Οικογένεια Douglas: Ένα ταξίδι από την κόλαση στον παράδεισο

Ο Cameron Douglas στην εφηβεία ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά, ενώ σε ηλικία 31 ετών συνελήφθη για χρήση και διακίνηση ουσιών. Σήμερα, όντας νηφάλιος και περήφανος  πλέον μπαμπάς, ο γιος του Michael Douglas μοιράζεται με το People την ιστορία του.

Από την Elizabeth Leonard/ Αποδοση Γεωργία Χαλκιά

Ως μωρό, ο πρωτότοκος γιος

του Michael Douglas ήταν ήσυχος και καλόβολος. «Ο Cameron ήταν ένα θαυμάσιο παιδί» λέει ο 75χρονος αστέρας του Χόλιγουντ για τον γιο του, ο οποίος είναι πια 40 ετών, ενώ προσθέτει με μια δόση μελαγχολίας πως «ήταν ένας γλύκας». Όμως, αυτή η γλυκύτητα δεν κράτησε πολύ. Η εφηβεία του ήταν γεμάτη αλκοόλ, χρήση μαριχουάνας και γλέντια χωρίς σταματημό. Όταν πια η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, όλο αυτό το τσουνάμι εθισμού του Cameron προκάλεσε την έντονη ανησυχία του πατέρα του, Michael, και της μητέρας του, Diandra.

Σε ηλικία 20 ετών –να σημειώσουμε εδώ πως είναι ο εγγονός του θρυλικού ηθοποιού Κirk Douglas– ο Cameron ήταν πλήρως εθισμένος στην κοκαΐνη και την ηρωίνη. Για ένα διάστημα έκανε διακίνηση μεθαμφεταμίνης, κυκλοφορώντας μάλιστα με όπλο για προστασία. Ο Cameron αγνοούσε τους γονείς του, οι οποίοι προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν. «H εξάρτηση έχει τέτοια δύναμη που νιώθεις να σε κυριεύει» συμπεραίνει ο ίδιος, αφού έκανε χρήση κοκαΐνης σχεδόν σε καθημερινή βάση. «Όταν η ζωή σου πιάνει πάτο, η φυλακή, ακόμα και ο θάνατος είναι κοντά» εξηγεί.

Ο εγκλεισμός, οι καβγάδες και η απομόνωση

Γλίτωσε από τον θάνατο, αλλά το 2009 ύστερα από επιχείρηση της δίωξης ναρκωτικών οδηγήθηκε στη φυλακή με την κατηγορία της εμπορίας ναρκωτικών ουσιών. Στην ποινή του προστέθηκαν ακόμα 5 χρόνια, καθώς όσο ήταν στο σωφρονιστικό κατάστημα υπέπεσε σε παραπτώματα όπως κατοχή ουσιών και εμπλοκή σε καβγάδες. «Τότε ένιωσα πως κάτι έσπασε μέσα μου» αναφέρει στο People. Εκείνη η στιγμή ήταν ίσως και το ξεκίνημα της σταδιακής αλλαγής του. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια και ενώ ήταν νηφάλιος μέσα στη φυλακή, σκεφτόταν το μέλλον του.

«Για πρώτη φορά έβαλα τα πράγματα κάτω και συνειδητοποίησα ότι στην ουσία δεν είχα αυτό που θα μου εξασφάλιζε την επιτυχία στη ζωή μου» λέει ο Cameron, ο οποίος πέρασε σχεδόν 8 χρόνια από τη ζωή του στη φυλακή, συμπεριλαμβανομένων και 2 ετών στην απομόνωση λόγω κατοχής ναρκωτικών, μέχρι και το 2016 που αποφυλακίστηκε. «Tώρα ξέρω ότι ο εθισμός ευθύνεται για ό,τι έζησα» καταλήγει.

