Κόρα Καρβούνη: «Η ζωή είναι μικρή και ανεξέλεγκτη. Όσο νωρίτερα το καταλάβεις, τόσο καλύτερα θα ζήσεις»

Βρεθήκαμε σε ένα γουστόζικο μπαράκι στο τέρμα της Αλεξάνδρας. Ήρθε με τα πόδια, έχοντας τα μαλλιά της πιασμένα σε έναν πρόχειρο κότσο και φορώντας midiφόρεμα. «Κυκλοφορώ συχνά με τα πόδια, το απολαμβάνω. Αλλά και με μετρό, με ποδήλατο ή πατίνι. Με το τελευταίο, καλό θα ήταν να προσέχουμε τι φοράμε, κορίτσια». Η Κόρα Καρβούνη έχει πλάκα. Όπως μάλλον τα περισσότερα κορίτσια που επιλέγουν ηλεκτρικό πατίνι για τις μετακινήσεις

Πού μένεις στο κέντρο;

Στην οδό Μάρνη. Έχουμε δημιουργήσει και εμείς μια γειτονιά: έχω τον χασάπη μου, τον φαρμακοποιό μου, τον περιπτερά μου και τον προπατζή μου, στον οποίο αφήνω συχνά πράγματα όταν λείπω, για να περάσουν οι φίλοι μου να τα πάρουν.

Από την κρεβατοκάμαρά σου τι ακούς;

Ευτυχώς, από την κρεβατοκάμαρα δεν ακούω τίποτα. Από την άλλη μεριά όμως, ακούω πολλά: από μολότοφ που σκάνε μέχρι τα κορναρίσματα των ασθενοφόρων. Χαμός! Είναι δύσκολο το κέντρο. Και βρώμικο. Πιστεύω ότι έχει υποβαθμιστεί επίτηδες για να πουληθεί σύντομα πιο φθηνά. Αλλά είναι κρίμα. Καμιά φορά ντρέπομαι τους τουρίστες που συναντάω στον δρόμο. Πώς δεν κάνουν εμετό οι άνθρωποι περπατώντας δίπλα στις ακαθαρσίες; Μυρίζει όλη η 3η Σεπτεμβρίου. Επειδή όμως το κέντρο μου δίνει άλλες ευκολίες, παραμένω.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσω μπαίνοντας σπίτι σου;

(γελάει). Θα σταθείς σίγουρα στον διάδρομο του σπιτιού που είναι γεμάτος αφίσες μου. Και τρία μεγάλα banners με το πρόσωπό μου, πάλι από αφίσες ταινιών και παλαιότερων παραστάσεων. Σκέφτηκα «Κόρα, δεν γίνεσαι αφίσα κάθε μέρα. Βάλ’ τες εκεί, να έχεις αύριο να δείξεις κάτι στα παιδιά σου». Όπως καταλαβαίνεις, έχω κι εγώ ένα ψώνιο μέσα μου.

Ανήκεις σε αυτούς που τους αρέσει να ανακαλύπτουν πράγματα; Από ένα νέο στέκι μέχρι χόμπι;

Σίγουρα, δεν μου αρέσει να επαναπαύομαι. Θεωρώ ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάς μόνο με τα στεγανά που έχεις. Βγες, ρώτα, ανακάλυψε. Γενικά είμαι περίεργη, γι’ αυτό και όταν γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, θέλω να μάθω τα πάντα για εκείνους.

Τι καινούριο ανακάλυψες τελευταία;

Ήμασταν με τον άνδρα μου διακοπές φέτος στη Σάμο και πήγαμε εκδρομή μέχρι το Κουσάντασι. Είναι ένα τουριστικό μέρος της Τουρκίας. Ανακάλυψα λοιπόν το Κουσάντασι και δοκίμασα το αϊράνι. Ένα παραδοσιακό ποτό που πίνεις μετά το καυτερό κεμπάπ και είναι υπέροχο. Αρκεί να σου αρέσει το γιαούρτι.

