Ο αγώνας της Ζωής

Με έχει συναρπάσει, με την καλή έννοια, η υπόθεση που εξελίσσεται στο εσωτερικό του κόμματος Πλεύση Ελευθερίας, όπου η πρόεδρος Ζωή, δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να διατηρηθεί – εν πρώτοις – ως κόμμα! Δύο να της φύγουν ακόμη, θα πάψει να λογίζεται Κοινοβουλευτική Ομάδα η Πλεύση και εκείνη ως αρχηγός. Ετσι, εκεί είναι η τραγωδία της η μεγάλη, δεν θα μπορεί να μετέχει στις προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις στη Βουλή. Λέαινα στο κλουβί θα θυμίζει βλέποντας να εξελίσσεται μια τέτοια συζήτηση, και εκείνη να παρακολουθεί σιωπηλή

Τέλος πάντων, ελπίζω να μην της συμβεί αυτό, και να παραμείνει ΟΚ με τους έξι βουλευτές που έχει το κόμμα σήμερα, ώστε να μπορεί να υποδύεται την αρχηγό.

Ομως, της έχω άσχημα νέα – έτσι τουλάχιστον, όπως μου τα περιέγραψε έγκυρη, και με μακρά θητεία στο Κοινοβούλιο, πηγή. Τι μου είπε ο άνθρωπός μου; Οτι οι δηλώσεις των υποψήφιων βουλευτών, τις οποίες δημοσιοποίησε η πρόεδρος Ζωή, για να απαιτήσει από τους βουλευτές κυρία Παπαϊωάννου και Χουρδάκη, μαμά και γιο, να επιστρέψουν στο κόμμα τις βουλευτικές τους έδρες, είναι καθ’ ολοκληρίαν άκυρες, και συνιστούν και βαρύτατη παραβίαση του Συντάγματος.

Μικρά καράβια, μεγάλες φουρτούνες

Συγκλονίστηκα όπως είναι φυσικό. Είναι δυνατόν η πρόεδρος Ζωή να παραβιάζει τον συνταγματικό χάρτη της χώρας; Αρνούμενος ως εκ τούτου να δεχτώ τον απρόσμενο όσο και απαράδεκτο αυτόν ισχυρισμό, ζήτησα διευκρινίσεις. Και μου δόθηκαν. Κατά την πηγή μου, η πρόεδρος Ζωή παραβιάζει, μου είπε, με την ιστορία των δηλώσεων των βουλευτών περί παραιτήσεως και επιστροφής της έδρας, το άρθρο 60 του Συντάγματος. Τι αναφέρει το άρθρο; Τα ακόλουθα αποκαλυπτικά (τα μεταφέρω ως έχουν):

1. Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

2. Η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή, συντελείται μόλις ο βουλευτής υποβάλει γραπτή δήλωση στον Πρόεδρο της Βουλής και δεν ανακαλείται.

Μικρά καράβια, μεγάλες φουρτούνες, έχω να υποστηρίξω ο θυμόσοφος, διαπιστώνοντας και επί του Συντάγματος, το άδικο των απαιτήσεων της προέδρου Ζωής.

Η οποία, συμπληρώνω, ενδέχεται να έχει και μπλεξίματα. Θα είχε ίσως, αν ο πρόεδρος της Αρχής για τη Διασφάλιση των προσωπικών δεδομένων, ο πρώην δικαστικός κ. Μενουδάκος, έπραττε το αυτονόητο (καθήκον του). Διότι η πρόεδρος Ζωή, δίνοντας στη δημοσιότητα τις δηλώσεις προς αυτήν, της κυρίας Παπαϊωάννου και του κ. Χουρδάκη, δημοσιοποίησε προσωπικά δεδομένα τους – από διεύθυνση κατοικίας, μέχρι ΑΦΜ και τα ρέστα. Πλην του κειμένου της δηλώσεως. Πράγμα που θα έπρεπε, λέω εγώ, λογικά, να κινήσει το «ενδιαφέρον» του κ. Μενουδάκου. Δεν το κίνησε όμως. Διότι προφανέστατα σκέφτηκε, πού να μπλέκω τώρα με τη Ζωή, άσ’ το καλύτερα…

Ενα ιδιότυπο μπρα ντε φερ

Αναφέρθηκα προχθές στο θέμα με τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Ολγας, και το debate μεταξύ του απερχόμενου δημάρχου Αθηναίων Κ. Μπακογιάννη και του νεοεκλεγέντος Χάρη Δούκα. Τα όσα έγραψα προκάλεσαν και την αντίδραση του Κ. Μπακογιάννη, ο οποίος θεώρησε υπερβολικά τα όσα έγραφα για το κόστος διαμόρφωσης του δρόμου σε πεζόδρομο, πικράθηκε, μου έστειλε και ένα ενημερωτικό σημείωμα, «για να έχω την πλήρη εικόνα», ωστόσο όμως δεν έγινα σοφότερος, αλλά δεν θα το συνεχίσω. Διότι έλαβα από την άλλη πλευρά και την ίδια τη σύμβαση του έργου, είδα διάφορα εκεί μέσα, τα οποία χρήζουν απαντήσεων, του είδους, ο επικεφαλής της εταιρείας «Ανάπλαση ΑΕ» που επιβλέπει το έργο, αναθέτει την ηλεκτρομηχανολογική-υδραυλική μελέτη του έργου σε συνεργάτιδά του. Ή ας πούμε η υδραυλική μελέτη του έργου, βασίζεται σε στοιχεία του… 1966 αναφορικά με την ένταση και την εκτίμηση του όγκου των ομβρίων! Εν μέσω κλιματικής αλλαγής, και χωρίς να έχουν ληφθεί υπόψη τα επικαιροποιημένα στοιχεία της Ειδικής Γραμματείας Υδάτων, που είναι του 2016.