Σήμερα ο γιος του Douglas μεγαλώνει την 22 μηνών κόρη του, την οποία απέκτησε με την 41χρονη σύντροφό του και δασκάλα της γιόγκα Viviane Thibes, ενώ ετοιμάζεται να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στην υποκριτική έχοντας μέσα του την πίστη ότι η οικογένειά του δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Στο βιβλίο του με τίτλο Long Way Home μιλά ανοιχτά για την ψυχοφθόρα και συγκλονιστική διαδρομή του. Παρακάτω ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο.

View this post on Instagram

Family and cute #redshoes make me #happy. There’s no place like home! @serebenyc @vivianethibes

A post shared by Cameron Douglas (@cameronmorrelldouglas) on Apr 27, 2018 at 8:31pm PDT

Ο θάνατος που συγκλόνισε την οικογένεια

«Το 2004, μια ήσυχη καλοκαιρινή μέρα, ενώ γευματίζουμε μαζί με τον μπαμπά και τη φίλη μου Erin σε μια βεράντα στην Ισπανία έρχεται ο σερβιτόρος και του λέει ότι κάποιος του τηλεφώνησε. Ο πατέρας μου πάει στο μπαρ. Ξαφνικά ακούω ουρλιαχτά. Φωνάζει “Όχι, όχι”. Γυρίζει στο τραπέζι κλαίγοντας και μου λέει “Χάσαμε τον Eric”». Ο Eric ήταν ο ετεροθαλής αδελφός του, ο οποίος πέθανε από υπερβολική δόση στα 46 του.

«Ο θάνατός του με στιγμάτισε. Ο πατέρας μου βρισκόταν σε αποτοξίνωση από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά στις αρχές του ’90. Και έπειτα εγώ έκανα χρήση και διακίνηση ναρκωτικών από την ηλικία των 13. Στα 25 μου σνίφαρα κοκαΐνη τρεις φορές την ημέρα. Η πολλά υποσχόμενη καριέρα μου ως DJ ξεφούσκωσε. Πέταξα ευκαιρίες που μου παρουσιάστηκαν ως ηθοποιός. Δεν θέλω να πεθάνω όπως ο Eric και, όπως κάθε άνθρωπος της ηλικίας μου, θεωρούσα ότι δεν θα συμβεί».

Η άστατη εφηβεία

«Δεν θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα ότι ο πατέρας μου δεν ήταν σαν τους άλλους. Τον έβλεπα μέσα από τους ρόλους του, όμως στο σπίτι φαινόταν ένας κανονικός άνθρωπος, δηλαδή διάβαζε εφημερίδα, έβλεπε αθλητικά, ήταν κάποιος που ήθελα να εντυπωσιάσω. Υπήρχαν φορές που με άφηνε να καπνίζω στο σπίτι και άλλες φορές που μου υπενθύμιζε πως είναι ο πατέρας μου και όχι κάποιος από τους φίλους μου. Κάθε φορά που έφευγε για δουλειά έλειπε για μήνες. Εγώ έμενα με τη μητέρα μου. Όταν τον παντρεύτηκε, ήταν 19 και όταν με γέννησε 20. Ήταν σαν να μεγαλώσαμε μαζί. Έτσι, είδα τον εαυτό μου ως προστάτη της.

Από μικρός ήμουν σκανταλιάρης. Θυμάμαι μια φορά πήραμε τηλέφωνο σε ροζ γραμμή με τον φίλο μου τον Sean και χρεώσαμε 400 δολάρια τον λογαριασμό. Όταν οι γονείς μου πήγαιναν σε πάρτι, εγώ έβγαινα και έκανα όλα αυτά που κάνουν οι μεγάλοι. Στα 13 μου αγόρασα μαριχουάνα στο Central Park και πειραματιζόμουν. Οι γονείς μου χώρισαν κι εγώ αποβλήθηκα από σχολεία, έζησα σκληροπυρηνικές καταστάσεις στον δρόμο με ποινές φυλάκισης όντας ανήλικος. Για ένα μικρό διάστημα η Πρόνοια είχε αναλάβει την επιμέλειά μου».

View this post on Instagram

Been there through thick and thin, never once did you quit on me…I Love you with all my heart. HappyFathers day Dad!

