Μαρίνα Σάττι: «Ερχόταν ο μπαμπάς μου να με πάρει από τα αγγλικά και εγώ ντρεπόμουν»

Η Μαρίνα Σάττι σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό People μίλησε, μεταξύ άλλων, για τον φόβο που ένιωθε μικρή στο ενδεχόμενο της απόρριψης και για τη «συνταγή» της επιτυχίας στα επαγγελματικά.

Είσαι μοναχοκόρη;

Όχι, έχω έναν μικρότερο αδελφό, που είναι σαν μεγαλύτερος. Τον αγαπώ πολύ, είναι τέλειος.

Έξω από το σπίτι, βρέθηκες στη θέση του αδύναμου;

Ναι. Τώρα που έχω μεγαλώσει λίγο και νιώθω πως πατάω στα πόδια μου, καταλαβαίνω ότι αυτό που αισθάνομαι έχει να κάνει με τη φάση στην οποία

βρίσκομαι. Υπάρχουν χιλιάδες αφορμές να νιώσω ανασφάλεια, να νιώσω άσχημα, να νιώσω πως υφίσταμαι bullying ή ρατσισμό. Από ένα σημείο και μετά, έχει σημασία το τι νιώθεις ο ίδιος για τον εαυτό σου. Τα κοριτσάκια στο μπαλέτο με φώναζαν «σοκολάτα» κι εγώ πήγαινα κλαμένη στη διευθύντρια και της έλεγα «Τα κορίτσια με είπαν “σοκολάτα”». Και τώρα θεωρείται προσόν να έχει κάποιος μαυρισμένη επιδερμίδα και κάθονται με τις ώρες κάτω από τον ήλιο. Έχει να κάνει με το πώς το «διαβάζει» ο καθένας. Όλοι θα ακούσουμε κάποια στιγμή πράγματα… Ένα παιδάκι επειδή φοράει σιδεράκια, κάποιος επειδή είναι πιο παχουλός ή κοντός ή δεν μιλάει σωστά τη γλώσσα. Ο καθένας κάτι θα ακούσει.

Πότε συνειδητοποίησες πως αυτή είναι η σωστή διαχείριση; Γιατί όταν ήσουν μικρή έκλαιγες…

Εννοείται πως έκλαιγα. Ερχόταν ο μπαμπάς μου να με πάρει από τα αγγλικά κι εγώ ντρεπόμουν επειδή είναι μαύρος. Ένιωθα συνεχώς ότι πρέπει να απολογηθώ ή να εξηγήσω.  Στα αλήθεια, όμως, αυτό που φοβόμουν ήταν η απόρριψη από τα άλλα παιδάκια. Σκεφτόμουν πως αν δεν μοιάζεις με τους άλλους, αν δεν κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι, δεν θα σε παίζουν. Αυτό θεωρώ ότι μου έβγαλε αντίδραση μεγαλώνοντας. Σχεδόν αισθάνομαι πως δεν πρέπει να κάνω ό,τι κάνουν οι άλλοι. Όχι για να μη γίνω σαν τους άλλους, καμία σχέση. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους θαυμάζω για την προσωπική τους πορεία και τις αποφάσεις που πήραν.

Δεν σε φοβίζει το γεγονός πως συνήθως αυτός ο δρόμος είναι και μοναχικός;

Μα ο κάθε δρόμος είναι μοναχικός. Ακόμη κι όταν ακολουθείς την πεπατημένη και αντιγράφεις ό,τι κάνει κάποιος επιτυχημένος. Υπάρχουν εκείνοι που αισθάνονται ασφάλεια ακολουθώντας τον δρόμο που έχει χαράξει κάποιος άλλος. Προσωπικά δεν το κάνω. Έχω προσπαθήσει στο παρελθόν, αλλά δεν λειτούργησε, δεν μου βγαίνει. Νιώθω πως αν δεν πιστεύω σε κάτι, αν δεν με εμπνέει, δεν είμαι εγώ κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα την προσωπική μου καταπίεση. Άρα, δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω. Επίσης, τι θα μου εξασφάλιζε να βγάλω ένα ακόμη παραδοσιακό τραγούδι στο στιλ της «Μάντισσας»; Ούτε η επανάληψη είναι κάτι που λειτουργεί σε εμένα.

