Άρθρο της Μαρίας Παπαϊωάννου – Σφαέλου Υποψήφια Ευρωβουλευτής με την «Ελιά»

Στην Ελλάδα έχουμε μία περίεργη αντίληψη για τις ευρωεκλογές και την Ευρωπαική ‘Ενωση γενικότερα, θεωρούμε ότι μπορούμε να εξάγουμε κομματικές διαφορές, μικροκομματικές σκοπιμότητες και ανάδειξη του προσωπικού μας προφίλ.

Ανήκω σε εκείνους που θεωρούν ότι πρέπει να μπει φρένο σ’αυτή την ιστορία, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής κρίσης που ζούμε, για να αλλάξει η Ελλάδα πρέπει πρώτα από όλα να αλλάξει η Ευρώπη,

Κάντε ένα γκάλοπ και είμαι σίγουρη πως θα διαπιστώσετε ότι οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν όλους τους ‘Ελληνες Ευρωβουλευτές, φταίνε αυτοί που δεν τους γνωρίζουν; Όχι, φταίει η λογική μας που λέει ότι η Ευρώπη είναι κάτι ξένο, κάτι εκτός Ελλάδας και εκεί είναι το μεγάλο μας λάθος.

Η πηγή πολλών κακών αλλά και πολλών καλών βρίσκεται εκεί, εκεί πρέπει να δίνουμε δυνατό «παρών» και εκεί πρέπει να αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες και τις δυνάμεις μας.

Κάθε μέρα συναναστρέφομαι ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλες οι ελληνικές οικογένειες, ανεργία, οικονομικά προβλήματα και αφόρητη πίεση.

Μιλάω με νέους ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν αλλά δεν μπορούν, δεν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν για να αναπτύξουν τις ιδέες τους, το ταλέντο τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, έτσι φτάσαμε να ονομάζουμε ανάπτυξη χιλιάδες σουβλατζίδικα και καφετέριες και να λέμε ότι άνοιξαν νέες επιχειρήσεις.

Αυτό με θυμώνει πολύ, γιατί έχει έρθει η ώρα να γίνει το άνοιγμα σε νέους τομείς επιχειρηματικής δραστηριοποίησης, έχει έρθει η ώρα να προλάβουμε το τρένο της διαδικτυακής προόδου κι εμείς συζητάμε ακόμα που θα έχουμε ελεύθερο wi-fi ή συζητάμε ποιες καλλιέργειες θα επιλέξει η νέα γενιά αγροτών που πιστέψτε με δεν έχει καμία σχέση με τις παλαιότερες.

Είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με την πολιτική και το κάνω διότι ποτέ δεν ήθελα να «παίξω» με τους κομματικούς μηχανισμούς και τις ταμπέλες. Αυτό που κάνω σήμερα είναι η πραγματοποίηση της επιθυμίας μου να σταματήσω να κοιτάω την τηλεόραση και απλώς να κατακρίνω ή να μιζεριάζω.

Σηκώνομαι από τον καναπέ και προσπαθώ να φωνάξω ότι στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα μου δεν έχει κανένας την πολυτέλεια αλλά ούτε και το δικαίωμα της ταμπέλας του δεξιού, του αριστερού ή της όποιας «ιδεολογίας» γίνεται της μόδας.

Εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε παρά να δούμε μπροστά και όταν λέω μπροστά δεν εννοώ να περιμένουμε τις ξένες επενδύσεις, μιλάω για την αποκατάσταση της ζημιάς που έχει υποστεί το ελληνικό εμπόριο και η ελληνική επιχειρηματικότητα και η ανάπτυξή της.

Είναι ξεκάθαρο για μένα, θέλω να είμαι στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους με τόσα όνειρα και ικανότητες να είναι άνεργοι, δεν θέλω να ξανα φύγει ούτε ένα ελληνόπουλο από τη χώρα μου, αυτοί είναι οι στόχοι μου και γι’αυτούς θέλω να παλέψω. Δεν θα κουραστώ να φωνάζω ότι η Ελλάδα πρέπει να επηρεάζει την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και όχι η Ευρωπαϊκή ένωση την Ελλάδα.