Παίρνεις 300 ευρώ και δεν χαμογελάς; Αχάριστε!

Σκάσε, δούλευε και χαμογέλα γιατί τα 300 ευρώ είναι καλύτερα από τα μηδέν ευρώ. Αυτή με πέντε κουβέντες είναι η φιλοσοφία της ανεκδιήγητης διευθύντριας στα «MyMarket», χωρίς να έχει εξακριβωθεί αν πρόκειται μόνο για προσωπικές απόψεις ή αν απηχούν και την άποψη της ιδιοκτησίας της μεγάλης αυτής αλυσίδας, που κομπορρημονεί ότι δίνει ψωμί σε 9.000 οικογένειες. Κατά κυριολεξία όμως δίνει μόνο ψωμί σε αυτές όταν πληρώνει πολλούς από τους εργαζόμενους της με 300 ευρώ τον μήνα.
Πέραν όμως της κατάπτυστης αυτής ανακοίνωσης που δικαίως πήρε αυτή την έκταση λοιδορίας της επιχείρησης MyMarket, αναδύθηκαν

στην επιφάνεια κάποιες πικρές αλήθειες που όλοι τις ξέρουν αλλά δεν θέλουν να τις παραδεχτούν.

Στη μεταμνημονιακή εποχή στην οποία επαίρεται ότι μας οδήγησε η κυβέρνηση, πέραν της καταγεγραμμένης υψηλής ανεργίας, επικρατεί μια εργασιακή ζούγκλα στην οποία η υποαπασχόληση με μισθούς-φιλοδωρήματα τσαλακώνει την εικόνα της, ενώ υποστηρίζει ότι μας επανέφερε στην κανονικότητα, μείωσε την ανεργία και φροντίζει τους οικονομικά αδύνατους.

Καμαρώνουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα για την αύξηση 11% που αποφάσισαν στον κατώτατο μισθό, αλλά κάνουν πως δεν βλέπουν τι γίνεται στην πραγματική οικονομία γιατί απλά είναι άσχετοι. Δεν μπορούν να καταλάβουν το απλούστατο για τους έχοντες κοινό νου, ότι στην ελεύθερη οικονομία οι μισθοί δεν διαμορφώνονται με διαταγές και αποφάσεις.

Στον δημόσιο τομέα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, όμως στον ιδιωτικό οι μισθοί είναι συνάρτηση πολλών παραμέτρων, όπως ο κλάδος δραστηριοποίησης, η παραγωγικότητα, η ανταγωνιστικότητα, η κερδοφορία, και γι’ αυτό υπήρχαν προ κρίσης οι συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

Στο Δημόσιο όπου δεν έχουν καμία σημασία η αξιολόγηση, η παραγωγικότητα, η εργατικότητα, η προσήλωση στη δουλειά, οι στόχοι και τα πλάνα, οι αυξήσεις αποφασίζονται από την κυβέρνηση με ιδιοτελή κατά κανόνα κριτήρια. Και αυτές τις αυξήσεις καλούνται να τις πληρώσουν οι άλλοι, του ιδιωτικού τομέα, είτε παίρνουν 300 ευρώ είτε περισσότερα.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που η κυβέρνηση θέλησε τάχα μου να δείξει τις κοινωνικές της ευαισθησίες με τα λεφτά των άλλων και ανέβασε τον κατώτατο μισθό στα 650 ευρώ, δεν υπολόγισε -ενδεχομένως να μην την ενδιαφέρει- την οικονομική κατάσταση των επιχειρήσεων και των εργοδοτών, είτε είναι μικροί, είτε και μεγάλοι.

Οταν, λοιπόν, μια επιχείρηση είναι οριακή σε κερδοφορία ή ζημιογόνα και την υποχρεώνεις να ανεβάσει το μισθολογικό της κόστος με διαταγή, τότε ο επιχειρηματίας είτε θα κάνει κάποιες απολύσεις για να ισοσκελίσει την επιβάρυνση, είτε θα περάσει κάποιους εργαζόμενους σε καθεστώς υποαπασχόλησης. Αυτό, άλλωστε, δεν κάνουν όλες οι λεγόμενες μεγάλες επιχειρήσεις τύπου «MyMarket»;

Τετράωρα απασχόλησης -στην πράξη 5 και 6 ώρες- και σε όποιον αρέσει, διότι, κατά την άποψη της αστοιχείωτης διευθύντριας, τα 300 ευρώ είναι 300% περισσότερα από τα μηδέν ευρώ!

Και αυτό είναι μια ωμή αλήθεια. Από το καθόλου, τα 300 ευρώ είναι κάτι. Από την κατάθλιψη της ανεργίας είναι προτιμότερη ψυχολογικά ακόμα και η υποαπασχόληση.

Το ερώτημα όμως είναι αν αυτή η υποαπασχόληση είναι μια προσωρινή κατάσταση και αν υπάρχει η προοπτική πλήρους απασχόλησης. Αν υπάρχει ελπίδα ενός αξιοπρεπούς εισοδήματος. Και αυτό δεν μπορεί κανείς να το ισχυριστεί γιατί απλά, όταν κάτι γίνεται καθεστώς και διά νόμου, δύσκολα μπορεί να αλλάξει. Βολεύονται οι επιχειρήσεις - μη γελιόμαστε, δεν είναι μόνο η MyMarket με τα 300άρια. Είναι όλοι οι ανταγωνιστές της, αλλά και όλες οι επιχειρήσεις ανά την επικράτεια που εφαρμόζουν την υποαμειβόμενη απασχόληση.

Απλά δεν ξέρουμε επί του παρόντος αν είναι τόσο κυνικές ώστε να επιβάλλουν μαζί με την εργασία και τη μάσκα χαμόγελου!