Αλέξης Μητρόπουλος: Η Τριαρχία των Δανειστών πρέπει να λογοδοτήσει

Ο βουλευτής και τομεάρχης Διοικητικής Μεταρρύθμισης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Μητρόπουλος παρουσίασε χθες το απόγευμα στο Πολεμικό Μουσείο το νέο του βιβλίο με τίτλο «Για την Ελλάδα και την Αριστερά, κείμενα αυτοκριτικής και ευθύνης»(κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Λιβάνη»).

Στο πάνελ βρέθηκαν οι Γιώργος Σταθάκης, Γιάννης Πανούσης, Νίκος Κοτζιάς και Γιώργος Δελαστίκ.

Παρόντες μεταξύ άλλων, ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ

Δημήτρης Βίτσας, οι βουλευτές Νίκος Βούτσης, Δημήτρης Στρατούλης, Μίμης Ανδρουλάκης, Θεοδώρα Τζάκρη, Μάρκος Μπόλαρης, Ανδρέας Ψυχάρης, Δημήτρης Αναγνωστάκης, Γιώργος Κυρίτσης, αλλά και η Μιλένα Αποστολάκη.

Στην ομιλία του, επισήμανε μεταξύ άλλων, ότι «η φετινή ΔΕΘ, με την εξαιρετική εμφάνιση του Προέδρου μας κ. Αλέξη Τσίπρα, έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την πρωτοβουλία των κινήσεων και ξεδίπλωσε τη στρατηγική και τις τακτικές μας προτεραιότητες. Ο απόηχός τους ήταν καταλυτικός. Η νίκη της Αριστεράς, που θα σημάνει το τέλος της μνημονιακής περιόδου, είναι ορατή. Είναι πια ζήτημα χρόνου και όλοι πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων», κατέληξε.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

……

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τους εκλεκτούς φίλους που δέχτηκαν να παρουσιάσουν και να συντονίσουν την παρουσίαση του νέου μου αυτού βιβλίου.

Τον καθηγητή Νίκο Κοτζιά, Πρόεδρο του «Πράττω», οξυδερκή ερευνητή και αναλυτή των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων πολιτικών θεσμών και συστημάτων, με τον οποίο είχαμε την τύχη να ανοίξουμε, από τα χρόνια της αρυτίδωτης νιότης και της στρατευμένης πολιτικής, και να διατηρήσουμε μέχρι σήμερα, έναν γόνιμο διάλογο για τη στρατηγική και τις τακτικές του Εργατικού Κινήματος και των πολιτικών του υποκειμένων στη σύγχρονη εποχή.
Τον φίλο Γιάννη Πανούση, πρωτοπόρο στην επιστήμη του, εκ των κύριων συντελεστών της άνθισης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης κατά τη δεκαετία του ’80, την καλοσύνη και την ειλικρινή συμπαράσταση του οποίου σε φοιτητές και φίλους, έχω γευτεί κι εγώ απλόχερα, σε δύσκολους καιρούς.
Τον Γιώργο Σταθάκη, συνάδελφο και σύντροφο στην ενδιαφέρουσα αυτή κοινοβουλευτική περίοδο και -ελπίζω- στην επερχόμενη περισσότερο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική. Που με τον πειστικό του λόγο επιλέγει την προσφορότερη για τους καιρούς πρόταση, μέσα από τις πολλαπλές δυνατότητες που η διαλεκτική της ζωής και της οικονομίας προσφέρει.
Τον Γιώργο Δελαστίκ, του οποίου η ευρύτατη και πολύγλωσση επισκόπηση των παγκοσμίων γεγονότων και εξελίξεων συναγωνίζεται την καθαρότητα και την ευγένεια της ψυχής του και κυρίως την ακριβή και συγκεκριμένη διαλεκτική σκέψη, που δεν απομειώνεται διόλου από την συνεπή πολιτική του ένταξη.
Σας ευχαριστώ όλες και όλους θερμά.

Κυρίες και κύριοι,

Ο νέος κύκλος της συγγραφικής μου δραστηριότητας ξεκίνησε με το βιβλίο «Το Τέλος του Κοινωνικού Κράτους;», που παρουσιάσαμε την άνοιξη του 2008. Είχα τολμήσει τότε να υποστηρίξω τη θέση ότι, μετά την κρίση στις ΗΠΑ το 2007, η Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή θα αναζητούσε την πιο ευάλωτη οικονομία και την πιο άσωτη πολιτική ελίτ για να ξεθεμελιώσει το ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κράτος.
Η κεντρική ιδέα του βιβλίου ήταν απλή:
Στην κρίση του ’80, οι δυνάμεις της μισθωτής εργασίας ήταν αυτές που «πλήρωσαν» το τίμημα, παρά την ύπαρξη προοδευτικών κυβερνήσεων και αριστερών μετώπων στην Ευρώπη.
Τώρα, στην πρώτη μεγάλη κρίση του 21ου αιώνα, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και καλπάζοντα τον νεοφιλελευθερισμό, σε ένα πεδίο με αδύναμα Κινήματα και Συνδικάτα, ήταν επόμενο ο συντελεστής «Μισθωτή Εργασία» και το Κοινωνικό Κράτος να «πληρώσουν» τις αστοχίες των νεοφιλελεύθερων υπερβολών της οικονομίας-«καζίνο» και την δημοσιονομική ασωτία των εθνικών ελίτ.
Η Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή, άλλωστε, είχε πλέον τα κατάλληλα εργαλεία: το Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, τη Λισαβόνα και τα νέα αυστηροποιημένα Σύμφωνα, που επέβαλαν την επιλεκτική εφαρμογή των μνημονιακών προγραμμάτων λιτότητας. Που επέβαλαν την αλλοτρίωση του διαχρονικού ιδιωτικού και δημοσίου πλούτου των χωρών που είχαν την απρονοησία να κλειστούν απροετοίμαστες στο καταπλεονεκτικό «κλουβί» της ΟΝΕ ή σύρθηκαν σ’αυτό από την αστική τους τάξη χωρίς κανένα εθνικό σχέδιο.
Ακολούθησε το βιβλίο «Ασφαλιστικό ώρα μηδέν» μετά το πρώτο Μνημόνιο και τον πρώτο σκληρό νόμο «Λοβέρδου-Κουτρουμάνη» (3863/2010), όπου διεκτραγωδούνται τα μέλλοντα να συμβούν στο συνταξιοδοτικό μας σύστημα, αφού οι πιο σκληρές ρυθμίσεις του για ασφαλισμένους και συνταξιούχους θα τεθούν σε εφαρμογή από την αρχή του νέου έτους.