A post shared by Cameron Douglas (@cameronmorrelldouglas) on Jun 17, 2018 at 10:46am PDT

Η παράνομη οπλοκατοχή

«Όταν οι γονείς μου ανακοίνωσαν το διαζύγιό τους, το δέχτηκα. Μου άρεσε να τους βλέπω μαζί, αλλά εκείνοι δεν ήταν ευτυχισμένοι. Αναρωτιόμουν αν ήταν φυσιολογικό που τελικά ένιωθα ανακούφιση μόλις χώρισαν.

Στα 17 μου είχα την πρώτη μου εμπειρία με την ηρωίνη. Έκανα εμετό, αλλά ένιωθα μέσα μου μια χαλάρωση και μια ικανοποίηση. Αυτές οι διακυμάνσεις που δημιουργούν τα ναρκωτικά είναι στην ουσία προβλέψιμες. Μου άρεσε αυτή η στιγμιαία ευχαρίστηση. Νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Αυτή την αίσθηση μόνο τα ναρκωτικά σ’ την παρέχουν. Για μένα ήταν μια διέξοδος από τη μοναξιά.

Μια μέρα παρά τις αντιρρήσεις της κοπέλας μου, ζητώ από τον προμηθευτή μου μια καθαρή και ανόθευτη δόση. Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι περνάω τα όρια, ενώ γνώριζα ότι όλο αυτό που ζούσα δεν θα είχε καλή κατάληξη. Έτσι, αποφασίζω να πάρω μέτρα για την προστασία μου. Αγοράζω, λοιπόν, ένα 17άρι, ένα όπλο που χρησιμοποιούν στις ειδικές δυνάμεις και ένα πυροβόλο. Μάλιστα το πυροβόλο το έβαζα κάτω από το κρεβάτι μου σε περίπτωση που μου επιτεθεί κανείς ενώ κοιμάμαι».

View this post on Instagram

#throwbackthursday

A post shared by Cameron Douglas (@cameronmorrelldouglas) on Feb 1, 2018 at 5:16pm PST

Η σύλληψη

«Ενώ ο εθισμός μου και η διακίνηση ναρκωτικών έχουν φτάσει στο απροχώρητο, η σχέση με τους γονείς μου γίνεται ακόμα πιο απόμακρη. Η μητέρα μου μου τηλεφωνεί και αφήνει μηνύματα κι εγώ δεν της απαντώ για μήνες. Τότε ο πατέρας μου μου δίνει τελεσίγραφο: “Ή θα πας κατευθείαν σε κλινική αποτοξίνωσης ή τελείωσες”. Δεν θα μου έδινε περαιτέρω βοήθεια. Μάλιστα, κάποια στιγμή ο μπαμπάς μνημόνευσε τον θείο Eric και τι πόνο σκόρπιζε η απώλειά του. “Έχω μικρά παιδιά και μια σύζυγο που πρέπει να προστατεύσω (σ.σ. εννοούσε τη δεύτερη γυναίκα του, Catherine Zeta-Jones και τα δυο τους παιδιά, Cary και Dylan). Δεν είναι δίκαιο για εκείνους”. “Δεν με αγαπάς πια μπαμπά” του είπα. “Φυσικά και σε αγαπώ, γιε μου, αλλά δεν πρόκειται να συνεχίσω τη σχέση μας γιατί πιστεύω ότι θα πεθάνεις. Πηγαίνω σε ψυχαναλυτή για βοήθεια. Πιστεύω ότι θα πεθάνεις από υπερβολική δόση ή κάποιος θα σε σκοτώσει. Προσπαθώ να με προετοιμάσω ψυχολογικά” ήταν τα λόγια του.

