Ομηροι των ομήρων

Από την αρχή με ζορίζει αυτή την απορία: τι δουλειά έχουν και παίρνουν ομήρους οι (όποιοι) Παλαιστίνιοι της Χαμάς, αφού στο τέλος πάντα οι όμηροι αποδεικνύονται χειρότερος μπελάς, από κάθε άποψη, κυρίως ηθικά και προπαγανδιστικά – πέραν του ότι πρέπει να τους σέρνουν επί μήνες και επί χρόνια σε διάφορες στοές και καταφύγια, να τους ταΐζουν, να τους ποτίζουν, να τους φροντίζουν, αν δεν τους έχουνε ρίξει καμιά σφαίρα στο κεφάλι εν τω μεταξύ, όπως έχουν κάνει ήδη με τους μισούς.

Και με ποιο αποτέλεσμα; Αλλο να έχεις εικοσάχρονους αιχμαλώτους στρατιώτες του αντίπαλου στρατού σε ένα στρατόπεδο,

κι άλλο ομήρους γριές εβδομήντα χρονών, ανήμπορους γέρους που κατουριούνται επάνω τους, γυναίκες σε αμαξίδια, με τρία παιδιά, εφήβους ή μεσήλικους με αρρώστιες. Και όλους αυτούς να τους κουβαλάς από εδώ και από εκεί, εκτελώντας κάθε τόσο μερικούς για να βγάζεις το άχτι σου, ή από οργή εναντίον τους λόγω της ανημποριάς τους. Κι ενώ άλλοι θα πεθαίνουν από μόνοι τους λόγω ταλαιπωρίας, άλλοι από έλλειψη φαρμάκων ή από εγγενείς ασθένειες θα χρεώνεσαι τον θάνατό τους πάλι εσύ, ως φονιάς άσχετων και αθώων πολιτών, αδύναμων, που είναι στο έλεός σου. Εσύ που με απόλυτη ωμότητα και σαδισμό τους εκτελείς εμμέσως, ή τους αφανίζεις κανονικά, τους εκτελείς (έτσι φαίνεται έξωθεν), κάτι που προπαγανδιστικά σε καταδικάζει στην παγκόσμια συνείδηση – άρα ποιο το κέρατο και ποιο το κέρδος;

Ποιο το στρατιωτικό ή πολιτικό κέρδος, όταν συλλαμβάνεις και περιφέρεις μέσα σε στοές και σήραγγες γέρους κι ανήμπορες γυναίκες με παιδιά – για να εκβιάσεις τι; Δεν μπορείς να πολεμήσεις ευθέως τον όποιο αντίπαλο, με γενναιότητα και αυτοθυσία και μαγκώνεις ημι-ανάπηρους, ηλικιωμένους και ευάλωτους, που παίρνει ο καθένας τριάντα χάπια τη μέρα, ή χρειάζεται ενέσεις και νοσηλεία, και τους σέρνεις νηστικούς, άυπνους και άπλυτους από δω και από εκεί μέχρι θανάτου και αυτό το θεωρείς πόλεμο; Τέτοιες εικόνες και σκέψεις εξοργίζουν ακόμα και τον πιο μετριοπαθή κριτή, ή πολίτη, κι όχι μόνο τώρα με τους ακατανόητους Παλαιστινίους, αλλά κάθε φορά που πιάνονται όμηροι από οποιονδήποτε. Και οι Ισραηλινοί να είχαν συλλάβει γέρους και γριούλες τα ίδια θα σκεφτόμασταν – το ζήτημα εκφεύγει από τις ιδεολογίες και τις απόψεις. Είναι από μόνο του και πάντα απαράδεκτο κι εντελώς ανίερο. Να πιάσουνε την ογδοντάχρονη, άρρωστη μάνα σου και να την τραβολογούνε οι τρωγλοδύτες μέσα στις τρύπες τους σε μια διαρκή, εξοντωτική ταπείνωση – ή ένα μικρό παιδάκι, και σε μια διαρκή αγωνία αναμονής εκτέλεσης; Ποιος στον πλανήτη το αποδέχεται αυτό ως πρακτική πολέμου; (Θα πεις, υπάρχουν εθελοτυφλούντες που το επαινούν κιόλας.)

