Επανατοποθέτηση προϊόντος

Δέκα χρόνια από την εποχή που βρέθηκε στο απόγειό του, τα νέα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι πια και τόσο τραβηχτικά. Βελτιώνει τα αγγλικά του (μπράβο), αδυνατεί να βελτιώσει το περιεχόμενο της σκέψης του, που παραμένει απλοϊκή. Διάβασα τον εναρκτήριο λόγο του στο συνέδριο του Ινστιτούτου του, μέσω του οποίου θέλησε να δηλώσει την παρουσία του και τη διαθεσιμότητά του να ξαναμπεί στο παιχνίδι.

Καλεί λοιπόν τις διασπασμένες δυνάμεις της Αριστεράς και

των προοδευτικών δυνάμεων να βγουν απέναντι στη συντήρηση και την Ακροδεξιά και να διαμορφώσουν, σε ορίζοντα πενταετίας, ένα νέο κίνημα για τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την υπεράσπιση της δημοκρατίας – ένα κίνημα κατά της κοινωνίας του ενός πέμπτου που φτιάχνει η κυβέρνηση και υπέρ της φτώχειας, την οποία επικαλούμενος κάποιο υπερβατικό σχήμα είπε ότι η δική του κυβέρνηση είχε μειώσει!

Τι σημαίνουν όλες αυτές οι γενικότητες; Οτι είναι εδώ, έστω κι αν η δραστηριότητά του στη Βουλή όπου είναι εκλεγμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι μηδενική, κι έχει κάτι καινούργιο να μας πει που δεν είναι ακριβώς καινούργιο, αλλά δεν είναι και παλιό. Η εικόνα που σχηματίζεται από τις γενικότητες αυτές δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να επανατοποθετηθεί στα ράφια της πολιτικής αγοράς.

Επίσης, δεν θέλει να τον ταυτίζουν πια με το κόμμα του, για τη διάλυση, την πολυδιάσπαση αλλά και τη γελοιοποίηση του οποίου είναι αποκλειστικά υπεύθυνος (δική του δεν ήταν η ιδέα της παράδοσης των κλειδιών στον Κασσελάκη;), αλλά θα προτιμούσε να τον βλέπουν ως εν αναμονή ηγέτη ενός νέου κεντροαριστερού σχήματος στην περιφέρεια, μιας θολής αριστερόστροφης σοσιαλδημοκρατίας με άξονα τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου. Δεν εκπλήσσει, είχε ήδη προσπαθήσει επικαλούμενος τη δικαιοσύνη και κάτι σαν δημοκρατία το διάστημα της πρώτης τετραετίας Μητσοτάκη, όταν ακόμα ήταν ισχυρός – με αυτή τη ρητορική πίστευε ότι θα επέστρεφε στη διακυβέρνηση, πράγμα που δεν έγινε. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει με ένα ρητορικό ευχολόγιο για πράγματα που, ούτως ή άλλως, σηκώνουν γενικότητες.

Αντιθέτως, οι θεματικές του κράτους-έθνους και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις απουσιάζουν εντελώς από τις αναλύσεις του – και δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κατεύθυνση, για να είναι συνεπής με τον εαυτό του το πολύ να οικειοποιηθεί έναν γενικόλογο και αποδεκτό στο κοινό του φιλοπαλαιστινισμό, να πει ότι στην Ουκρανία «είναι με τον άνθρωπο» και να μιλήσει για τους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας. Αλλά οι γενικότητες ή η σιωπή σε επείγουσες υποθέσεις της εξωτερικής πολιτικής της χώρας αποκαλύπτουν το στρατηγικό κενό.

Τέλος, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω την αγωνία του Αλέξη Τσίπρα να βρίσκεται πλάι σε διανοούμενους που μάλλον νομίζει ότι του δανείζουν κάτι από την πνευματική αίγλη τους. Απλώς, από τη Ναόμι Κλάιν, τον Σλαβόι Ζίζεκ και τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν, που λάτρευε όταν ερχόταν, τώρα που θέλει να δείξει ότι ξανάρχεται επιλέγει στο πλάι του στο συνέδριο τον Μπέρνι Σάντερς και τον καθηγητή Μάικλ Σαντέλ – ο οποίος, στο πρόσφατο βιβλίο του «Η τυραννία της αξίας» (Πόλις, 2022), επιχειρηματολογεί κατά «της καθοδηγούμενης από την αγορά αξιοκρατίας». Μπορεί ο καθηγητής Σαντέλ να φοράει γραβάτα, αλλά λέει τα σωστά, τα αριστερά. Κι αυτό μετράει.

Τέλος, το ότι ουσιαστικά απουσιάζουν έλληνες διανοούμενοι από το συνέδριό του (μόνο Γαβρόγλου, Κουλούρη, και δυο-τρεις ακόμα μάλλον άχρωμοι), προφανώς κρίνει ότι του κάνουν κακό τα ελληνικά διανοούμενα πάθη. Αυτός είναι ετερόφωτος. Αυτό μας έλειπε.

Keywords
Τυχαία Θέματα