Μόνιμο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης ή όταν η εξαίρεση γίνεται κανόνας

Τα συντάγματα των δημοκρατικών χωρών της Δύσης προβλέπουν εξαιρέσεις από την δημοκρατική νομιμότητα λόγω εκτάκτων και ειδικών αναγκών και περιστάσεων.

Τέτοια εξαίρεση στο δικό μας σύνταγμα είναι η δυνατότητα της κυβέρνησης να εκδώσει Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Είναι επίσης η πρόβλεψη για πολιτική κινητοποίηση εργαζομένων και επίταξη των υπηρεσιών τους. Σε έκτακτες περιστάσεις λοιπόν αναγνωρίζει ο συνταγματικός νομοθέτης την δυνατότητα

μίας κυβέρνησης να παρεκλίνει από την δημοκρατική νομιμότητα, για να αντιμετωπιστούν εθνικοί κίνδυνοι ή ακόμη και για να αρθεί ένα αδιέξοδο και να διασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή. Τί γίνεται όμως όταν η εξαίρεση γίνεται κανόνας;

Την τελευταία διετία το σύστημα Σαμαρά ασκεί τη νομοθετική εξουσία με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ή με τα ελεγχόμενα τμήματα της βουλής -στα καίρια και σημαντικά ζητήματα και όχι στην αλλαγή του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Έχοντας πρόθυμο συμπαραστάτη τον κ. Μειμαράκη έχει καταργήσει ακόμη και τις προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις που ζητά κατά καιρούς η αντιπολίτευση. Ο δε πρωθυπουργός έχει καταργήσει την ώρα του πρωθυπουργού, τον κοινοβουλευτικό έλεγχο που τον αφορά.

Παρομοίως η πολιτική επιστράτευση των εργαζομένων που προβλέπεται επίσης κατ εξαίρεση όταν επαναλαμβάνεται οδηγεί στην κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας πάνω στο οποίο οικοδομείται το πλαίσιο της εργασιακής προστασίας. (Για τους “εγγράμματους” του Μαξίμου, στην διαλεκτική είναι ο νόμος της μετατροπής του ποσοτικού σε ποιοτικό). Το σύστημα Σαμαρά έχει καταργήσει όλο το εργασιακό πλαίσιο προστασίας και φυσικά και το δικαίωμα της απεργίας. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι τα εργασιακά δικαιώματα ανακαλύφθηκαν και αναπτύχθηκαν στην Δύση, στην Αμερική και στην Ευρώπη -όχι στην σοβιετία- και αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο του δυτικού, ευρωπαικού πολιτισμού.

Μπορεί να επιχειρηματολογεί κανείς ότι στην κάθε επιμέρους και συγκεκριμένη περίπτωση σωστά έπραξε ο πρωθυπουργός και να επικαλείται χίλιους δυο λόγους. Ενδεχομένως για την κάθε μεμονωμένη περίπτωση να έχει δίκιο. Εάν πράγματι σωστά έπραξε κάθε φορά ο πρωθυπουργός που θεσμοθέτισε τα σημαντικά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και κατάργησε τα εργασιακά δικαιώματα, τότε το συμπέρασμα είναι ότι για σωστούς λόγους κατάργησε την κοινοβουλευτική δημοκρατία και την αντικατέστησε με μία κοινοβουλευτική δικτατορία -ας μην βιαστούν να αγανακτήσουν κάποιοι, ο όρος είναι παλιός και χρησιμοποιείται δεκαετίες τώρα. Φυσικά έχει την δεδηλωμένη 155 βουλευτών οι οποίοι όμως πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση για το έθνος μετρούν αν θα χάσουν τον μισθό των 5000-6000 ευρώ και τα άλλα προνόμιά τους. Τόσο πολύ σταθμίζουν το εθνικό συμφέρον. Είναι φθηνά τα κόλπα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ να ζητούν να τους πιστωθεί κοινωνική ευαισθησία προς πελατειακή χρήση σε κάθε αντιδημοκρατικό και αντικοινωνικό μέτρο. Το άλλοτε κραταίο κόμμα του τρίπτυχου εθνική ανεξαρτησία - λαική κυριαρχία - κοινωνική απελευθέρωση, περιφέρεται σαν πολιτικό ζόμπι και συντηρείται με τα ξεροκόμματα που του πετάει η πιο σκληρή μορφή δεξιάς.

Εάν όμως για τους σωστούς έστω λόγους έχει καταργηθεί η δημοκρατία και έχει αντικατασταθεί από μία sui generis κοινοβουλευτική δικτατορία υπό την επιτήρηση ξένων δυνάμεων το μείζον ερώτημα τίθεται διαφορετικά: μήπως η αποκατάσταση της δημοκρατίας κόντρα στο σύστημα Σαμαρά και τους ξένους προστάτες υπερέχει όλων των άλλων δεινών που έχει επιφέρει η χρεωκοπία της χώρας; Γύρω από αυτό το ερώτημα κόμματα, μεμονωμένοι βουλευτές που εξακολουθούν να το ανέχονται και πολίτες με την ψήφο τους παίρνουν θέση ή δεν παίρνουν και κρίνονται. Γιατί το όνειδος της εθνικής υποτέλειας θα πρέπει να ξεπλυθεί. Αργά ή γρήγορα. Για να συνεχίσει έστω και τραυματισμένη η κοινωνία τον δρόμο της μετά τα μνημόνια θα πρέπει να ξεπλύνει την ντροπή της εθνικής υποτέλειας με τον στιγματισμό των προταιτίων. Όχι, για να μην παρεξηγούμαστε, δεν εννοούμε κρεμάλες στο Σύνταγμα και λαικά δικαστήρια.

ΥΓ. Για την χρυσή εποχή της αθηναικής Δημοκρατίας του Περικλή, ο Θουκιδίδης γράφει: “Εγίγνετο τε λόγω μέν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή”. Εξηγεί όμως ο κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη “μεγαλύτερος των ιστορικών και ιδιοφυέστερος των σοφιστών που περπάτησε στην γη” ότι το πέτυχε αυτό ο Περικλής με το “κύρος και την επιβολή του στο πλήθος και δεν προσπαθούσε να ν αποχτήσει δύναμη με μέσα που δεν ταίριαζαν”. Εν ολίγοις με την προσωπική αποδοχή και πάντα στο πλαίσιο της δημοκρατίας καίτοι καιρός πολέμου και όχι με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και επιστρατεύσεις πολιτών. (βιβλίο ΙΙ κεφ. 65 των Ιστοριών).

Blogger Σπύρος Γκουτζάνης