Το Κουσάντασι φημίζεται επίσης για τις απομιμήσεις τσαντών μεγάλων οίκων μόδας. Ψώνισες κάτι;

Ναι, έχει πάρα πολλές «μαϊμούδες». Δεν ψώνισα τίποτα, γιατί είχαν με τεράστια γράμματα τις μάρκες. Θα ήθελα να πάρω ένα προϊόν-μαϊμού, αλλά να μη φαίνεται τόσο έντονα η μάρκα. Το σιχαίνομαι αυτό. Το Κουσάντασι είναι το δικό μας Μοναστηράκι, αλλά χωρίς καμιά παράδοση. Αγόρασα μόνο κάτι ωραία κεραμικά.

Έλεγες πριν ότι η ζωή είναι μικρή. Αυτό πότε το κατάλαβες;

Ευτυχώς, το κατάλαβα αρκετά νωρίς. Και τώρα τρέχω να προλάβω. Όταν λέω νωρίς, εννοώ εκεί γύρω στα 28 με 30. Τώρα τελευταία άρχισα να συνειδητοποιώ και κάτι άλλο: η ζωή, εκτός από μικρή, είναι και ανεξέλεγκτη. Όσο περισσότερο συμβιβαστείς με την ιδέα ότι δεν έχεις κανέναν έλεγχο, τόσο καλύτερα θα ζήσεις.

Με τα χρόνια νιώθεις πιο απενοχοποιημένη;

Έχω γίνει πιο απενοχοποιημένη, ναι, αλλά έχω γίνει και πιο φοβισμένη. Θα σου πω τι συμβαίνει: όσο μεγαλώνεις, πλησιάζεις προς τον θάνατο. Άρα δημιουργούνται περισσότερες αντιστάσεις και μεγαλύτερες φοβίες: τρέμεις το ατύχημα, τρέμεις τον θάνατο, τρέμεις μη δεν προλάβεις. Τουλάχιστον εμένα αυτό μου συνέβη.

Δώσε μου ένα ενδεικτικό παράδειγμα.

Θα σου δώσω ένα απλό έως αστείο παράδειγμα. Αλλά για μένα ήταν σοβαρό. Λάτρευα να πηδάω από βράχους, νεροτσουλήθρες κ.ο.κ. και είχαμε πάει τώρα στην Κύπρο με τις Ικέτιδες του Ευριπίδη, όπου επισκεφθήκαμε ένα απίθανο aqua park στην Αγία Νάπα. Στην τρίτη νεροτσουλήθρα εγώ σταμάτησα.

Σας κάνω εικόνα, όλο τον θίασο μαζί, στις νεροτσουλήθρες.

Δεν ήμασταν όλοι, μόνο δύο άτομα πήγαμε από τον θίασο. Οι άλλοι ήταν στα Κατεχόμενα, να δουν κάτι σοβαρό οι άνθρωποι, κατάλαβες; Και εμείς στις νεροτσουλήθρες σαν τα παιδάκια. Εκεί συνειδητοποίησα ότι πλέον φοβάμαι. Κάτι που δεν είχα παλαιότερα. Πηδούσα με το κεφάλι από τα 20 μέτρα. Και νομίζω όλοι αυτοί οι φόβοι διογκώνονται όταν πια αποκτήσεις παιδιά. Γιατί έχεις ευθύνη.

Τι άλλο μαθαίνει κανείς μεγαλώνοντας;

Τον εαυτό του. Όποιος θέλει, έτσι; Σε εμάς τους ηθοποιούς είναι η απαρχή της δουλειάς μας, δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά το στοίχημα δεν είναι μόνο να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Το στοίχημα είναι να τον σεβαστείς. Να αγκαλιάσεις και τις δυσάρεστες πλευρές σου, όχι μόνο τις ευχάριστες. Να τον αποδεχθείς. Να τον αγαπήσεις. Να του πεις «μπράβο». Αλλά και μία συγνώμη ίσως στο μικρό παιδάκι που βρίσκεται κάπου εκεί μέσα και σε έχει κάνει να επιβιώσεις όλα αυτά τα χρόνια.

Ποιες συγνώμες του είπες εσύ;

«Συγνώμη που δεν σε άκουσα». Πολλές φορές ο εαυτός μας ξέρει καλύτερα, εμείς του πάμε κόντρα. Άπαξ και το καταλάβουμε αυτό, λυτρωνόμαστε. Τότε έρχεται η απενoχοποίηση που λέγαμε πριν.

