Οι ταινίες της εβδομάδας (23-29/1): Το καταπληκτικό Jojo Rabbit του Τάικα Γουατίτι θα σας συναρπάσει

Σε αυτή την προτελευταία προ-οσκαρική εβδομάδα, έχουμε την κυκλοφορία στις αίθουσες για την προτεινόμενη για 6 Όσκαρ ταινία του Τάικα Γουατίτι, το Jojo Rabbit. Πρόκειται για μια ταινία που ξάφνιασε με συναρπαστικά ευχάριστο τρόπο κριτικούς και κοινό. Μαζί με το JoJo, πρεμιέρα στις αίθουσες κάνει το αμφιλεγόμενο Cats,

το πολυδιαφημισμένο The Turning και το «θυμίζω κάτι από Roma» Τραγούδι Χωρίς Όνομα.

Ενωμένες Πατούσες (Pets United)

Σκηνοθεσία: Ράινχαρτ Κλους

Σενάριο: Ράινχαρτ Κλους

Με τους:

Στα ελληνικά ακούγονται οι: Κουρλαμπάς Θανάσης, Παπαστάθης Βασίλης, Κατσακούλη Μελίνα, Παλαιολόγου Τάνια, Ευαγγελάτος Ανδρέας, Κακανάς Κωνσταντίνος, Σιούλης Σταύρος, Παπαδάτος Δημήτρης, Στάικου Ιφιγενεια

Διάρκεια: 91′

Είδος: Animation κωμωδία

Διανομή: Tanweer

Μία παρέα από κακομαθημένα, εγωιστικά κατοικίδια, με αρχηγό τη λουσάτη γάτα Μπελ, βρίσκουν τον μπελά τους, όταν οι μηχανές που διοικούν τη Ρόμπο Σίτι, την υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία ζουν και βασιλεύουν, εκτροχιάζονται και παίρνουν την εξουσία, με αποτέλεσμα να το σκάσουν όλοι οι άνθρωποι για να σωθούν. Χωρίς αφεντικά πια, η Μπελ, ο φασιαριόζικος ποταμόχοιρος Σόφι και το καμαρωτό κανίς Ρονάλντο, που έχουν συνηθίσει σε μία ζωή άνεσης και πολυτέλειας, πρέπει να συμμαχήσουν με τον αδέσποτο σκύλο Ρότζερ και τον φιλαράκο του Μπομπ, το μόνο φιλικό ρομπότ στην πόλη. Μόνο ενωμένα μπορούν να επιβιώσουν και να σώσουν τα σπίτια τους, την πόλη και ίσως ολόκληρο τον κόσμο.

Η Γκουβερνάντα (The Turning)

Σκηνοθεσία: Φλόρια Σιγκισμόντι

Σενάριο: Κάρεϊ Χέιζ, Τσαντ Χέιζ

Με τους: Μακένζι Ντέιβις, Φιν Γούλφχαρντ, Μπρούκλιν Πρινς,
Μπάρμπαρα Μάρτεν, Ντίνα Τόμσεν, Νάιαλ Γκρέιγκ Φούλτον

Διάρκεια: 94′

Είδος: Horror

Διανομή: Odeon

Για πάνω από 100 χρόνια, μια άκρως στοιχειωμένη ιστορία έχει επικρατήσει για να τρομάζει τα πλήθη. Βασισμένη στο κλασικό μυθιστόρημα «Το Στρίψιμο της Βίδας» του Χένρι Τζέιμς, «Η Γκουβερνάντα» μας πηγαίνει σε ένα μυστηριώδες κτήμα στην εξοχή της περιοχής Μέιν, όπου η Κέιτ (Μακένζι Ντέιβις) – που μόλις έχει ξεκινήσει να δουλεύει ως νταντά – πρέπει να φροντίσει δύο ψυχικά διαταραγμένα ορφανά, την Φλόρα (Μπρούκλιν Πρινς) και τον Μάιλς (Φιν Γούλφχαρντ). Σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι το μέρος αλλά και τα παιδιά κρύβουν σκοτεινά μυστικά και τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως δείχνουν.

Cats

Σκηνοθεσία: Τομ Χούπερ

Σενάριο: Λι Χολ, Τομ Χούπερ

Με τους: Τζέιμς Κόρντεν, Τζούντι Ντεντς, Τζέισον Ντερούλο, Ίντρις Έλμπα, Τζένιφερ Χάντσον, Ίαν ΜακΚέλεν, Τέιλορ Σουίφτ, Ρέμπελ Γουίλσον και σε πρώτη εμφάνιση η Φρανσέσκα Χέιγουορντ

Διάρκεια: 110′

Είδος: Μιούζικαλ

Διανομή: Tulip

Ο βραβευμένος με Oscar σκηνοθέτης Τομ Χούπερ, (Ο Λόγος του Βασιλιά, Οι Άθλιοι) μεταμορφώνει το ιστορικό πλέον θεατρικό μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ σε ένα σύγχρονο κινηματογραφικό θέαμα. Ήδη όμως η ταινία έχει προκαλέσει πολλά περισσότερα αρνητικά σχόλια σε σχέση με τα θετικά, κυρίως για τη δουλειά που έγινε σε επίπεδο CGI και σίγουρα το κοινό δεν πείστηκε από βαρύγδουπες δηλώσεις όπως αυτές της Τζούντι Ντεντς.

