γι΄αυτό ο Γουότερς αναζητούσε σε όλη του την καριέρα αυτούς που δεν τον αποδέχονταν, αυτούς που αναφέρονταν στο έργο του με αρνητικό τρόπο. Αυτοί ήταν οι μούσες του. Κάπως έτσι, κάθε νέα ταινία του έμπαινε όλο και πιο βαθιά σε αυτό που λέμε και εννοούμε με τη λέξη cult.

Από το Mondo Trasho, όπου σύστησε στο κοινό την Divine του, στο Pink Flamingos και μετά στο Hairspray, ο Γουότερς τρυπούσε διαρκώς το ταβάνι του trash. Κανείς δεν ήξερε πού έφταναν τα όρια του, κανείς δε μπορούσε να προβλέψει αν η επόμενη του κίνηση θα ήταν προς διόγκωση των ορίων ή ένα πισωγύρισμα. Γιατί έκανε και τέτοια, όπως το 1998 με το Pecker.

Ένα παιχνίδι ορίων που το κάνει άλλωστε και στις stand up παραστάσεις του, όπου θίγει έντονα την κορεκτίλα γύρω από τους γκέι γνωρίζοντας ότι είναι από τους λίγους που δεν πρόκειται να τους πιστωθεί κάτι αρνητικό επ΄αυτού.

Το Cecil B. DeMented του 2000 και το sexploitation Shame του 2004 έκλεισαν έναν κύκλο μιας πορείας που ελάχιστοι θα ζήλευαν τη στιγμή που γινόταν και όλοι θα ζήλευαν στην τελική της καταμέτρηση.

Στα 73 του αυτός ο αναρχικός κωμικός από τη Βαλτιμόρη είναι ακόμα ερωτευμένος με την κακογουστιά και της δίνει τη σημασία που αξίζουν όλα τα πράγματα σ΄αυτή τη ζωή!