Generation Zero Review

H 80s nostalgia δεν είναι ένα «να το παραδεχθούμε ότι τα τελευταία χρόνια από το gaming μέχρι τον κινηματογράφο φαινόμενο», το οποίο είναι παροδικό, καθώς οφείλουμε και τις τηλεοπτικές σειρές, συχνά – πυκνά παρατηρούμε ότι οι δημιουργοί αρέσκονται στο να επιστρέφουν πίσω και να σκαλίζουν το παρελθόν μιας θρυλικής δεκαετίας, η οποία έβαλε αρκετές από τις βάσεις του «σήμερα». Φυσικά αυτή η 80s προσέγγιση δεν είναι αρκετή, καθώς πολλές φορές στη συνταγή προστίθενται sci-fi, ψυχροπολεμικά, μεταφυσικά και post-apocalyptic στοιχεία

και κάπως έτσι… δένει καλύτερα το γλυκό! To Generation Zero της Avalanche Studios (Just Cause series, Mad Max κ.ά) έχει πολλά από τα παραπάνω, καθώς διαθέτει 80s αισθητική, ψυχροπολεμικά vibes και εχθρικά ρομπότ που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από το Matrix! Σίγουρα δεν ακούγεται κι άσχημο, όμως για να το δούμε και καλύτερα στο review που ακολουθεί…

Defending IKEA land…

H Σουηδία είναι γνωστή για τους Abba, τις δίμετρες αιθέριες υπάρξεις που βλέπουμε κάθε καλοκαίρι στην Κρήτη και για τα… IKEA. Στη μακρινή αυτή Σκανδιναβική χώρα εδρεύει και η Avalanche Studios, οπότε η απόφαση των developers να δημιουργήσουν το setting του Generation Zero εκεί δεν θα πρέπει να μας προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση. Τα γεγονότα του παιχνιδιού διαδραματίζονται το 1989, στο αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου, με τις δύο υπερδυνάμεις (Η.Π.Α και Σοβιετική Ένωση) να βρίσκονται ένα βήμα πριν από τον ολοκληρωτικό πόλεμο. Μια παρέα νεαρών Σουηδών που επιστρέφει από ένα ταξίδι, καλείται να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όταν η περιοχή στην οποία μεγάλωσαν καταλαμβάνεται από εχθρικά ρομπότ. Ο πολιτισμός έχει καταρρεύσει πλήρως και ο χαρακτήρας που ελέγχετε μαζί με τους εναπομείναντες επιζώντες θα πρέπει αρχικά να μάθουν το πώς να επιβιώνουν ενάντια στις μηχανές, παίζοντας ουσιαστικά ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού, αλλά και να ανακαλύψουν τι έχει πάει τόσο στραβά και εν μια νυκτί ο κόσμος που γνώριζαν έχει πάψει να υφίσταται.

Το Generation Zero είναι ένα open-world FPS, συνεχίζοντας την παράδοση που έχει η Avalanche στα παιχνίδια ανοικτού τύπου. Όλο το παιχνίδι εξελίσσεται στη Σουηδική ενδοχώρα, μέσα σε πυκνές δασικές εκτάσεις και παρόλο που η αρχική αίσθηση που σου δίνει είναι αυτή ενός κλασικού first-person shooter, ύστερα από το πρώτο encounter με τις εχθρικές μηχανές είναι εμφανές ότι στο παιχνίδι υπάρχει έντονο το στοιχείο της επιβίωσης, αλλά και του stealth, καθώς οι παίκτες θα πρέπει να κινηθούν στις σκιές και να χρησιμοποιήσουν το περιβάλλον προς όφελος τους, αποκτώντας φυσικά το πάντοτε απαραίτητο loot.

Σε καμία περίπτωση το Generation Zero δεν αποτελεί ένα shooter όπου αρπάζετε το τουφέκι σας και όποιον πάρει ο χάρος, καθώς απαιτεί αρκετή tactical προσέγγιση και προσεκτικό σχεδιασμό στις κινήσεις σας. Από τη στιγμή μάλιστα που η περιοχή όπου εξελίσσεται το παιχνίδι είναι διάσπαρτη με ρομπότ που μπορούν να σας «αισθανθούν», να σας δουν και να σας ακούσουν γίνεται εύκολο αντιληπτό ότι δεν έχετε να κάνετε με μια «απλή» βόλτα στο πάρκο.

Και μιας και αναφερθήκαμε για τους μηχανικούς εχθρούς, το παιχνίδι περιλαμβάνει 6 διαφορετικούς τύπους ρομπότ (με τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματα τους), με τα μικρότερα σε μέγεθος να είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα, ενώ όσο μεγαλώνουν σε μέγεθος τα πράγματα τείνουν να δυσκολεύουν όλο και περισσότερο. Το θετικό είναι ότι τα περισσότερα ρομπότ διαθέτουν τρωτά σημεία, τα οποία εάν τα χτυπήσετε σωστά με το όπλο σας, τότε θα έχετε ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα. Τα πράγματα αγριεύουν ακόμη περισσότερο σε περιοχές που φυλάσσονται από σμήνη ρομπότ (4 – 5 μονάδες μαζί) ή σε οικισμούς, όπου γίνεται ένας μικρός πανικός. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει οπωσδήποτε να ξεδιπλώσετε τις στρατηγικές σας αρετές… Για παράδειγμα, μπορείτε να στήσετε παγίδες, να εκτοξεύσετε πυροτεχνήματα και φωτοβολίδες, να ανατινάξετε μετασχηματιστές ή ακόμη και να παίξετε μουσική από κάποιο Boombox (είναι τα 80s ξέρετε ο κόσμος τότε είχε μεγάλα ραδιοκασετόφωνα με τεράστια ηχεία και φωτάκια equalizer) που θα βρείτε στο δρόμο σας και όλα αυτά για να αποσπάσετε και να μπερδέψετε τους μεταλλικούς εχθρούς σας.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο, καθώς τα μέσα αντιπερισπασμού δεν είναι πάντοτε διαθέσιμα και θα πρέπει μονίμως να είστε στην «τσίτα» γιατί ακόμη και η παραμικρή λάθος κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία. Ένα στοιχείο που παρατηρήσαμε είναι ότι το παιχνίδι δεν έχει μια μέση δυσκολία, καθώς είτε θα είναι υπερβολικά δύσκολο (ειδικά σε fights με τα μεγαλύτερα ρομπότ), είτε θα υπάρχουν σημεία που θα τα περνάτε για πλάκα. Μάλιστα, από τη στιγμή που το παιχνίδι επιτρέπει και το multiplayer seamless multiplayer (για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω), αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείτε να κάνετε save οπουδήποτε, παρά μόνο στα ειδικά safe houses, τα οποία λειτουργούν ως καταφύγια για εσάς και την ομάδα σας.

Εδώ θέλει καλό συντονισμό και σωστή αντίληψη του περιβάλλοντος χώρου, καθώς εάν ξεφύγετε και κινηθείτε μακριά από το τελευταίο safe house σας και χάσετε, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να επιστρέψετε πολλά χιλιόμετρα πίσω από το τελευταίο σημείο σας (και φτου πάλι από την αρχή). Το θετικό είναι τουλάχιστον είναι ότι ο κόσμος του παιχνιδιού δεν μεταβάλλεται, οπότε εάν επιφέρετε κάποια χτυπήματα σε ένα ρομπότ και δεν το ρίξετε νοκ-άουτ, αυτό θα εξακολουθεί να βρίσκεται «τραυματισμένο» ακριβώς στο σημείο που το είχατε αφήσει.

Σουηδική λιτότητα…

Οι Σουηδοί έχουν τη φήμη ότι τους αρέσουν τα απλά και λιτά πράγματα στη ζωή και κατά γενική ομολογία αυτή η λιτότητα δείχνει να έχει περάσει και στο παιχνίδι. Αναμφίβολα, η ατμόσφαιρα είναι από τα μεγαλύτερα ατού του Generation Zero και ένας από τους λόγους που μπορεί να σε κρατήσει αγκιστρωμένο. Η γοητεία και απεραντοσύνη του σουηδικού τοπίου (θα εξερευνήσετε αχανείς δασικές εκτάσεις, γραφικά χωριουδάκια, παραθαλάσσιες κωμοπόλεις και φάρμες) συνδυάζεται άψογα με τα παγωμένα post-apocalyptic vibes και τις φονικές ρομποτικές μηχανές που σου δημιουργούν ανατριχίλα όταν τις νιώσεις κοντά σου. Και μπορεί σε αρκετά σημεία το παιχνίδι να είναι λίγο άδειο, παρόλα αυτά ο κόσμος του είναι όχι μόνο massive αλλά και αρκετά ζωντανός, με τον μηχανισμό της εναλλαγής ημέρας και νύκτας να προσφέρει έντονο ρεαλισμό, δημιουργώντας ένα σκηνικό που είναι πανέμορφο, ειδυλλιακό, άγριο και απόκοσμο συγχρόνως.

Εκεί που μας τα χαλούν οι developers είναι κυρίως στο γεγονός ότι υπάρχει μία αίσθηση επανάληψης, η οποία γίνεται αντιληπτή μετά από κάποιες ώρες εξερεύνησης στον κόσμο του παιχνιδιού. Πολλά από τα assets επαναλαμβάνονται και έτσι παρόλο που βρίσκεσαι σε μια νέα τοποθεσία, κάπου νομίζεις ότι την έχεις ξαναδεί (και πράγματι αυτό συμβαίνει). Πολλές περιοχές είναι copy-paste, δείγμα του ότι είτε οι developers κάπου ξέμειναν από φαντασία, είτε δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν το παιχνίδι όπως πρέπει. Επιπλέον, οι αποστολές θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη ποικιλία, καθώς διαπιστώσαμε ότι ακολουθούν μια πιο «safe» προσέγγιση.

Αν και το Generation Zero παίζεται και ως single player, η εμπειρία που προσφέρει αλλάζει όταν αποφασίσετε να παίξετε multiplayer. Το στοιχείο της συνεργασίας και ειδικότερα το co-op, προεφέρε αν μη τι άλλο μια διαφορετική διάσταση στον κόσμο του παιχνιδιού και θεωρητικά αυτό θα έπρεπε να αποτελεί και το πιο δυνατό χαρακτηριστικό του Generation Zero. Ωστόσο, εδώ δεν λείπουν τα προβλήματα τεχνικής φύσεως, ενώ κυριαρχεί η αίσθηση ότι το multiplayer δεν είναι τόσο πλούσιο, όσο θα μπορούσε να είναι και γρήγορα γίνεται βαρετό και μονότονο (μετά τις δύο ώρες αναζητάς τους λόγους για να παίξεις). Επίσης, η απουσία voice chat είναι λίγο «foul» και γενικά θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά περισσότερα στον συγκεκριμένο τομέα, καθώς το τελικό αποτέλεσμα φανερώνει ότι ίσως θα έπρεπε να δουλευτεί περισσότερο από τους developers.

Αυτή η αίσθηση ότι κάτι «λείπει» αποτυπώνεται και στην εξέλιξη του story, καθώς με ένα τόσο δυνατό και ενδιαφέρον theme, ίσως και να περιμέναμε λίγο παραπάνω βάθος στην ιστορία. Σε γενικές γραμμές, επικρατεί μια λιτότητα που φανερώνει ότι το παιχνίδι δεν είναι τόσο polished και ότι ενδεχομένως οι developers να χρειάζονταν λίγο παραπάνω χρόνο για να το ολοκληρώσουν σωστά. Η ύπαρξη ενός υψηλού αριθμού σε bugs επιβεβαιώνει σίγουρα τον προαναφερθέντα ισχυρισμό.

From Zero to Hero;

Το Generation Zero αποτελεί μια πολύ καλή προσπάθεια, η οποία όμως μένει πίσω από ορισμένες ελλείψεις και… παραλείψεις. Εάν είχαν προσεχθεί ορισμένοι τομείς του, ενδεχομένως να μιλούσαμε τώρα για μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς. Ακόμη και έτσι όμως, αξίζει να του ρίξετε μια ματιά και εάν ποτέ η Avalanche αποφασίσει να βγάλει ένα sequel, τότε είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα είναι πολύ πιο κοντά στο αρχικό όραμα των δημιουργών του.

Ανάπτυξη: Avalanche Studios Έκδοση: Avalanche Publishing Διάθεση: Enarxis Dynamic Media

The post Generation Zero Review appeared first on gameslife!.