Παιχνίδια πολέμου…

Tου ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΡΓΙΟΥ

Υποθέτουν ορισμένοι ότι η αιτία της δολοφονίας είκοσι μικρών παιδιών και των δασκάλων τους στο νηπιαγωγείο του Κονέκτικατ ανάγεται στη διαδεδομένη στην Αμερική οπλοκατοχή. Βέβαια, το απεχθές γεγονός αδυνατεί να εξηγήσει η Αμερική αλλιώς, αφού υπερβαίνει τη λογική της. (Καθώς και τη λογική του προέδρου της, όστις έξυνε ελαφρώς την άκρη του ματιού του για να δείξει ότι έκλαιγε!). Φοβάμαι, όμως, ότι το γεγονός υπερβαίνει και κάτι άλλο: την ηθική της Αμερικής, καθώς και τη συνολική Παιδεία της, που, παρεμπιπτόντως, παρέχεται (δυστυχώς) σε όλα τα τέκνα του δυτικού κόσμου…
Μπείτε,

για παράδειγμα, σε ένα οποιοδήποτε ίντερνετ καφέ. Τριγύρω σας θα δείτε γιγαντοαφίσες με ανελέητα «παιχνίδια πολέμου» (αγγλοελληνιστί «war games»), τα οποία τυγχάνουν –σχεδόν αποκλειστικώς– προελεύσεως, κατασκευής, διασκευής (και ποικίλης διαστροφής…) της Σίλικον Βάλεϊ και των χολιγουντιανών εταιρειών κινηματογράφου. Όπου τέρατα της Αποκαλύψεως και Μαυροφόροι Διαπλανητικοί Πράκτορες (κάτι σαν «Ες-Ες» του Διαστήματος!) «ζουν ανάμεσά μας» και κρατάνε ποικίλα κοντόκανα και μακρύκανα πολεμώντας ποικίλους εχθρούς. Πλήθος ψηφιακών τηλεοράσεων κρεμασμένων στους τοίχους προβάλλουν διαφημιστικά κλιπ από τα σχετικά παίγνια πάνω από το κεφάλι σας.
Ερεβώδη μουσικά χαλιά κρατούν ρυθμό και μέλος στα προβαλλόμενα βίντεο. Πλήθος εφήβων, μεταξύ ενός φραπέ και ενός τσιγάρου, χτυπάνε τα πληκτρολόγια μπροστά στις οθόνες αναζητώντας το πάθος και την ηδονή στις διεξαγόμενες διαπλανητικές μάχες… Κάποιες φορές, μάλιστα, επί ώρες ατελείωτες… Μπορεί, κατά τα λοιπά, να είναι «αντιμιλιταριστές» και να γράφουν με σπρέι στους τοίχους «μαμά, δεν πάω στρατό!», αλλά το φυσικότατο στον άνθρωπο μάχιμο και αγωνιστικό, που ανάγεται στην ενστικτώδη αναζήτηση της Δικαιοσύνης ακόμη και διά του πολέμου, θα εκτονωθεί οπωσδήποτε (ιδίως στα αγόρια) με τον ανωτέρω τρισάθλιο τρόπο.
Θα θυμάται ο αναγνώστης τον έτερο παράφρονα, όστις, ταυτιζόμενος με άλλον (ωσαύτως χολιγουντιανό…) διαστημικό ήρωα, εισήλθε προ καιρού μεθυσμένος μετά τα μεσάνυχτα σε κινηματογράφο του Ιλινόις και σκότωσε, επίσης, καμιά εικοσαριά, αν θυμάμαι καλά, προς μίμηση του ήρωά του. Και το πένθος δεν έχει κοπάσει ακόμη στην Ολλανδία από το ομαδικό φονικό που διέπραξαν δεκαπεντάχρονοι έφηβοι, σκοτώνοντας τον… πατέρα φίλου τους, επειδή, ως διαιτητής, δεν τους ευνόησε σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι! Δεν μπορώ να αποβάλω από τη σκέψη μου την εκδοχή ότι ο εθισμός των εφήβων στα ηλεκτρονικά παίγνια του ανωτέρω είδους βίας ευθύνεται πρωτίστως για την παραφροσύνη κρουσμάτων σαν αυτό του Κονέκτικατ…. Και αν διερωτάται ο αναγνώστης «μα, ακόμα και στα σχολεία, ακόμα και στα… νηπιαγωγεία;», θα απαντούσα: Είναι γνωστό ότι στον δυτικό κόσμο επικρατεί μεγάλος προβληματισμός από το γεγονός ότι έχουν αυξηθεί τελευταία τα κρούσματα ενδοσχολικής βίας, από την απλώς λεκτική, μέχρι και τους… βιασμούς μέσα στις σχολικές τουαλέτες! Μόλις δε προ ημερών, το δικό μας υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε επισήμως ότι απασχολείται σοβαρά με το πρόβλημα αυτό…
Κατόπιν των ανωτέρω, λέτε ότι το κρούσμα με τους απεχθείς φόνους των νηπίων στο Κονέκτικατ ήταν μόνο η οπλοκατοχή του φονιά; Ή, μήπως, ήταν και το παιδευτικό υπόβαθρο των σύγχρονων ερεβωδών ηλεκτρονικών φροντιστηρίων του πολεμείν; Όπως είπε, ευστοχότατα, μια Αμερικανίδα πολίτις στην κάμερα «γίναμε χειρότεροι από τους τριτοκοσμικούς! Τουλάχιστον, αυτοί δεν φέρονται έτσι στα παιδιά τους»!