Η τηλεοπτική εμφάνιση του Μίκι Ρουρκ, ένα τεστ που δεν πέρασαν τα media

Ο Μίκι Ρουρκ αποτέλεσε ένα εύκολο θέμα για τα περισσότερα Μέσα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Η εμφάνισή του στο Good Morning Britain στο κανάλι ITV με τον Πιρς Μόργκαν και τη Σουζάνα Ριντ σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Οι περισσότεροι βέβαια εστίασαν στην εξωτερική του εμφάνιση.

Αφήνουμε στην άκρη το τι θα είχε συμβεί αν είχε αντιμετωπιστεί μια γυναίκα με τέτοιο τρόπο

και αναφερόμαστε στο σημείο που επέλεξαν να εστιάσουν όλοι με τρόπο επιεικώς μη αποδεκτό. Είναι βέβαια ευκολία από τη στιγμή που κανείς από το εξωτερικό δεν πρόκειται να διαβάσει ελληνικές ιστοσελίδες και να κάτσει να ασχοληθεί με την αντιμετώπιση της οποίας έτυχε ο Ρουρκ.

Μόνο που οι πλαστικές είναι και τόσο προχθεσινό φαγητό. Κάθε φορά που βγαίνει ένα θέμα, μια εμφάνισή του, όλοι παίρνουν αυτό το δρόμο. Οι πλαστικές του. Ξέχωρα από το ότι μοιάζουν πεπεισμένοι πως έκανε και νέα πλαστική χωρίς να νοιάζονται που το γράφουν, μιας και κανείς δεν πρόκειται να τους εγκαλέσει, επιμένουν να το πλασάρουν ίδιο κι απαράλλαχτο κάθε φορά. Κι επιμένουν γιατί το κοινό τους έχει δώσει αυτό το δικαίωμα.

Ο Μίκι Ρουρκ στην πιο άβολη τηλεοπτική εμφάνισή του: σχεδόν ανάγκασε τον Πιρς Μόργκαν να διακόψει τη σύνδεση

Από την εμφάνιση όμως του Μίκι Ρουρκ στη συγκεκριμένη εκπομπή δεν είναι η παραμόρφωσή του από τις πλαστικές το σημείο εστίασης. Δεν είναι το αλλιώτικο πρόσωπό του, δεν είναι τα τατουάζ στο στήθος, δεν είναι τίποτα. Και δεν είναι τίποτα αυτά γιατί κανείς δεν ξέρει πως αντιμετωπίζει κάποιος μέσα του το πέρασμα του χρόνου και δη κάποιος που έζησε τέτοια μεγαλεία. Εδώ εμείς οι κοινοί θνητοί και σκεπτόμαστε με θλίψη τον γερασμένο μας εαυτό. Δεν θα το πάθει ο Μίκι Ρουρκ; Επομένως για ποιο λόγο να τον κρίνουμε με αυστηρότητα, με αγένεια, με κατινιά γι΄αυτό; Γιατί να νιώσουμε οίκτο;

Αν υπάρχει χώρος για οίκτο αυτός αφορά στην εσωτερική του πραγματικότητα. Αφορά στο πώς απαντούσε στις ερωτήσεις κι έδειχνε να τα έχει κάπως χαμένα. Εκεί μπορεί να στρέψει κανείς τον προβολέα και να πει μέσα του αυτό το «κρίμα» για τον Ρουρκ.

Με αυτό υπάρχει αξία να προβληματιστείς, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Οι πλαστικές και η εξωτερική του παρουσία είναι φτερό στον άνεμο. Ανούσιες, περνούν και χάνονται. Για όλους μας.