Ο επιπόλαιος, αλλά έξυπνος Καβαλιέρε

Η απόφαση για τον Μπερλουσκόνι, είναι το αποτέλεσμα των προσωπικών του παθών και φυσικά η μανία του για εξουσία. Είναι μια τυπική περίπτωση πολιτικού που οι αυτοκρατορίες στο ποδόσφαιρο και στα μέσα ενημέρωσης, αναπόφευκτα τον διέκριναν από τον μέσο Ιταλό, ακόμα και μεταξύ των πλουσίων αστέρων της Ιταλίας.

Η φιλοσοφία -για πολλούς ηλιθιότητα- του Μπερλουσκόνι στηριζόταν στο εξής επιχείρημα: «αν κάνω σωστά την δουλειά μου, τι νοιάζει τους άλλους τι πράττω στην προσωπική μου ζωή;». Η αυτοκρατορία που έφτιαξε όμως, δεν μπορεί να τον κατατάξει στην κατηγορία των «ανόητων». Μπορεί βέβαια να χαρακτηριστεί

ως «έξυπνος-επιπόλαιος», αφού μπόρεσε τόσα χρόνια και στάθηκε ψηλά, θεωρώντας ότι έχει την ασπίδα που λέγεται λαός.

Επιρροή

Ήταν τέτοια η επιρροή του στους θεσμούς της χώρας γι’ αυτό οι δικαστές τον «κυνηγούσαν» και δεν μπορούσαν να τον βάλουν φυλακή εδώ και είκοσι χρόνια. Η ιταλική κοινωνία όμως, άλλαξε. Ο λαός είδε ότι ο επιχειρηματίας που θα τιμωρούσε τους διεφθαρμένους πολιτικούς πριν πολλά χρόνια, τελικά κατάντησε να είναι -όχι μόνο διεφθαρμένος ο ίδιος- αλλά πολλές φορές και αλαζόνας.

Είχε τον τρόπο να σαγηνεύει και να ξεγελάει τα πλήθη με τα αστειάκια του, που συχνά «χόντραιναν». Έφτιαξε όμως το προφίλ του φιλολαϊκού με λάθος συνταγή. Τώρα, στον κατ’ οίκον περιορισμό που του επιβλήθηκε, αργά η γρήγορα τα έργα και οι ημέρες του, θα αποτελούν μια ανάμνηση. Άλλωστε, η πολιτική καριέρα του 77χρονου «πολιτικού κλόουν» είχε τελειώσει, ήδη από την αποκάλυψη των «μπούγκα πάρτι» από την… παιδούλα Ρούμπι. Τώρα, απλά κάνει το κύκνειο άσμα.

Ανακατατάξεις

Στον κυβερνητικό χώρο δεν αποκλείεται να δούμε σοβαρές πολιτικές ανακατατάξεις, ενώ παράλληλα πρέπει να αναμένεται και ο ανασχηματισμός, ή καλύτερα η αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων στην μιντιακή αυτοκρατορία που έχτισε ο Καβαλιέρε και που τόσα χρόνια τον κάλυπτε.

Η «κολασμένη» πολιτική διαδρομή του Μπερλουσκόνι ήταν ένα καλό μάθημα για το σοκαρισμένο ιταλικό εκλογικό σώμα. Γι’ αυτό και οι πρόσφατες εξελίξεις, ίσως βοηθήσουν στην ωρίμανση του πολιτικού κόσμου της χώρας, που είναι πλέον καθολικό αίτημα. Αν η σταθερότητα όμως αργήσει, τότε το φάντασμα της πολιτικής αστάθειας σε μια επιρρεπή χώρα όπως η Ιταλία, ίσως αναβιώσει σε μέλλοντα χρόνο τον θρύλο του Μπερλουσκόνι.