Μετά ήλθε το βιβλίο «ΠΑΣΟΚ: Από την 3η του Σεπτέμβρη στο Μνημόνιο», που παρακολουθεί την απόλυτη μετάλλαξη ενός κάποτε ελπιδοφόρου σοσιαλιστικού κινήματος σε όχημα εισαγωγής της πιο ακραίας εκδοχής του αντικοινωνικού και εξτρεμιστικού νεοφιλελευθερισμού.

Τον Μάιο του 2012 παρουσιάσαμε το βιβλίο «Στο Έλεος του Μνημονίου», όπου αναλύονται οι κεντρικές ρυθμίσεις του μνημονιακού υπερΣυντάγματος (β’ Μνημονίου – ν.4046/2012).

Τον Γενάρη του 2013 παρουσιάσαμε το βιβλίο «Η Κοινωνία στο απόσπασμα», όπου περιγράφονται οι νέοι μόνιμοι μηχανισμοί της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης με την ανάλυση των μέτρων του β’ Μνημονίου (ν. 4093/2012).

Τον περσινό Μάιο εκδόθηκε το βιβλίο «Αριστερά και Ευρώπη», το οποίο εξηγεί γιατί η Αριστερά στην πατρίδα μας δεν είχε καταφέρει να παρουσιάσει μια σύγχρονη, επείγουσα, ολοκληρωμένη και πειστική, ενωτική πρόταση αυτοδύναμης εξόδου από την κρίση και βιώσιμης ανάπτυξης, ενόψει και του παραδείγματος της Κύπρου.

Σήμερα με το βιβλίο «Για την Ελλάδα και την Αριστερά. Κείμενα αυτοκριτικής και ευθύνης» αναλύονται οι ιεραρχημένες προτάσεις-αξιώσεις ενός επιθετικού -συγκρουσιακού με τον νεοφιλελευθερισμό- προγράμματος κατάργησης των Μνημονίων και αναδιαπραγμάτευσης της Δανειακής Σύμβασης με στόχο τη διαγραφή του χρέους.

Κεντρικός άξονας του βιβλίου που παρουσιάζουμε σήμερα, είναι ότι η Τριαρχία των Δανειστών πρέπει να λογοδοτήσει.
Να κοστολογηθεί η ύφεση, η ανθρωπιστική κρίση, η καταστροφή των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, η αλλοτρίωση του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου της, η μετανάστευση των «εγκεφάλων» και η γενική υποβάθμιση της πατρίδας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.

Οι δυνάμεις που επέβαλαν το καταστροφικό πρόγραμμα του Μνημονίου, κυρίως η ΕΕ, αλλά και τα εθνικά κοινοβούλια που συνέπραξαν σ’αυτό, αφού ρυθμίσουν πρώτα το ζήτημα του χρέους με τη διαγραφή του μεγάλου μέρους του και την αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, κατά το πρότυπο της Συμφωνίας του Λονδίνου για τη Γερμανία το 1953, οφείλουν να χρηματοδοτήσουν ένα αναπτυξιακό πακέτο ταχύρρυθμης ανασυγκρότησης της πατρίδας με προσωρινή εξαίρεσή της από τους δημοσιονομικούς κανόνες και τους νεοφιλελεύθερους κανονισμούς που της είναι εμπόδιο για την ανάκτηση του χαμένου δρόμου.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου περιλαμβάνονται διάφορα κείμενα απόψεών μου που κατατέθηκαν στα αρμόδια κομματικά όργανα και αφορούν τη στρατηγική και την τακτική εξόδου της χώρας από το διακεκαυμένο μνημονιακό τοπίο.
Εκεί φαίνεται η αγωνία μου για την επάρκεια των αντικειμενικών και υποκειμενικών προϋποθέσεων κατάκτησης της εξουσίας και επιτυχούς έκβασης της κρισιμότερης διαπραγμάτευσης της χώρας στη νεότερη ιστορία της, με όπλο τις συστημικές αβεβαιότητες που μπορούν να προξενήσουν οι θεσμικές-δομικές, πολιτικές και χρηματοοικονομικές συνεξαρτήσεις με την ΕΕ.

Κυρίες, κύριοι,
Η φετινή ΔΕΘ, με την εξαιρετική εμφάνιση του Προέδρου μας κ.Αλέξη Τσίπρα, έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την πρωτοβουλία των κινήσεων και ξεδίπλωσε τη στρατηγική και τις τακτικές μας προτεραιότητες. Ο απόηχός τους ήταν καταλυτικός. Η νίκη της Αριστεράς, που θα σημάνει το τέλος της μνημονιακής περιόδου, είναι ορατή. Είναι πια ζήτημα χρόνου και όλοι πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Και πάλι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας που μας δίνει έμπνευση και δύναμη για τα επερχόμενα.-