Ως παιδί, τι σου έλειψε;

Ξέρεις τι γίνεται; Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς, γιατί κάθε παιδί είναι ανικανοποίητο και μπορεί να μην είμαι δίκαιη. Νομίζω αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα του ανθρώπου, το ανικανοποίητο. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Κι αυτό στην εποχή μας έχει πάει σε άλλο επίπεδο, έχει αναχθεί στο ύψιστο πια. Σίγουρα λοιπόν, ως παιδί, θα είχα ακόμη πιο έντονο αυτό το ανικανοποίητο. Εδώ το έχουμε ως ενήλικες, δεν θα το έχουμε ως παιδιά;

Βέβαια κάνεις και μια δουλειά που σε ισορροπεί αρκετά…

Σχετικό είναι αυτό. Η υποκριτική μπορεί να μη σε ισορροπήσει. Διαφωνώ με τη γνώμη ότι η υποκριτική είναι ψυχοθεραπεία. Δεν θεραπεύτηκε ποτέ κανείς. Σου μαθαίνει πράγματα για τον εαυτό σου, αλλά μπορεί να γίνει και βαθιά ναρκισσιστική. Και να αρχίσει ένας απίστευτος ακκισμός και βαυκαλισμός, που δεν θα σε εξελίξει καθόλου.

Ποιοι ήταν οι δικοί σου μηχανισμοί άμυνας για να μην πέσεις σε αυτή τη λούμπα;

Σίγουρα όλο αυτό ξεκινά από το σπίτι και τον χαρακτήρα του καθενός. Ενώ κάνω ένα επάγγελμα συνυφασμένο με την εικόνα και πολύ εύκολα μπορεί κανείς να αρχίσει να ναρκισσεύεται, συνειδητοποίησα αρκετά νωρίς ότι έχω μια τεράστια ευθύνη προς το κοινό. Όταν ανεβαίνω επί σκηνής και διαχειρίζομαι τα συναισθήματά σου, έχω ευθύνη. Άρα το να μείνω στο απλό – ναρκισσιστικό, αν ήμουν καλή ή όχι, δεν έχει κανένα νόημα. Τώρα, για να είμαι δίκαιη, μπορεί παλαιότερα να το είχα κι εγώ αυτό, αλλά, γενικά, ήμουν ένα ντροπαλό παιδί. Την επιτυχία την αντιμετώπισα με πολύ μεγάλη σεμνότητα. Για να τη χωρέσω. Την αποτυχία τη δέχεσαι πιο εύκολα, η επιτυχία είναι δύσκολη. Και όταν μου ’ρθε μόλις στα 25, με τις Σεξουαλικές Νευρώσεις των Γονιών Μας, στο θέατρο του Νέου Κόσμου, ντράπηκα σχεδόν. Αναρωτήθηκα «ποια είμαι εγώ που μου δόθηκε αυτό το δώρο;».

Σε φόβισε;

Ε, βέβαια, ήταν κάτι τεράστιο. Είχα μόλις τρία χρόνια που τελείωσα τη σχολή και βρέθηκα πρωταγωνίστρια.

Πώς αντιλήφθηκες ότι τότε έκανες επιτυχία; Από το γεμάτο θέατρο; Από το ότι έγραφαν την επόμενη μέρα τα έντυπα για σένα;

Απ’ όλα. Ήταν σαρωτικό. Ξυπνούσα κάθε πρωί και είχα δεκάδες μηνύματα που έλεγαν «πάρε την τάδε εφημερίδα, γράφει για σένα». Ύστερα, είχα φτάσει στο σημείο να έχω κλεισμένες πέντε συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις την εβδομάδα. Η ουρά στο θέατρο έφτανε μέχρι τον Σταυρό του Νότου, η παράσταση άρχιζε 21.15 και λόγω κόσμου ξεκινούσε στις 22.15. Δεν λέω ότι δεν χάρηκα. Αλλά με τρόμαξε ταυτόχρονα. Είπα «Κόρα, πρέπει να συντονιστείς με αυτή την κατάσταση και να μην ξεφύγεις. Δεν έγινε και τίποτα. Κι έγιναν και πάρα πολλά».

