Κώστας Φαλελάκης: «Δεν ελπίζω ότι θα αλλάξει ο κόσμος. Από την άλλη, δεν φοβάμαι τίποτα πια»

Στη ζωή του είχε πάντα ως αρχή να είναι ευθύς. Συγκρούστηκε με την οικογένειά του για τις αξίες του και έφυγε από το σπίτι στα 16. Συγκινείται όταν περιγράφει τη σχέση των γονιών του, ενώ τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του Μηνά Χατζησάββα αισθάνεται την παρουσία του «πιο παρούσα από ποτέ». Λίγο πριν από την πρεμιέρα της παράστασης «Ωνάσης: Τα Θέλω Όλα», ο Κώστας Φαλελάκης κάνει μια κατάθεση ψυχής στο People.

Το πρόγραμμά του είναι απίστευτα σφιχτό, αφού, πέρα από τα καθημερινά γυρίσματα για το σίριαλ του ΑΝΤ1

«Γυναίκα Χωρίς Όνομα», κάνει εντατικές πρόβες για τη θεατρική παράσταση του Σταμάτη Φασουλή, με τίτλο «Ωνάσης: Τα Θέλω Όλα», η οποία κάνει πρεμιέρα στο Παλλάς στις 11/10.

«Φεύγω από το σπίτι στις 07.30 και επιστρέφω στις 23.30. Μπορεί να μην είμαι ξεκούραστος, αλλά είμαι ευχαριστημένος, διότι περνάω πολύ καλά και στις δύο δουλειές που κάνω. Ο Σταμάτης Φασουλής είναι για μένα παυσίλυπος. Διαθέτει μια ηρεμία, ένα χιούμορ κι όλα τα κάνει εύκολα και καλά. Είναι απαιτητικός συνεργάτης, αλλά έχει έναν τρόπο να το κερδίζει αυτό από σένα χωρίς να γίνεται αγενής και δυσάρεστος. Είναι ευτυχία να δουλεύεις με τον Σταμάτη, γιατί όπου βρίσκεται υπάρχει μια ευφρόσυνη πραγματικότητα. Του έχω τεράστια ευγνωμοσύνη, διότι είναι ο μόνος άνθρωπος από το σινάφι ο οποίος μετά τον θάνατο του συντρόφου μου, του Μηνά (σ.σ. Χατζησάββα), με πλησίασε και νοιάστηκε για μένα. Νοιάζεται τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, κάτι που είχα ανάγκη και αποδείχθηκε σωτήριο για μένα», εξομολογείται στο People.

«Οι άνθρωποι χρειάζονται τους ανθρώπους»

Στέκομαι λίγο στην παραπάνω φράση του και τον ρωτώ αν ύστερα από τον θάνατο του Μηνά Χατζησάββα υπήρξαν συνάδελφοι που του γύρισαν την πλάτη. «Η αλήθεια είναι ότι συναναστρεφόμασταν με πλήθος κόσμου, που λιγόστεψε αυτόματα μετά τον θάνατο του Μηνά. Ενδεχομένως, η προτίμηση και η εκτίμηση του κόσμου αφορούσαν περισσότερο τον Μηνά κι όχι εμένα. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, αλλά ταυτόχρονα δεν έδωσα και ιδιαίτερη σημασία, διότι στηρίχτηκα σε μετρημένους ανθρώπους, με τους οποίους η σχέση μας ενδυναμώθηκε ακόμη πιο πολύ. Από το δικό μου σινάφι είναι μόλις τρεις: Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η Φιλαρέτη Κομνηνού και η Στεφανία Γουλιώτη. Οι υπόλοιποι τρεις είναι η Ελένη, η Λένα και ο Ιπποκράτης. Αυτοί είναι οι έξι φίλοι μου και είμαι ευτυχισμένος που τους έχω. Ωστόσο, θέλω να αποκτήσω κι άλλους φίλους. Οι άνθρωποι χρειάζονται τους ανθρώπους. Είναι όμορφο να αγαπάς και να σε αγαπάνε. Αυτό, επίσης, είναι και μια κληρονομιά που κρατάω από τον Μηνά, ο οποίος ήταν δυστυχής όταν αισθανόταν ότι δεν τον αγαπούν αρκετά οι φίλοι και οι συνεργάτες. Απαραίτητη προϋπόθεση στο να υπήρχε με άλλους ανθρώπους ήταν η αμφίδρομη αγάπη. Όλη η υποκριτική του δεινότητα στηριζόταν πάνω σε αυτό: Κάνω τα πάντα για να με αγαπούν», ξεκαθαρίζει, ενώ αποκαλύπτει στο People ένα άγνωστο περιστατικό:

