Όταν οι τεχνοκράτες γίνονται κωμικοί. Και αντίστροφα…

Twitter: @EmOikonomidis

Λένε ότι η σύμπτωση των άκρων, ή έστω η αιφνιδιαστική γειτνίασή τους, αποτελεί απτό και εκκωφαντικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε κρίση, και σε κάθε περίπτωση μιας κοινωνίας που έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Γι’ αυτό και δυσκολεύεται να διακρίνει τις διαχωριστικές γραμμές και τα όρια, που είναι πάντα εκεί, όσο κι αν μερικοί επιλέγουν να λοξοκοιτάξουν, προσδοκώντας ότι δεν θα τα δουν.

Στη σημερινή Ευρώπη, την Ευρώπη που δυσκολεύεται να κατανοήσει για ποιούς ακριβώς λόγους διέρχεται μια βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση, με αυτονόητη συνέπεια να μην βρίσκει

τον οδικό χάρτη και το ερέθισμα για να υπερβεί την κρίση αυτή, οι λαοί της πιο ιστορικής ηπείρου του πλανήτη μας ταλαιπωρούνται στα χέρια, επομένως και στις αποφάσεις, μιας πολιτικής ηγεσίας που τόσο εύστοχα περιέγραψε η “Monde” ως… παιδική χαρά.

Το… συναρπαστικό μάλιστα είναι ότι τέτοιου περιεχομένου και ικανοτήτων ηγεσίες μπορεί κανείς να συναντήσει από τη μια άκρη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως την άλλη. Τόσο δηλαδή στον προβληματικό Νότο, όσο και στον γεμάτο οίηση Βορρά. Με αποτέλεσμα η κρίση να είναι εδώ, και αν όχι να εμβαθύνει, μετά βεβαιότητας να γίνεται περισσότερο σύνθετη και περίπλοκη. Άρα, πιο δύσκολο να ξεπεραστεί.

Σε αυτή την Ευρώπη των ακυρωμένων προσδοκιών λοιπόν, έγιναν μόδα οι τεχνοκράτες και οι… κωμικοί. Με την Ιταλία να αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς εκεί μπορούμε να ανταμώσουμε με δυο επιφανείς εκπροσώπους και των δυο κατηγοριών: Τον Μάριο Μόντι και τον Μπέπε Γκρίλο. Αν και πλέον, είναι δυσδιάσκριτη η διάκριση του που ανήκει ο καθένας. Ποιός είναι δηλαδή ο τεχνοκράτης, και ποιός ο… κωμικός.

Η τελευταία δημοσκόπηση που διενεργήθηκε στη γειτονική χώρα, αναφορικά με το ποιόν πολιτικό εμπιστεύονται περισσότερο οι Ιταλοί, φέρνει μακράν στην πρώτη θέση τον Ματέο Ρέντσι, δήμαρχο της πόλης που ακόμη… μυρίζει Αναγέννηση, της Φλωρεντίας, και στην τελευταία θέση, με ποσοστό κάτω από το ψυχολογικό όριο του 20% (στο 19%), τον πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, και τον άλλοτε κωμικό ηθοποιό, ηγέτη του Κινήματος των Πέντε Αστέρων.

Η συγκατοίκηση του Μόντι με τον Γκρίλο στον θώκο της πολιτικής απαξίωσης, είναι… γαργαλιστική. Και επιβεβαιώνει ότι η ιταλική κοινωνία δεν έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου και της καθαρής ματιάς προς το μέλλον. Στοιχεία δηλαδή που την οδήγησαν πολλές φορές στο παρελθόν να εμπιστευτεί τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, παρά τις αδιανόητα προσβλητικές για τον μέσο πολίτη πτυχές του χαρακτήρα του, επειδή πολύ απλά στον “Καβαλιέρε” οι Ιταλοί έβλεπαν εκείνον που μπορούσε “να κάνει τη δουλειά”, καλύτερα από τον καθένα.

Ο Μόντι υπήρξε “φυτευτός” πρωθυπουργός, τη στιγμή που το Βερολίνο και η Άνγκελα Μέρκελ ήθελαν να απαλλαγούν από τον ενοχλητικό Μπερλουσκόνι. Τεχνοκράτης φυσικά δεν υπήρξε, και οι Ιταλοί τον έχουν καταδικάσει στο πολιτικό περιθώριο, με εκλογικά ποσοστά μονοψήφιας απήχησης. Και τη συνοδευτική απαξίωση του “έργου” του στην ηγεσία της χώρας.

Ο Γκρίλο δεν ξεπέρασε ποτέ την προδιάθεση της… πλάκας, για τα πολύ σοβαρά ζητήματα που αφορούν το παρόν και κυρίως το μέλλον της ιταλικής κοινωνίας. Μιας χώρας-βαρόμετρο για τη συλλογική ευδαιμονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω φυσιογνωμίας, δυναμικής και παρεμβατικής προδιάθεσης. Μια “μικρή Γερμανία”, στο σκέλος του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης, με τη φινέτσα, το χαμόγελο και την… επιπολαιότητα της μεσογειακής αύρας.

Μάριο Μόντι και Μπέπε Γκρίλο απαξιώνονται εξίσου από την ιταλική κοινωνία. Θυμίζοντας ότι οι κοινωνίες, ακόμη και στα χειρότερά τους, απαιτούν, περιμένουν, διψούν για ηγέτες. Για εκείνους που θα τις εμπνεύσουν, και θα τις πείσουν ότι αξίζει να αφήσουν τη… μακαριότητα του καναπέ τους. Ότι υπάρχει “εκεί έξω” κάτι διαφορετικό. Πέρα και πάνω από τεχνοκράτες και κωμικούς.