Και όταν καλομαθαίνεις από την αρχή στην επιτυχία, μετά τι γίνεται;

Καλόμαθα και πιο μετά. (γέλια)

Εννοώ ότι μετά δεν επιτρέπεις εύκολα στον εαυτό σου να κάνει μια αποτυχία.

Το επιτρέπεις. Κατ’ αρχάς, το ξέρεις. Προσωπικά, ξέρω από την πρώτη μέρα αν η παράσταση θα πετύχει ή όχι. Κάτι γίνεται με τη χημεία του σκηνοθέτη και όλων μας και το διαισθάνομαι. Γενικά, είμαι μια καλομαθημένη ηθοποιός. Αυτό είναι γεγονός. Δηλαδή έχω παίξει σε πολύ μεγάλες επιτυχίες. Παρ’ όλα αυτά, έχω παίξει και σε αποτυχίες. Και δεν πειράζει!

Στην πραγματικότητα πέτυχες ακολουθώντας τον πιο δύσκολο δρόμο.

Το θέατρο! Ναι! Σε μένα και σε άλλες ηθοποιούς της γενιάς μου συνέβη αυτό, και έχουμε ανοίξει δρόμο πιστεύω, γιατί συμβαίνει πολύ συχνά πια. Βλέπουμε συνέχεια να βγαίνουν νέα παιδιά αποκλειστικά από το θέατρο. Και ύστερα ανοίγουν πόρτες στο σινεμά και στην τηλεόραση.

Έχεις σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σου αν ο δρόμος ήταν τελείως διαφορετικός; Ξεκινούσες δηλαδή από μια πετυχημένη κωμωδία στην τηλεόραση, κάθε χρόνο είχες δουλειά στην τηλεόραση…

… Μια χαρά θα ήμουν. Θα ήμουν πιο πλούσια και θα έκανα και πάλι αυτό που αγαπώ. Πολύ ωραίος ο δρόμος που είπες, μπορώ να πάω πίσω τον χρόνο και να το κάνω έτσι; (γέλια) Εγώ, δυστυχώς, βγήκα σε μια εποχή που ακόμη διαχώριζε το εμπορικό από το ποιοτικό και μπήκα σε αυτό το χαζό τριπάκι «εσύ τι είσαι, εμπορικός ή ποιοτικός;». Έχουμε να κάνουμε με θέατρο και το θέατρο είναι για τον κόσμο. Είναι ένα λαϊκό θέαμα. Πρέπει το θέατρο να είναι εμπορικό γιατί, αν είναι μόνο ποιοτικό και δεν έρχεται ο κόσμος -δεν έχει δηλαδή εμπορικότητα-, σημαίνει πως είναι ένα αυνανιστικό θέατρο. Και οι ηθοποιοί είμαστε απ’ όλα.

Τι άλλο αγαπάς να κάνεις στην καθημερινότητά σου εκτός από θέατρο;

Να μαγειρεύω! Είμαι αρκετά καλή μαγείρισσα! Κατ’ αρχάς, μου αρέσει να βλέπω όλες αυτές τις εκπομπές μαγειρικής: «MasterChef», «Chef στον Αέρα» με την Ελένη Ψυχούλη κ.ο.κ. Κοπιάρω τις συνταγές του Πετρετζίκη και της Μπαρμπαρίγου. Για τις μαμαδίστικες συνταγές προτιμώ την Αργυρώ. Αν θέλω κάτι πιο γκουρμέ και ιδιαίτερο, επιλέγω Άκη. Επίσης, μου αρέσουν όλες αυτές οι εκπομπές όπως το Greece’s Next Top Model, για παράδειγμα. Περνάω πάρα πολύ ωραία!

Δεν τα κατακρίνεις όπως πολλοί συνάδελφοί σου…

Αν τις πάρεις στα σοβαρά, τις καταδικάζεις. Εγώ δεν τις παίρνω στα σοβαρά. Ξέρω ότι είναι μια απλή εκπομπή, που προσφέρει απλή διασκέδαση.