«Το 2013, ο Μηνάς έκανε τριπλό bypass, μια δύσκολη επέμβαση. Εκείνη την περίοδο είχε σχεδόν αποχαιρετήσει τους κοινούς μας φίλους, με την προτροπή ότι, αν κάτι δεν πάει καλά στην επέμβαση, να είναι δίπλα μου. Αυτό ήταν κάτι που μου εκμυστηρεύτηκαν κοινοί μας φίλοι ύστερα από τον θάνατό του, ο οποίος επήλθε δύο χρόνια μετά την επέμβαση».

«Η προσωπική μου ζωή είναι άνοστη»

Τον Νοέμβριο κλείνουν τέσσερα χρόνια από τότε που ο Μηνάς Χατζησάββας έφυγε από τη ζωή και αναρωτιέμαι πώς έχουν κυλήσει τα πράγματα στη δική του ζωή ύστερα από το φευγιό του συντρόφου του. «Η προσωπική μου ζωή είναι άνοστη. Μεγάλη παρηγοριά και ψυχραιμία παίρνω από τη δουλειά μου. Όταν θέλαμε να “ειρωνευτούμε” συναδέλφους με τον Μηνά, λέγαμε ότι υπάρχουν δύο τύποι ηθοποιών: Αυτοί που κάνουν τη δουλειά τους και γυρνούν σπίτι τους κι εκείνοι που κάνουν ό,τι μπορούν για να μη γυρίσουν στο σπίτι. Προσωπικά, όταν τέλειωνε η παράσταση, στην τρίτη υπόκλιση, σχεδόν δεν έβγαινα. Ήθελα να γυρίσω στο σπίτι, διότι με περίμενε μια συναρπαστική πραγματικότητα. Τα 25 χρόνια που έζησα με τον Μηνά ήταν συναρπαστικά. Μετά τον θάνατό του είμαι ο τελευταίος που φεύγει από το θέατρο. Κι αυτό γιατί δεν με περιμένει τίποτα στο σπίτι. Αυτή την περίοδο, το θέατρο και η τηλεόραση έχουν γίνει η οικογένειά μου».

Όση ώρα μιλάμε, τον καλούν στο κινητό δημοσιογράφοι, καθώς αρκετοί είναι εκείνοι που επιθυμούν να εξασφαλίσουν μια συνέντευξη μαζί του, λόγω της επικείμενης θεατρικής του πρεμιέρας. «Δεν είναι και το καλύτερό μου να δίνω συνεντεύξεις. Η έκβαση μιας συνέντευξης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον δημοσιογράφο. Μερικές φορές με κάνουν να αισθάνομαι καλά και να είμαι ήρεμος, αλλά και σε κάποιες άλλες όχι», λέει με ειλικρίνεια.

«Σε ηλικία 16 ετών έκανα την επανάστασή μου»

Εργάζεται ως επαγγελματίας ηθοποιός από το 1991, με έντονη παρουσία στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Είναι 56 ετών και -όπως λέει και ο ίδιος με χιούμορ- «αυτό στην καθομιλουμένη σημαίνει ηλικιωμένος. Αισθάνομαι ηλικιωμένος, παρότι οι φίλοι και οι γνωστοί μου λένε πως αυτό δεν είναι κάτι που μου φαίνεται οπτικά».