Ναι, αλλά μια συνταγή επιτυχίας μπορεί να σου εξασφαλίσει έσοδα ή να σου χτίσει ένα προφίλ…

Οι «Κούπες» και η «Μάντισσα» δεν γεννήθηκαν από την ανάγκη της εμπορικής επιτυχίας, αλλά από το γεγονός πως κατάφερα να πω κάτι δικό μου, να εκτεθώ, να βρω την ταυτότητά μου, να φτιάξουμε ένα πρότζεκτ που εκφράζει όλα αυτά που είμαι και μου αρέσουν.

Φοβάσαι μην πουν πως έχεις τυποποιηθεί;

Δεν φοβάμαι μην το πουν οι άλλοι, φοβάμαι αν όντως μου συμβεί. Ισχύει αυτό που λένε πως ο εσωτερικός γονέας είναι πιο αυστηρός από τον βιολογικό.

Πότε ήταν η πρώτη φορά που έπαιξες με γκρουπ;

Όταν ήμουν στο Πολυτεχνείο είδα μια αγγελία για μια μπάντα που έπαιζε pop και rock και ζητούσε τραγουδίστρια.

Πώς ήταν το πρώτο βράδυ;

Κάναμε πρόβα στο Καλαμάκι. Ήμασταν ερασιτέχνες. Θυμάμαι πως ντρεπόμουν πολύ.

Κόπηκαν τα πόδια σου όταν ανέβηκες στη σκηνή;

Δεν κόπηκαν, αλλά θυμάμαι πως σε σχέση με αυτό που φαινόταν ήμουν δεκαπέντε φορές πιο φοβισμένη. Τραγουδούσα το «Mad about you» (Hooverphonics), το «Glory box» (Portishead), το «Zombie» (Cranberries) και το «Torn» (Natalie Imbruglia).

Με όλα αυτά που κάνεις…

Έχεις ζωή; θα με ρωτήσεις. (γέλια)

Καλά, ζωή σίγουρα δεν έχεις (γέλια). Αλλά αν έρθει κάποιος να σε φλερτάρει, θα το αντιληφθείς ή το μυαλό σου βρίσκεται συνεχώς στα πρότζεκτ που τρέχεις;

Η αλήθεια είναι ότι δεν με φλερτάρει πολύς κόσμος.

Ή δεν το καταλαβαίνεις…

(γέλια) Γενικά δεν βγαίνω βράδυ. Εκτός από ένα συγκεκριμένο μαγαζί που πηγαίνω επειδή εκεί βγαίνουν οι φίλοι μου. Δεν πάω σε κλαμπ, σε μπαρ… Γενικά μου τη σπάει η πολύ δυνατή μουσική, να φωνάζω για να με ακούσουν, με πειράζει η κάπνα φουλ, δεν πίνω. Κάνω άλλα πράγματα, μαζευόμαστε σε σπίτια, πάω σινεμά, ταξίδια, βόλτες με το αμάξι…

Για να σε συναρπάσει κάποιος πρέπει να είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εσένα ή εντελώς κόντρα;

Παλιά έκανα αυτό που κάνουν όλοι μικροί, που μπαίνεις σε φάσεις, θες να καταστρέφεσαι, να ζεις σαν ταινία, ο ένας να κυνηγάει τον άλλο… Μεγαλώνοντας, τελειώνει η ανάγκη τού να ζεις το δράμα. Γενικά, θέλω στο περιβάλλον μου ανθρώπους που με εμπνέουν, με όραμα, με ανησυχίες, με αισιοδοξία. Θέλω να θαυμάζω τους ανθρώπους γύρω μου. Μου αρέσει ο άλλος να έχει στόχους που τον κρατάνε «ζωντανό» κι εξελίσσεται, να έχει ισορροπία στη ζωή του…

Πηγή: People