Διάβαζα, πριν βρεθούμε, μια προηγούμενη συνέντευξή σου, που έλεγες πως μεγάλωσες με πέντε αδερφές. Θα μπορούσε η οικογενειακή σου ζωή να είναι έργο του Τσέχωφ.

Ο μπαμπάς μου είναι Αμερικάνος. Έχει δύο κόρες, βέρες Αμερικάνες, από τον πρώτο του γάμο, και ζουν μόνιμα στην Αμερική. Η μαμά μου έχει άλλη μια κόρη, Ελληνίδα, από τον πρώτο της γάμο. Και εγώ με τη Βικτωρία είμαστε οι δίδυμες από τον γάμο της μαμάς με τον μπαμπά.

Τη σταματούν στον δρόμο και της δίνουν συγχαρητήρια, νομίζοντας ότι είσαι εσύ;

Ναι, δεν περνάει πολύ καλά η αδερφούλα μου (γέλια). Μοιάζουμε πολύ! Αν κάποιος δεν με γνωρίζει καλά και πετύχει τη Βικτωρία στον δρόμο, θα μπερδευτεί σίγουρα. Παλαιότερα, με σταματούσαν και μένα οι συμφοιτητές της και μου ’λεγαν «γιατί λες ότι σε λένε Κόρα; Παλάβωσες;».

Σύνθετη οικογένεια…

Όλες έτσι δεν είναι πλέον; Ξέρω και άλλες οικογένειες που έχουν αυτή τη σύνθεση. Τότε, ήταν η εποχή που οι άνθρωποι παντρεύονταν εύκολα και έπαιρναν το ίδιο εύκολα διαζύγιο. Τώρα, παρατηρώ πολλούς στην ηλικία μου να μπαίνουν δύσκολα σε σχέση. Και είναι στενάχωρο αυτό.

Γιατί πιστεύεις ότι γίνεται αυτό;

Γιατί υπάρχει αυτό το ανικανοποίητο, ψάχνουμε όλοι το «φοβερά τέλειο». Για μένα, όλα βρίσκονται μέσα σε μία σχέση, αν δεν υπάρχει σωματική και λεκτική βία. Απλά, είμαστε ανικανοποίητοι. Ανοίγεις το Instagram και θέλεις να βάλεις τα κλάματα, απορώ πώς οι μισοί δεν έχουν πάθει ακόμη κατάθλιψη. Είναι όλοι τέλειοι! Αυτή η τελειότητα πια έχει εμποτίσει την καθημερινότητά μας. Κυνηγούν όλοι να βγάλουν την τέλεια φωτογραφία για να δώσουν την ψευδαίσθηση ότι περνούν την τέλεια ζωή. Και όλο αυτό το κυνήγι του τέλειου, που είναι μια φούσκα, έχει περάσει και στις σχέσεις. Και οι άνθρωποι καταλήγουν μόνοι…

Από την άλλη βέβαια, βλέπεις και ζευγάρια καθισμένα δίπλα δίπλα με ένα κινητό στο χέρι. Μόνοι είναι και αυτοί.

Όπως απαγορεύεται το τσιγάρο, έτσι πρέπει να απαγορευτεί και το να είσαι πάνω από το κινητό όταν βρίσκεσαι σε παρέα. Εκτός πια αν είναι κάτι επείγον. Το θεωρώ τεράστια αγένεια αυτό, και πλέον το λέω: «Σε παρακαλώ, θέλω να αφήσεις κάτω το κινητό σου, αυτό που κάνεις με προσβάλλει». Και ας γίνομαι δυσάρεστη, δεν πειράζει. Τα ίδια και στο θέατρο. Έρχεται η στιγμή της υπόκλισης και το πρώτο που κάνεις είναι να τραβήξεις insta story, για να δουν οι άλλοι πού είσαι. Είναι λυπηρό!

INFO

Συνεχίζει την καλοκαιρινή περιοδεία με τις Ικέτιδες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, ενώ από τις 2 Οκτώβρη θα βρίσκεται στην πετυχημένη παράσταση Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα, στο θέατρο Τζένη Καρέζη.