Πιέζουν για διπλωματική λύση

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Πριν από μια εβδομάδα, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, δήλωσε για άλλη μια φορά κατηγορηματικά ότι η χώρα του δεν θα εγκρίνει πλάνο ξένης στρατιωτικής επέμβασης. Μετά και τη συνάντηση της Σαγκάης στις 6 Ιουνίου, η ρωσική ηγεσία μαζί με την κινεζική αποφάσισαν να κινηθούν παραδοσιακά. Η δυσφορία των δυτικών ήταν έκδηλη στις δηλώσεις Λαβρόφ, αφού η Μόσχα ανησυχεί για τα σενάρια που θέλουν το ΝΑΤΟ να ετοιμάζεται για στρατιωτική

επέμβαση. Οι Ρώσοι δικαιολόγησαν τη θέση τους, κατηγορώντας την Ουάσιγκτον ότι κάνει τα στραβά μάτια στον εξοπλισμό της αντιπολίτευσης από την Τουρκία και αραβικές χώρες του Κόλπου, ενώ παράλληλα προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα.
Το Κρεμλίνο παγίωσε τη θέση του και προσανατολίζεται στη στήριξη, αν όχι στην τροποποίηση του σχεδίου Ανάν, έστω και αν μέχρι τώρα δεν τηρήθηκε από καμία αντιμαχόμενη πλευρά. Ακόμα και φωνές στην Αμερική και στην Ευρώπη απορρίπτουν τη στρατιωτική επέμβαση ως άκρως επικίνδυνη για την περιφερειακή σταθερότητα. Επίσης, ένας λόγος εξαιτίας του οποίου λειτουργεί ανασταλτικά η προσέγγιση Δύσης-Ρωσίας στο Συριακό όλο αυτόν τον καιρό ήταν η ρωσική πρόταση για συμμετοχή του Ιράν στον διάλογο, λόγω της επιρροής του στον σουνιτικό πληθυσμό και της εν γένει καλής σχέσης των δύο καθεστώτων. Γενικά, όμως, η Μόσχα επιθυμεί η επόμενη συζήτηση –όποτε γίνει– για τη Συρία να μην αποτελέσει ένα ακόμα αυτοτελές γεγονός, αλλά να οριστεί σειρά συναντήσεων για εποικοδομητικό διάλογο.
Ο νέος πρόεδρος της συριακής αντιπολίτευσης, Abdelbased Sayda, κουρδικής καταγωγής, κάλεσε τους Ρώσους να αλλάξουν στάση και μέθοδο προσέγγισης, ωστόσο, οι Ρώσοι θεωρούν απαράδεκτο να επιβάλλονται μονόπλευρα εξωτερικοί κανόνες και συνθήκες για το πώς θα διεξαχθεί ο διάλογος. Και την εξωτερική παρέμβαση τη βλέπουν στο πρόσωπο του νέου ηγέτη της αντιπολίτευσης, που για τη Μόσχα δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ακόμα «φίλος» της Ουάσιγκτον.

Το σινορωσικό μέτωπο
Ρώσοι και Κινέζοι όχι μόνο συμφώνησαν ότι δεν επιθυμούν νατοϊκό στρατιωτικό χτύπημα στη Συρία, αλλά ούτε στο Ιράν! Και οι δύο εμμένουν στο δόγμα του ειρηνικού διαλόγου διαφορετικά θα θέσουν υπό αμφισβήτηση τις γεωστρατηγικές τους φιλοδοξίες. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι και οι δύο χώρες δεν θα βρουν εναλλακτικό σχέδιο «αντεπίθεσης» για την περίπτωση που πέσει ο Άσαντ. Μόσχα και Πεκίνο στηρίζονται στην άποψη ότι μια ενδεχόμενη αμερικανο-συριακή αντιπαράθεση θα επιταχύνει τις διαδικασίες εμφάνισης αντιαμερικανικού μετώπου σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Dimitri Trenin, διεθνολόγος και μέλος του Carnegie Moscow Canter, πιστεύει πως «αν οι Αμερικανοί προχωρήσουν σε χτύπημα της Δαμασκού, η Μόσχα δεν θα επέμβει, ωστόσο, θα συσφίξει περισσότερο τη στρατηγική σχέση με την Κίνα στην Άπω Ανατολή, ενώ παράλληλα θα επανεξετάσει τη σχέση της με το Ιράν».
Το γεγονός ότι η κατάσταση στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Σομαλία χειροτέρεψε μετά τους βομβαρδισμούς, είναι το κεντρικό επιχείρημα της σινορωσικής συμμαχίας. Ταυτόχρονα, η συμπόρευση των δύ