Ο πατέρας μου μου τηλεφωνεί για να με ενημερώσει ότι η δίωξη ναρκωτικών με ψάχνει. “Φύγε αμέσως από το σπίτι, κατευθύνονται προς τα εκεί” μου είπε. Έρχεται στην πόλη και μένει σε ένα ξενοδοχείο στο Μπέβερλι Χιλς. Όταν τον επισκέπτομαι, βλέπω μαζί του τη μητέρα μου και έναν άγνωστο. “Ω θεέ μου, κάνεις και διακίνηση τώρα;” μου λέει η μητέρα μου. Ο άγνωστος που είναι μαζί τους μου συστήνεται. Είναι ο Earl Hightower, ερευνητής ναρκωτικών. Είναι εκεί γιατί με αναζητούν οι αρχές. Ο πατέρας μου με εκλιπαρεί να φύγω από τη χώρα. “Είναι μια καταδικασμένη κατάσταση. Εάν θέλουν να με βρουν, θα με βρουν παντού” του εξηγώ.

Στις 28 Ιουλίου 2009 και ενώ συμπλήρωνα 4,5 χρόνια ως χρήστης, ανοίγω την πόρτα και βλέπω έναν άντρα. “Είμαι ειδικός πράκτορας της δίωξης ναρκωτικών” μου λέει και με συλλαμβάνει. Με οδηγούν στο σωφρονιστικό κατάστημα Metropolitan Correctional Center, μαζί με 800 έγκλειστους που περιμένουν να δικαστούν ή να καταθέσουν για υποθέσεις. Κοίταξα για μια στιγμή τριγύρω. Έκλεισα τα μάτια και ανοίγοντάς τα συνειδητοποίησα ό, τι μου συμβαίνει πραγματικά. Τότε ένιωσα ένα βάρος στο στήθος».

View this post on Instagram

My Mother and me…..still going strong I Love you Mom. #oneandonly

A post shared by Cameron Douglas (@cameronmorrelldouglas) on Oct 13, 2017 at 4:03pm PDT

Το γράμμα από τη φυλακή

«Γεια σου, μπαμπάκα, συγγνώμη για όλα αυτά, αλήθεια λυπάμαι… Ειλικρινά στόχευα στο να γίνω καλύτερος. Ζήτα συγγνώμη εκ μέρους μου από τον παππού, τη γιαγιά και τους υπόλοιπους της οικογένειας. Πραγματικά ντρέπομαι που είμαι η πηγή για όλη αυτή την ντροπή και τον εξευτελισμό. Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξή σου και που ήσουν δίπλα μου. Για εμένα σημαίνει πολλά. Ο γιος σου, Cameron».

Ύστερα από λίγες μέρες ήρθε η απάντηση από τον xολιγουντιανό ηθοποιό. «Γεια σου Cam, τι χαμπάρια (κρύο αστείο). Ευχαριστώ για το γράμμα σου και τη συγγνώμη σου. Η καρδιά της οικογένειας είναι πάντα μαζί σου. Δεν μας έχεις ντροπιάσει, σε αγαπάμε, μόνο που νιώθουμε ότι διάλεξες έναν δύσκολο δρόμο. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσα τηλεφωνήματα έχω δεχτεί από φίλους που σου εύχονται τα καλύτερα και λένε πόσο αστείος, συνειδητοποιημένος και έξυπνος τύπος είσαι. Δεν έχω πει τίποτα στα παιδιά. Νομίζω ότι είναι καλύτερα έτσι. Και για να ξέρεις: Κάθε βράδυ προσεύχομαι για εσένα στ’ αλήθεια. Ο μπαμπάς».

Η επανένωση και το νέο ξεκίνημα

«Στις 27 Ιανουαρίου του 2010 κρίθηκα ένοχος για κατοχή ηρωίνης και διακίνηση ναρκωτικών. Πέρασα περίπου 7 χρόνια στη φυλακή. Όλο αυτό το διάστημα επικοινωνούσα με την οικογένειά μου διά αλληλογραφίας. Έμαθα από έναν συγκρατούμενό μου ότι ο πατέρας μου είχε καρκίνο και γι’ αυτό υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όταν βγω από τη φυλακή θα κάνω μια καλύτερη ζωή. Σκεφτόμουν ότι ο πατέρας μου θα πεθάνει από τη στενοχώρια του για τη ζωή που έκανα. Μια ζωή που δεν ήταν αντάξια των προσδοκιών του. Υπάρχουν φορές που ο πατέρας μου τηλεφωνεί και λυγίζει. Όταν τελειώσει η θεραπεία του, θα με επισκεφτεί με τους Dylan και Cary. Δεν μου έχει συμβεί ποτέ ξανά να δω ένα σώμα να αλλάζει έτσι σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Η ασθένεια τον είχε εξουθενώσει.