Τραγούδι Χωρίς Όνομα (Song Without a Name)

Σκηνοθεσία: Μελίνα Λεόν

Σενάριο: Μελίνα Λεόν

Με τους: Πάολα Μεντόζα, Τόμι Πάραγα, Λούσιο Ρόχας, Μάικολ Ερνάντεζ, Λίδια Κίπσε

Διάρκεια: 97′

Είδος: Δραματική, Κοινωνική

Διανομή: Danaos Films

Περού, 1988. Η Χεορχίνα, μια νεαρή κοπέλα από ένα μικρό χωριό των Άνδεων, φτάνει στη Λίμα προκειμένου να γεννήσει σε μια αυτοσχέδια κλινική. Μυστηριωδώς όμως, το βρέφος εξαφανίζεται. Εν μέσω των πολιτικών αναταραχών της εποχής, ο Πέδρο, ένας εσωστρεφής δημοσιογράφος θα γίνει ο μοναδικός της σύμμαχος στην απελπισμένη αναζήτηση να βρει το παιδί της.

Jojo Rabbit

Σκηνοθεσία: Τάικα Γουατίτι

Σενάριο: Τάικα Γουατίτι

Με τους: Σκάρλετ Γιοχάνσον, Τάικα Γουατίτι, Σαμ Ρόκγουελ, Ρόμαν Γκρίφιν Ντέιβις, Τόμασιν ΜακΚένζι, Ρέμπελ Γουίλσον, Στίβεν Μέρτσαντ, Άλφι Άλλεν

Διάρκεια: 108′

Είδος: Κωμωδία εποχής

Διανομή: Odeon

Ήρθε από το πουθενά για να μείνει. Αυτή η φράση θα μπορούσε να ταιριάζει τόσο για την ταινία Jojo Rabbit όσο και για τον σκηνοθέτη της, τον Τάικα Γουατίτι. Πρωτίστως αυτός όμως. Ο Νεοζηλανδός μας συστήθηκε για τα καλά με το Thor Ragnarok, μας τράβηξε το βλέμμα και μετά ήταν εύκολο για εκείνον να μην κοιτάξουμε αλλού. Ακολούθησε η σειρά What We Do In The Shadows, που αποτέλεσε μια επιμήκυνση της ταινίας που έκανε το 2014 και με το φετινό Jojo Rabbit καταθέτει ένα στυλ μοναδικό, τόσο σκηνοθετικά όσο και σε επίπεδο σύλληψης κεντρικής ιδέας.

Ένας από τους βασικούς κανόνες της κωμωδίας, ή ένας ορισμός της καλύτερα, είναι ότι πρόκειται για δράμα συν τω χρόνω. Είναι δηλαδή ένα δράμα που έχει βιωθεί στο παρελθόν, ο καιρός πέρασε και μπορείς να το σατιρίσεις, να το διακωμωδήσεις, να σου φανεί αστεία η συμπεριφορά σου κι η αντίδρασή σου τότε.

Εδώ βέβαια δεν μιλάμε για μια συμπεριφορά ενός ατόμου, αλλά για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ναζισμό. Μιλάμε για τον Χίτλερ. Ο Γουατίτι βρήκε έναν ευφυέστατο τρόπο να γελοιοποιήσει αυτή την μαύρη φιγούρα της ανθρώπινης ιστορίας κάνοντας τον ένα αποκύημα της φαντασίας στο μυαλό ενός μικρού αγοριού.

Αν και ο Χίτλερ είναι ζωντανός εκείνη την εποχή, για πολλά αγόρια που ανατρέφονται στην προπαγάνδα του Γ΄Ράιχ είναι ένα σύμβολο, ένα άπιαστο είδωλο. Με τον μικρό Τζότζο να τον έχει ως φανταστικό φίλο, ο Γουατίτι καταφέρνει να δείξει ποια είναι η δύναμη μιας ιδέας σε σχέση με την πραγματικότητα.

Ο Τζότζο μισεί τους Εβραίους σαν κάθε «καλός Γερμανός» εκείνη την εποχή. Το μίσος αυτό αντανακλάται μέσα από την αθωότητα και την εύκολη πίστη των άγουρων παιδιών. Κάτω απ΄αυτή την πίστη όμως, σε πολύ πιο στέρεες βάσεις, υπάρχει ο ανθρωπισμός. Κι όταν ο Τζότζο ανακαλύψει μια Εβραία να κρύβεται στο σπίτι του, την οποία την έφερε η μητέρα του, θα καταλάβει ότι μάλλον κάποιο λάκκο είχε η φάβα του Χίτλερ.

Γνωρίζει την Εβραία και σιγά σιγά δεν την βλέπει ως Εβραία. Τη βλέπει απλώς ως ένα κορίτσι με το οποίο μπορεί να πει χαζομάρες. Έστω κι αν αυτές κρύβουν ρατσισμό. Σιγά σιγά όμως τις αποτινάζει και την προστατεύει. Κι όταν η πόλη του βομβαρδίζεται και οι Ρώσοι εισβάλλουν, κατανοεί.

Αυτό είναι το υπέροχο με το Jojo Rabbit. Δεν παραμερίζει την ιστορική αλήθεια. Απλώς εκμεταλλεύεται την απόσταση 80 πλέον ετών για να την κάνει μια καρικατούρα, ένα παιχνίδισμα. Κι ο Γουατίτι είναι ο συνδετικός κρίκος όλων με την σοβαροφάνεια που έχει ντύσει τον Χίτλερ, αλλά και το στοιχείο του ρεντίκολου που του έχει προσδώσει. Είναι ένα αποκύημα που γκρινιάζει, που φωνάζει, που διατάζει, αλλά τελικά δεν έχει καμία δύναμη στην αλήθεια.

Το Jojo Rabbit δεν είναι λοιπόν μόνο η διακωμώδηση, αλλά έχει και το συναίσθημα στο φινάλε.