Όντως, έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που δείχνει να προσέχει τη σιλουέτα και τη γενικότερη εμφάνισή του. «Δεν αθλούμαι εντατικά, αλλά μέσα στην Αθήνα κινούμαι με ποδήλατο και τα καλοκαίρια κολυμπάω πολύ. Ενδεχομένως, να είμαι σε μια καλή φυσική κατάσταση, διότι στα νιάτα μου δούλεψα πολύ σε οικοδομές. Αυτό συνέβη, διότι σε ηλικία 16 ετών έκανα την επανάστασή μου και έφυγα από το σπίτι. Δεν είχα την υποστήριξη της οικογένειας και έπρεπε να βιοποριστώ μόνος. Ο εύκολος τρόπος ήταν τα μεροκάματα στην οικοδομή. Έχω εργαστεί σε όλες τις φάσεις μιας οικοδομής: Θεμέλια, καλουπώματα, μπετά, τούβλα, αλλά και τοποθέτηση μωσαϊκών, που εκείνη την εποχή ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο».

Η δουλειά στην οικοδομή τού εξασφαλίζει μια άνεση. Ωστόσο, ο ερχομός του στην Αθήνα συμβαίνει αρκετά χρόνια μετά, ενώ η αφορμή για να φύγει από τη γενέτειρά του, την Κρήτη, είναι ο Μηνάς Χατζησάββας. «Έφυγα από νησί το 1991 για να συνεχιστεί η σχέση που είχα ξεκινήσει με τον Μηνά», ξεκαθαρίζει.

Το 2008 οι γονείς του Κώστα Φαλελάκη φεύγουν από τη ζωή. «Πέθαναν με διαφορά ενός μήνα. Στα σαράντα της μητέρας μου, είχαμε την κηδεία του πατέρα μου. Δεν κάκιωσα ποτέ μαζί τους. Κάπως αλλιώς τα σκέφτονταν εκείνοι, κάπως αλλιώς μου έβγαινε εμένα. Ακολούθησα τα πιστεύω μου, πάλεψα και συγκρούστηκα μαζί τους. Παρότι με τον πατέρα μου είχαμε μια τεράστια κόντρα όσο ήταν εν ζωή, τον εκτίμησα περισσότερο μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Αγαπούσε πάρα πολύ τη μητέρα μου, η οποία ήταν ψυχασθενής. Τη φρόντιζε και όταν εκείνη πέθανε, η ζωή του δεν είχε κανένα νόημα και την ακολούθησε. Αυτό ήταν ένα μεγαλείο», λέει με συγκίνηση.

«Μεγάλωσα στην επαρχία, έξω από την αστική υποκρισία»

Ο ίδιος ήταν πάντα ευθύς στη δική του ζωή κι έλεγε τα πράματα με το όνομά τους. «Η ειλικρίνεια μου κόστισε, διότι κανένας δεν τη θέλει. Μεγάλωσα στην επαρχία, έξω από την αστική υποκρισία, εννοώντας πως άλλο σκέφτεσαι, άλλο αισθάνεσαι κι άλλο εκφράζεις. Στην επαρχία ό,τι σου συμβαίνει, το εκφράζεις με μια ευθύτητα. Θεωρούσα πως η αλήθεια είναι πάνω από όλα. Και εδώ θα αναφερθώ και πάλι στον Σταμάτη Φασουλή, ο οποίος μέσα σε αυτά που λέγαμε στις πρόβες είπε πως η αλήθεια είναι πολύ ακριβή για να τη σπαταλάς και πρέπει να πέσει στα κατάλληλα αυτιά. Εκεί κατάλαβα πως, αν δεν έχεις απέναντί σου τα κατάλληλα αυτιά, καλύτερα να μη τη λες, διότι θα πάει χαμένη και θα σου κοστίσει. Εμένα μου κόστισε. Και ήταν και μια παραίνεση του Μηνά, ο οποίος μου έλεγε “Δεν χρειάζεται να λέμε όλη την αλήθεια, διότι πολλοί είτε δεν είναι έτοιμοι είτε δεν θέλουν να την ακούσουν”. Κι εκεί δικαιώθηκε. Πλέον κάνω κι εγώ κράτει.

Θυμάμαι πως πριν από χρόνια είχαμε πάει με τον Μηνά σε μια παράσταση κι επειδή ήξερα καλά την πρωταγωνίστρια είχα την οικειότητα να της πω ορισμένες παρατηρήσεις που είχα. Και θετικές και αρνητικές. Από πίσω μας ήταν ο σκηνογράφος Μανόλης Παντελιδάκης, ο οποίος λέει στον Μηνά “Όποτε πάτε στο θέατρο του κάνεις τον ορό της αλήθειας; Πες δυο συγχαρητήρια εκεί και φύγε”. Πλέον σιωπώ».

«Πλέον, νετάρω στη στιγμή μου»

Από το 2004 μέχρι και το 2015, ο Κώστας Φαλελάκης συμβίωνε με τον Μηνά Χατζησάβα στην περίφημη «πολυκατοικία των ηθοποιών» στην Ακαδημία Πλάτωνος, όπου ανάμεσα στους διάσημους κατοίκους ήταν η Σμαράγδα Καρύδη, ο Μιχάλης Μαρίνος, ο Αντώνης Λουδάρος, η Κατερίνα Λέχου και ο Γιώργος Χρανιώτης. «Από την πρώτη μέρα που συμβιώσαμε, είχαμε κοινά οικονομικά. Αγοράσαμε από κοινού ένα σπίτι το 2004, με τη μόνη διαφορά πως το δάνειο ήταν στο όνομα του Μηνά. Το ξεπληρώσαμε από κοινού το 2013, ύστερα από εννέα χρόνια σκληρής δουλειάς και από τους δύο. Δεν προλάβαμε, όμως, το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, καθώς ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο του 2015, μετά τον θάνατο του Μηνά. Μολονότι είχαμε κάνει και οι δύο κοινές διαθήκες ο ένας προς τον άλλο, πλήρωσα 28.000 ευρώ για να συνεχίσω να μένω σε αυτό το σπίτι και εξακολουθώ να δουλεύω πολύ για να μένω εκεί, καθώς είναι η τελευταία μου πατρίδα. Είναι ένα σπίτι που φτιάξαμε από κοινού με πολλή αγάπη.

Περάσαμε όμορφα τα χρόνια που ζήσαμε μαζί. Και μαζί με εμάς πέρασαν όμορφα και όλοι οι φίλοι μας. Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό. Μέσα στην εβδομάδα ήταν ζήτημα να μέναμε δύο μέρες μόνοι μας. Όπως σου είπα και πριν, πλέον οι επισκέψεις έχουν λιγοστέψει. Τους καταλαβαίνω, διότι ίσως αισθάνονταν βαριά την απουσία του Μηνά από το σπίτι, μια και το συνέδεαν με την παρουσία του, η οποία ήταν εκρηκτική. Ο Μηνάς ήταν χαρά Θεού και ήθελες να τον έχεις φίλο σου».

Προηγουμένως αναφέρθηκε στην έντονη επαγγελματική του ζωή, αλλά και στην «άνοστη», όπως είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος, προσωπική του ζωή. Σε αυτό το σημείο, παίρνω το θάρρος και τον ρωτάω αν έχει σκεφτεί να προχωρήσει παρακάτω κι αν είναι ανοιχτός στο να βρει έναν νέο σύντροφο; «Οι κεραίες μου είναι ανοιχτές. Ωστόσο, τον σύντροφο δεν τον βρίσκεις στο ράφι του σούπερ μάρκετ. Θα δανειστώ ένα στιχάκι της Λίνας Νικολακοπούλου και θα σου πω πως “Αν ξανάρθει η αστραπή, είμαι έτοιμος να βάλω στο ευάλωτο εγώ δυο ποτήρια”. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που έχει έρθει ακόμα. Ύστερα από τον θάνατο του Μηνά έπεσε σιγή, η οποία, όσο επώδυνη κι αν ήταν, με έστρεψε προς τα μέσα. Έγινε μια μεγάλη στάση στη ζωή μου. Επαναπροσδιόρισα την ουσία της ζωής και συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι διέπονται από μια κατάρα: Να αναπολούν, να σχεδιάζουν και να μη νετάρουν ποτέ στη στιγμή τους. Στο παρόν, στο τώρα.

Πλέον, νετάρω στη στιγμή μου και θέλω η ζωή μου να είναι καλή. Αντιτίθεμαι όταν ακούω από άλλους ανθρώπους πως η ζωή είναι μικρή. Η ζωή είναι τεράστια και θα έλεγα περισσότερη από όσο πρέπει. Μόνο που δεν τη ζούμε. Τώρα τη ζω, συνειδητοποιώντας ποια είναι η εκάστοτε στιγμή ώστε να είμαι παρών».

«Η παρουσία του Μηνά είναι πιο παρούσα από ποτέ»

Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων οι οποίοι είναι μεταφυσικοί και πιστεύουν πως υπάρχει μετά θάνατον ζωή, κάτι που δεν συμβαίνει στη δική του περίπτωση. «Είμαι άθεος και απεχθάνομαι οτιδήποτε έχει σχέση με το μεταφυσικό, μια και δεν το συνάντησα ποτέ. Θεωρώ πως έχουμε πολύ χρόνο σε αυτή τη ζωή -που πολλοί τη θεωρούν μικρή- για να καταφύγουμε σε μια μετά θάνατον ζωή και σε μια μεταφυσική. Ωστόσο, αυτό που θέλω να σου πω είναι πως η παρουσία του Μηνά είναι πιο παρούσα από ποτέ. Η αγάπη μπορεί να είναι άυλη έννοια, αλλά δημιουργεί ένα μεγάλο εκτόπισμα στην πραγματικότητα. Επομένως είναι ύλη, η οποία εξακολουθεί να υφίσταται. Αυτό το εκτόπισμα το νιώθω και ήταν από τις αιτίες που εξακολουθώ να είμαι στη ζωή. Πέρασε από το μυαλό μου να απαξιώσω τη ζωή και να την εγκαταλείψω. Σκέφτηκα, όμως, πως αυτά τα φωτεινά χρόνια και αυτή την αγάπη που έζησα με τον Μηνά αν φύγω θα χαθούν. Οπότε, είμαι εδώ σαν μάρτυρας, με την έννοια της μαρτυρίας ότι συνέβησαν όλα αυτά και θα συνεχίσω να είμαι» λέει με συγκίνηση.

To κινητό του χτυπά συνέχεια. Αυτή τη φορά είναι από την παραγωγή του σίριαλ Γυναίκα Χωρίς Όνομα. Ο ίδιος επέστρεψε στην τηλεόραση ύστερα από δέκα χρόνια απουσίας. «Δεν είχα προτάσεις. Μπορεί κι εγώ να μην ενδιαφέρθηκα. Ύστερα ήρθε η κρίση και οι δουλειές ήταν πολύ λιγότερες. Τώρα ξανάρχισαν πάλι να γίνονται παραγωγές και αυτό είναι κάτι πολύ ευχάριστο. Πλέον, τα κανάλια έχουν περισσότερες σειρές και κατά συνέπεια άνοιξαν περισσότερες θέσεις εργασίας. Δεν υποτιμώ την τηλεόραση. Θεωρώ πως είναι ένα μέσο ιδιαίτερα δυνατό. Απολαμβάνω μια εξαιρετική συνθήκη στο σίριαλ. Υπάρχει τέλεια οργάνωση, προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο και η τηλεθέαση μας δικαιώνει».

Στα 56 του χρόνια έχει ζήσει μια συναρπαστική ζωή, ενώ τα 24 χρόνια που πέρασε με τον Μηνά Χατζησάββα αντιλαμβάνομαι πως ήταν για εκείνον από τα πιο όμορφα, χαρούμενα και ευτυχισμένα χρόνια της ζωής του. Κάτι που τον αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτή την περίοδο είναι μια φράση του Νίκου Καζαντζάκη, την οποία και «δανείζεται» για την περίσταση: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος. Δεν ελπίζω ότι θα αλλάξει ο κόσμος. Από την άλλη, δεν φοβάμαι τίποτα πια. Είμαι ελεύθερος».

INFO
Στη θεατρική παράσταση Ωνάσης. Τα θέλω όλα θα υποδυθεί τον Κώστα Γράτσο, ο οποίος ήταν ουσιαστικά το δεξί χέρι του Αριστοτέλη Ωνάση.

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος

Πηγή: PEOPLE