Ο Κουέντιν Ταραντίνο αποδόμησε το Χόλιγουντ μέσα από την ποδολαγνεία του

Από την Πέμπτη που κυκλοφόρησε το Once Upon A Time In Hollywood στην Ελλάδα, η νέα -και προτελευταία κατά τα λεγόμενα του – ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, όλο το σινεφίλ κοινό και οι κριτικοί αναλώνονται σε μια κουβέντα που δεν έχει βάση.

Αν τελικά αξίζει

ο Ταραντίνο όλη αυτή την αποθέωση ή όχι. Ένα ερώτημα που είναι στην ουσία μια εσωτερική ανάγκη του κάθε θεατή για να σταθεί αντίθετα στο ρεύμα. Άλλωστε από αντίδραση εξελίσσεται ο κόσμος συλλογικά και ατομικά. Ιδιαίτερα η τέχνη και δη η 7η τέχνη, μέσα από ένα συσσωμάτωμα αντιδράσεων προχωράει.

Είναι οι αντιδράσεις που οδηγούν, όχι σε μια νέα ιστορία, αφού όλα έχουν ειπωθεί, αλλά σε μια προσωπική αφήγηση της ίδιας ιστορίας. Σε μια αφήγηση που αντανακλώνται οι επιθυμίες, μύχιες και μη, του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, όποιου εν πάση περιπτώσει κατέχει τη θέση του κεντρικού αφηγητή.

Από αυτή την ανάγνωση όμως ως την αντιδραστική απογύμνωση της κινηματογραφικής καριέρας του Ταραντίνο υπάρχει μια τεράστια απόσταση. Μια απόσταση που δεν δικαιολογείται και δεν διανύεται από αυτό που μας παρουσιάζει στο Once Upon A Time In Hollywood.

Γιατί το ερώτημα δεν είναι αν είναι ένας τόσο σημαντικός σκηνοθέτης στη σύγχρονη πορεία του σινεμά. Το ερώτημα είναι καθαρά αισθητικό και καλλιτεχνικό, όχι ένας ρασιοναλιστικός συσχετισμός της λογικής αρχή-μέση-τέλος μιας ιστορίας.

Στο κομμάτι το καλλιτεχνικό ο Ταραντίνο παίρνει σχεδόν σε κάθε του ταινία άριστα. Αφήνει στην άκρη το σενάριο και προωθεί τα υπόλοιπα αφηγηματικά μέσα. Φωτογραφία, μουσική, ήχοι, σκηνοθεσία και σε έσχατο σημείο η ερμηνεία. Αυτή είναι κι ένα κομμάτι που το αφήνει κυρίως πάνω στους ηθοποιούς του. Γι΄αυτό κιόλας διαλέγει ανθρώπους που έχει συνεργαστεί τουλάχιστον μια φορά. Για να μην χρειάζεται να ξανασυστηθούν και να μάθουν ο ένας τους κωδικούς του άλλου.

Στο Once Upon A Time In Hollywood πιο συγκεκριμένα, όλα αυτά τα στοιχεία λειτουργούν με αρτιότητα για τον αντικειμενικό σκοπό του Ταραντίνο. Κι αυτός είναι να αποδομήσει για άλλη μια φορά το Χόλιγουντ. Ειδικά το Χόλιγουντ μιας εποχής που χαρακτηρίζεται μέχρι και σήμερα ως χρυσή.

Κι ο τρόπος που το κάνει, τουλάχιστον όπως έφτασε στην δική μου οπτική 5 μέρες μετά την θέαση της ταινίας, είναι δείγμα της ιδιαιτερότητας του.

Στην καλή κοινωνία του Χόλιγουντ, εκεί όπου μεγαλώνουν οι ματαιοδοξίες και οι άνθρωποι δίνουν αδικαιολόγητα τεράστια προσοχή σε κάθε τους λεπτομέρεια, υπάρχει ένα σημείο στο ανθρώπινο σώμα που μένει στην απροσεξία τους. Και μένει στην απροσεξία τους γιατί αυτοί κοιτάζουν ψηλά, δεν κοιτάζουν χαμηλά, δεν σηκώνουν τις πέτρες για να κοιτάξουν.

Τα πέλματα της Σάρον Τέιτ είναι το πρώτο δείγμα. Στη σκηνή που μπαίνει στο σινεμά χωρίς να πληρώσει και κάθεται στην αίθουσα με απλωμένα πόδια, εστιάζει αρκετές φορές στις μαυρισμένες της πατούσες. Αποδόμηση νούμερο ένα.

Μετά έρχονται τα πέλματα της Μάργκαρετ Κουάλι που υποδύεται την Pussycat, τη νεαρή ακόλουθο της αίρεσης του Τσαρλς Μάνσον. Μετά από άλλες δύο τυχαίες συναντήσεις με τον Κλιφ Μπουθ, τον χαρακτήρα του Μπραντ Πιτ, καταφέρνει να μπει στο αμάξι του για να την πάει εκείνος στο κοινόβιο της αίρεσης. Κατευθείαν, η Pussycat δείχνει την αυθάδεια που διακρίνει τους πάντες στα πέριξ του Χόλιγουντ και απλώνει τα πόδια της πάνω στο τζάμι. Πόδια που κι αυτά είναι κάπως βρώμικα από το χώμα. Αποδόμηση νούμερο δύο.

Τέλος, είναι οι σκηνές που ο Ρικ Ντάλτον (ΝτιΚάπριο) είναι πάνω στο στρώμα του στην πισίνα και προβάρει τα λόγια του καθώς αφαιρείται από τον κόσμο. Κι εκεί η κάμερα δείχνει μια έντονη ποδολαγνεία από μεριάς Ταραντίνο.

Τα πέλματα έχουν ζάρες. Το κάτω μέρος τους είναι το μόνο που εξομοιώνει τους ανθρώπους χωρίς να κοιτά ηλικίες. Θα δεις μια ζαρωμένη πατούσα και στον γέρο και στο παιδί. Ειδικά όταν βγαίνει από το νερό.

Κι αυτή είναι η ψυχική τοποθέτηση του Ταραντίνο απέναντι στο Χόλιγουντ. Το βλέπει ως ζαρωμένο. Κι αυτό δεν το κρίνει αρνητικά. Κρίνει αρνητικά την προσπάθεια μιας βιομηχανίας να κρύψει τις ζάρες της. Ίσως ο Ταραντίνο να είναι ενοχλημένος κι από τον τρόπο που του συμπεριφέρθηκε η βιομηχανία σε επίπεδο βραβείων στην προηγούμενη ταινία του, το H8ful Eight.

Σε κάθε περίπτωση, βλέπουμε από ένα στοιχείο της αρεσκείας του Ταραντίνο, την αγάπη του δηλαδή για τα πόδια, μια κλιμακούμενη αποδόμηση του Χόλιγουντ.

Άρα λοιπόν το ζήτημα δεν είναι αν μιλάμε για έναν καλό ή υπερεκτιμημένο σκηνοθέτη. Το ζήτημα είναι αν ταυτιζόμαστε ψυχικά μαζί του ή όχι. Τούτο, ας το έχουμε στο νου μας, ισχύει για την πλειοψηφία των σκηνοθετών σε κάθε γωνιά του πλανήτη!