Τον Ιανουάριο του 2011 πήρα το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο, αφού ο όγκος του μπαμπά μου είχε εξαφανιστεί. Λίγο καιρό αφότου βγήκα από τη φυλακή, τον Αύγουστο του 2016, ο πατέρας μου με κάλεσε σε γεύμα με τον Dylan. Αυτό το διάστημα δεν έχει κάνει μεγάλη προσπάθεια για να με δει. Ίσως γιατί δεν εμπιστεύεται την αποφασιστικότητά μου να μείνω μακριά από την παρανομία. Μια εβδομάδα αργότερα, πηγαίνω στο διαμέρισμά του και εκείνος αναφέρεται στην τελευταία συζήτησή μας. Θύμωσα. Για μια στιγμή στο πρόσωπό του βλέπω την επίδραση της έκρηξής μου. Αλλά σκέφτομαι ότι δεν θα επιδεινώσω την κατάσταση. Μετά τη συνάντηση, έχουμε συχνή τηλεφωνική επικοινωνία, ενώ συναντιόμαστε για φαγητό.

Στα 39α γενέθλιά μου, βγήκαμε οι δυο μας έξω για σούσι. Μιλήσαμε, γελάσαμε, μου έδωσε πατρικές συμβουλές για τα χρήματα και τις σχέσεις, κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα. Τα Χριστούγεννα έλαβα επίσης μια κάρτα με ευχές από εκείνον και την Catherine με αφιέρωση από όλη την οικογένεια. Μέσα υπήρχε και μια οικογενειακή φωτογραφία στην οποία ήμουν κι εγώ. Ήταν όμορφο που τη συμπεριέλαβαν στην κάρτα».

View this post on Instagram

#Familyfirst

A post shared by Cameron Douglas (@cameronmorrelldouglas) on Aug 18, 2019 at 7:14pm PDT

Ο Michael Douglas για τον γιο του

Γιατί ενθαρρύνατε τον Cameron να γράψει βιβλίο;

Κυρίως, πίστευα ότι είχε μια σπουδαία ιστορία να διηγηθεί, η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως παράδειγμα προς αποφυγήν και να βοηθήσει τόσο άλλους ανθρώπους όσο και τον ίδιο. Γράφοντας αυτή την ιστορία, θα μπορούσε να κάνει μια ανασκόπηση και να ανακαλύψει τι ακριβώς του συνέβη.

Ανησυχήσατε για το τι θα έγραφε σε αυτό;

Ήταν μια έξαρση συναισθηματικών προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίσαμε για αρκετό καιρό και πλέον έχουν λήξει. Υπάρχουν πράγματα που σε κάνουν να σκιρτήσεις (όταν ειπωθούν) και πονάνε. Αλλά, αυτό είναι λογικό να συμβεί.Για αρκετά χρόνια τον στηρίζατε. Χάσατε ποτέ την ελπίδα σας;

Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμουν την ελπίδα σαν ένα τρένο που έφυγε. Χάνεις κάθε συμπόνια που είχες για ένα άτομο που αγαπάς και νοιάζεσαι, και την αντικαθιστάς με θυμό. Και έτσι απομακρύνθηκα.

Πώς νιώθετε τώρα που είναι νηφάλιος και χαρούμενος;

Νιώθω ανακούφιση και χαρά που πήρα τον γιο μου πίσω, που επανήλθε. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν, όχι μόνο για το βιβλίο, αλλά και για τον δρόμο που έχει ακολουθήσει στη ζωή του.

Όλα τα νέα, πλούσιο ρεπορτάζ, καθημερινές στιγμές διασήμων και ξεχωριστές στιγμές καθημερινών ανθρώπων στο People, που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής