Call of Duty: Infinite Warfare Review

Είναι το reveal trailer του Infinite Warfare το βίντεο με τα περισσότερα dislikes στο YouTube; Αν όχι, σίγουρα θα συγκαταλέγεται στους φιναλίστ, καθώς η αλήθεια είναι ότι την μετάβαση του πεδίου μάχης στο απώτερο διάστημα δεν «καλοείδαν» με θετική ματιά οι ακόλουθοι της σειράς CoD, πόσο μάλλον όταν το αντίπαλο δέος του (Battlefield), το οποίο ως γνωστόν γύρισε πίσω τα ρολόγια στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Δεν θα μπούμε στην διαδικασία να σχολιάσουμε τον παραλογισμό του πράγματος – για

χρόνια αιωρείται μια διαρκής μουρμούρα για την πορεία που έχει λάβει η σειρά με τις ετήσιες, ξαναζεσταμένες κυκλοφορίες και όταν η Infinite Ward πείθεται για την ανάγκη αναζωογόνησης, οι gamers της γυρνούν την πλάτη και την τιμωρούν με μειωμένο ενδιαφέρον και χλιαρές πωλήσεις. Και είναι άδικο, γιατί το Infinite Warfare (τουλάχιστον όσον αναφορά την κεντρική ιστορία) τολμά ουσιαστικά στο να διαφέρει από τους προκατόχους του.

Το campaign διαδραματίζεται χρονικά στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, σε μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου η ανθρωπότητα έχει εξαντλήσει τους φυσικούς πόρους της γης και έχει δημιουργήσει αποικίες στον Άρη, τον λιγότερο αφιλόξενο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Το ταξίδι με την ταχύτητα του φωτός αποτελεί γεγονός, ενώ η γη συνεχίζει να επιβιώνει με τα ορυκτά καύσιμα που εξορύσσονται από αστεροειδείς στο διάστημα. Τα προβλήματα ξεκινούν με την επικράτηση των αυτονομιστών SDF στον Άρη και την απρόκλητη επίθεση που πραγματοποιούν ενάντια στα Ηνωμένα Έθνη Διαστημικής Συμμαχίας (UNSA) ανήμερα του εορτασμού της σύστασης τους και ενώ βρίσκεται συγκεντρωμένος ολόκληρος ο πολεμικός της στόλος στην Γενεύη. Από αυτό το νέο Περλ Χάρμπορ γλυτώνουν μόνο το μαχητικό Tigris και το μεταγωγικό Retribution, το οποίο είναι και το σκάφος με κυβερνήτη των Ryes, τον ήρωα δηλαδή του Infinite Warfare.

Η ιστορία διαθέτει δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά της διαστημικής όπερας, ενώ τα επίπεδα παραγωγής παραμένουν στα υψηλά επίπεδα της σειράς CoD. Τον κεντρικό κακό τον υποδύεται ο Kit Harington (σ.σ. Jon Snow στο Game of Thrones), ενώ έκπληξη αποτελεί η παρουσία της Claudia Christian στο cast, γνωστή φυσικά από τον ρόλο της Susan Ivanova στην cult σειρά Babylon 5. Η sci-fi στροφή βέβαια δεν πρόκειται να εκτιμηθεί από τους πάντες – αντικειμενικά όμως οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι η αλλαγή στον χαρακτήρα του παιχνιδιού είναι ώριμη, προσεγμένη και σίγουρα το story mode στις 6-7 περίπου ώρες που διαρκεί, έχει ουσία, καταιγιστική δράση και δομημένους χαρακτήρες που είχαμε καιρό να δούμε σε τίτλο Call of Duty. To μόνο ψεγάδι εντοπίζεται στην υποτονική παρουσία του Harington (ο ανταγωνιστής του Ryes), που περιορίζεται σε σύντομα, cheesy λογύδρια χωρίς να πείθει κανέναν για τα κίνητρα του χαρακτήρα του.

Το ζητούμενο είναι ότι η πλοκή είναι καταιγιστική και χωρίς βαρετές στιγμές – μάλιστα δεν ακολουθεί γραμμική πορεία με την ύπαρξη side missions που μπορούν να επιλεχθούν από το Retribution (το σκάφος-κεντρικό hub) με την σειρά που επιθυμείτε. Αρκετές μάχες λαμβάνουν χώρα σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας όπου ελέγχετε ακόμα και τον προσανατολισμό που τοποθετείτε το σώμα σας (αναμφίβολα ένας ιλιγγιώδης τρόπος για να μάχεστε), ενώ ιδιαίτερα εντυπωσιακές είναι οι διαστημικές αερομαχίες, που πιθανότατα αποτελούν την πιο διασκεδαστική παράπλευρη ενασχόληση σε Call of Duty τίτλο. Σε συνδυασμό με την αναβαθμισμένη μηχανή γραφικών, το διάστημα ποτέ δεν έδειχνε ομορφότερο. Με εξαίρεση τις προαναφερόμενες αλλαγές, τα υπόλοιπα παραμένουν όπως θα περιμένατε, χωρίς παραπάνω φουτουριστικές νότες. Τα όπλα χωρίζονται σε ενεργειακά και πυροβόλα, δεν θα συναντήσετε όμως καθαρόαιμα Blasters, ενώ το Jackal (το μαχητικό του Reyes) θυμίζει αρκετά τις γραμμές του υπαρκτού αεριωθούμενου F-22. Διατηρεί δηλαδή τον επίγειο χαρακτήρα και δεν θα σας «αποξενώσει» η σύγχρονη τεχνολογία του κόσμου του.

H Infinity Ward πάντως στο Ifinite Warfare δεν θέλησε να πειραματιστεί και με την φόρμουλα του multiplayer, διατηρώντας αυτούσιο τον δικτυακό κώδικα του Black Ops 3. Το double jump και το τρέξιμο στους τοίχους παραμένει, οι χαρακτήρες διατηρούν τις ίδιες ιδιότητες πάνω-κάτω ενώ τα killstreaks απλά έχουν προσαρμοστεί θεματικά, π.χ. οι βομβαρδισμοί γίνονται πλέον laser strikes. Τα βασικά modes παραμένουν αναλλοίωτα (Domination, Search And Destroy, Hardpoint, Kill Confirmed, Frontline, Defender, Team Deathmatch, FFA) και πέρα από την επίτευξη 100 kills, τα υπόλοιπα ουσιαστικά ανακυκλώνουν την ιδέα της κατάληψης ή της υπεράσπισης σημείου του χάρτη. To εθιστικό leveling που ξεκλειδώνει βασανιστικά από emblems, decals, skins και όπλα συνεχίζει εξακολουθεί την τακτική του καρότου και του μαστίγιου – η πρόοδος είναι αργή και εξόχως δύσκολη, ιδιαίτερα για τους νεοφερμένους που θα τα βρουν σκούρα με την στρωμένη κοινότητα που προέρχεται από τους προηγούμενους τίτλους.

Τουλάχιστον υπάρχει πλέον ένα επιπλέον κριτήριο για να μην τα παρατήσουν απελπισμένοι από το υψηλό επίπεδο πρόκλησης. Πριν από κάθε ματς, επιλέγετε την προσωπική σας αποστολή ανάμεσα από τρία, τυχαία objectives. Το περιεχόμενο τους ποικίλει ζητώντας σας από ορισμένο αριθμό kills με συγκεκριμένο όπλο μέχρι χρήση των abilities σας. Αν και σαν μηχανισμός δεν είναι ιδιαίτερα ριζοσπαστικός, λειτουργεί γιατί δίνει κάποιον αυτοσκοπό που περιορίζει αισθητά το φαινόμενο των «οργισμένων αποσυνδέσεων» λόγω των πολλαπλών θανάτων. Η ολοκλήρωση αυτών των objectives ανεβάζει το επίπεδο του προφίλ σας και κατ’ επέκταση ξεκλειδώνουν σιγά-σιγά τα «καλούδια» που θα σας κάνουν να ξεχωρίζετε στο πεδίο της μάχης.

Φυσικά και φέτος θα βρείτε στο πακέτο το αυτόνομο co-op Zombies. Η αισθητική του είναι επηρεασμένη από την δεκαετία του 80 και τους νέον φωτισμούς (τα γραφικά θυμίζουν υπερβολικά τον πλουραλισμό του Blood Dragon). Δεν αλλάζει ούτε εδώ ριζικά η συνταγή: μέχρι τέσσερα άτομα περιηγούνται στους χώρους ενός διαστημικού θεματικά πάρκου που βρίθει από απέθαντους. Κάθε wave αυξάνει την δυσκολία και το μένος της επίθεσης, ενώ πρέπει να γίνει και σωστή διαχείριση των χρημάτων σας για την αγορά όπλων και πυρομαχικών ανάμεσα στα κύματα (η ύπαρξη ATM δίνει την δυνατότητα να μεταφέρουν μεταξύ τους οι παίκτες τα χρήματα τους). Το Zombies είναι ιδανική προσθήκη, ιδιαίτερα εάν παίζετε με τους φίλους σας.

Συνολικά, το Call of Duty: Infinite Warfare μας «έπεισε» φέτος, προσφέροντας ένα δεμένο πακέτο που περιλαμβάνει κάτι για όλους… Θα θέλαμε λίγο μεγαλύτερη διάρκεια στο campaign, ενώ το multiplayer θα έπρεπε να συμβάδιζε περαιτέρω με την φιλοσοφία της κεντρικής ιστορίας. Μας παραξένεψε πολύ που δεν έχει προστεθεί online mode για τα πολύ πετυχημένα dogfights – ακόμα και με το άτολμο multiplayer όμως, το Infinite Warfare προσφέρει πάρα πολλά για να το αγνοήσετε, ειδικά αν βάλετε στο χέρι σας την έκδοση Legacy που σας δίνει και το Remaster του Modern Warfare.

Ανάπτυξη: Infinity Ward Έκδοση: Activision Διάθεση: IGE

The post Call of Duty: Infinite Warfare Review appeared first on gameslife.