Απ’ την άλλη πλευρά, η γενοκτονία, ή η εθνοκάθαρση, δεν είναι ούτε κατά διάνοια αποδεκτές, όποιος και να τις διαπράττει – η τυφλή σφαγή αμάχων, γερόντων, γυναικών και παιδιών των Παλαιστινίων σαν να είναι κοπάδι προβάτων, είναι αποτροπιαστική και ντροπιαστική, αδιανόητη, από ένα έθνος που έζησε το Ολοκαύτωμα. Υπάρχουν όρια, πάντα. Κι όταν υπερβαίνονται τότε αντιστρέφονται τα πάντα – δεν είναι μόνο η Υβρις, αλλά και το ότι αναστρέφεται η ηθική εικόνα που, παρά τον παγκόσμιο κυνισμό, παίζει πάντα σοβαρό ρόλο, δημιουργώντας τελικά απαξία και απέχθεια. Κατά το κοινώς λεγόμενο στον πόλεμο: να φοβάσαι τον αντίπαλο απ’ τη στιγμή που αρχίζει και έχει δίκιο.

Αλλά ξαναγυρνώντας στους απαγωγείς των ισραηλινών ομήρων: εξίσου εύκολο είναι, ανά πάσα στιγμή, να αρπάξουν ομήρους και οι Εβραίοι, λόγω πολεμικής ισχύος. Γιατί η Χαμάς αδιαφορεί γι’ αυτό το ενδεχόμενο; Και γιατί δέχεται να ανταλλάξει έναν όμηρο με είκοσι παλαιστινίους αιχμαλώτους – δεν δίνει έτσι υπεραξία στους δυστυχείς ομήρους, όταν δέχεται μια ανήμπορη γραία να αντιστοιχεί σε είκοσι αιχμάλωτους μαχητές; Αλλά και γενικά, κρατώντας και κουβαλώντας ομήρους σε υπόγειες ποντικότρυπες, δεν γίνεται από κυνηγός θήραμα, που το κυνηγούνε οι πάντες απηνώς λες και είναι διωκόμενη αλεπού σε βρωμερές κουνελότρυπες; (Καταρχήν η δημιουργία των τούνελ από τους Παλαιστινίους είναι μια αμυντική, ηττοπαθής πρακτική πολέμου, είναι αυτοπαγίδευση μέσα σε υπόγεια αδιέξοδα, που τους στερεί κάθε ευελιξία, εθίζοντάς τους στην άμυνα, στην απόκρυψη και στη στατική, υποχωρητική μιζέρια έως θανάτου.)

Αντί να φτιάξουνε έναν υπερήφανο στρατό και να πέσουνε (αν χρειαστεί) όρθιοι, σκάβουνε αλεπότρυπες κυνηγημένων; Στο Βιετνάμ αυτό είχε μια λογική, διότι υπήρχαν διαφυγές, αλλά είναι αυτοκτονικό σε κλειστούς και πεπερασμένους χώρους, όπως αποδείχτηκε και στην Οκινάουα (με δεκαπλάσιους νεκρούς, αμυνόμενους Ιάπωνες) και στη Σαϊπάν. Είναι αμυντική καταδίκη – σαν το δεμένο σκυλί που περιμένει τη φόλα του χωροφύλακα. (Ή το φλογοβόλο, ή τον πνιγμό με διοχέτευση υδάτων.) Αλλά η Χαμάς κι ο Αλλάχ ξέρουν καλύτερα, υποτίθεται.

Τα τούνελ σε εθίζουν στην ιδεολογία του υπο-κείμενου παρακατιανού. Η δε αρπαγή ομήρων είναι μια πρακτική ληστών τραπέζης, ή αντάρτικου πόλεων, κι όχι μια ευθεία, έντιμη σύγκρουση – άσε που γρήγορα γίνεσαι όμηρος των ομήρων. Κι αυτό ισχύει για όλους, όχι μόνο για τους Παλαιστινίους της Χαμάς. Σέρνεσαι ως αρουραίος μαζί με τους ομήρους, μιζεριάζοντας, περιμένοντας να σε σώσουν οι απελπισμένοι τους συγγενείς με τις διαδηλώσεις τους.