Αλλο: στη μελέτη του έργου, αναφέρεται ότι θα φυτευτούν 4.900 θάμνοι κάθε είδους. Στον προϋπολογισμό οι θάμνοι ως εκ θαύματος διπλασιάζονται, γίνονται 8.538. Κακό είναι αυτό; θα ρωτήσει κάποιος. Οχι, κακό δεν είναι. Λεφτά είναι. Υπάρχει επίσης ένα κονδύλι 600.000 ευρώ που αναφέρεται ότι θα κοστίσουν οι απολογιστικές εργασίες. Τι αφορούν, δεν αναφέρεται. Θα δοθούν για ανασκαφές; Ποιος ξέρει. Αλλά και αυτά λεφτά είναι.

Τούτων δοθέντων και επειδή βαριέμαι αφόρητα να ανοίξω «φάμπρικα» για τη Βασιλίσσης Ολγας, και επειδή επίσης το θεωρώ και πολυτέλεια, όταν τρέχουν τόσα και τόσα άλλα θέματα, που αφορούν την Αθήνα, το κλείνω εδώ. Και θα περιμένω να δω ποιος εκ των δύο, Δούκας ή Μπακογιάννης, θα νικήσει σε αυτό το ιδιότυπο μπρα ντε φερ…

Αρχαιότητες 20 χρόνια μετά

Πλην Κώστα Μπακογιάννη, συνομίλησα και με τη φίλη μου τη Λίνα Μενδώνη, την υπουργό Πολιτισμού. Τη βρήκα, πρέπει να πω, σε πιο σκληρή γραμμή, σε σχέση με τον δήμαρχο Μπακογιάννη. «Εγώ θα συνεχίσω το έργο, όπως το αποφάσισε η κυβέρνηση Σημίτη», μου είπε. Και μετά κατά την αγαπημένη της συνήθεια, άρχισε να μου εξηγεί, γιατί η περιοχή αυτή, από την οποία διέρχεται ο δρόμος, είναι τόσο σημαντική στον αρχαιολογικό χάρτη της Αθήνας: «Είναι η γειτονιά του Αδριανού», μου τόνισε. «Βίλες φίλων του και δημόσια κτίρια». Ρώτησα γιατί δεν είχε γίνει ως τώρα η αποκάλυψη των αρχαιοτήτων και έπρεπε να φτάσουμε στο σήμερα, 20 χρόνια μετά την απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη. Η απάντηση είναι ότι μεσολάβησε η κυβέρνηση Καραμανλή που δεν ασχολήθηκε με τίποτε, και έπειτα ήρθε η κρίση που κατέστησε απαγορευτική τη διάθεση κονδυλίων για ανασκαφές.

Μιλήσαμε αρκετά, μου έστειλε και εκείνη μερικά κείμενα, τα διάβασα, αλλά θα σταματήσω εδώ, και θα επαναλάβω ό,τι ανέφερα και προηγουμένως. Η Αθήνα έχει τρομακτικά προβλήματα, και είναι πολυτέλεια να ασχολείται κυβέρνηση και Δήμος Αθηναίων με το τι θα γίνει με τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Ολγας.

Εγώ εγκαταλείπω…

Βιβλίο για την Τουρκία

Το βιβλίο που θα εισηγηθώ σήμερα είναι τρόπον τινά «επετειακό». Εκδόθηκε με αφορμή τα 100 χρόνια του νεότερου τουρκικού κράτους, του «κοσμικού» κράτους που δημιούργησε ο Κεμάλ Ατατούρκ, και τελευταία τείνει να εγκαταλείψει το όραμα του δημιουργού του. Εχει τον τίτλο «100 Χρόνια Τουρκία – από τον Οσμάν στους Κεμάλ και Ερντογάν», και είναι γραμμένο από την Αννα Καραμάνου. Η Αννα, φίλη μου από πολλών ετών, ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, το πάλαι, επιχειρεί μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της Τουρκίας, σε αυτά τα 100 χρόνια της ύπαρξής της, μετά την παρακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κάνει λόγο για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις και την προσπάθεια να εξευρωπαϊστεί τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του το νεότερο τουρκικό κράτος, και για την απόπειρα να επιστρέψει στις «ρίζες», μετά την κατάληψη της εξουσίας από το πολιτικό Ισλάμ υπό τον πρόεδρο Ερντογάν. Το βιβλίο είναι μια τεκμηριωμένη έρευνα, συμπεριλαμβάνει και αναλύει πολλά ιστορικά γεγονότα τα οποία εν μέρει «ακουμπούν» και εμάς, και κατά τη γνώμη μου παρέχει σοβαρή υπηρεσία στο να κατανοήσουμε καλύτερα τον αρκετές φορές δύστροπο γείτονα.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα, σε φιλομαθείς αναγνώστες…