Νέα εποχή στη θεραπεία της λευχαιμίας

Αφού έλαβαν γενετικώς τροποποιημένες εκδοχές των ίδιων των ανοσοκυττάρων τους, εννέα ασθενείς με λευχαιμία φαίνεται ότι θεραπεύτηκαν. Η εξέλιξη αυτή ενισχύει την πεποίθηση ότι η νέα προσέγγιση για την αντιμετώπιση της λευχαιμίας είναι αποτελεσματική. Η θεραπευτική προσέγγιση αφορά σε γενετική τροποποίηση των λευκών αιμοσφαιρίων του ίδιου του ασθενούς ώστε να στοχεύουν επιλεκτικά τα κύτταρα της λευχαιμίας. Μετά την τροποποίησή τους τα «πειραγμένα» λευκά αιμοσφαίρια επανεγχέονται στον οργανισμό των ασθενών. Σήμερα οι ασθενείς

με λευχαιμία υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υποβάλλονται και σε μεταμόσχευση μυελού των οστών – αρχικά λαμβάνουν πολύ υψηλή δόση χημειοθεραπείας ώστε να εξολοθρευτούν τα καρκινικά κύτταρα και να «μηδενιστεί» το ανοσοποιητικό σύστημα και στη συνέχεια λαμβάνουν έγχυση υγιών κυττάρων του μυελού των οστών, τα οποία προέρχονται είτε από δότη είτε από τον ίδιο τον οργανισμό τους.
Οι ασθενείς που συμμετείχαν στη δοκιμή είχαν εξαντλήσει όλες τις συμβατικές θεραπευτικές επιλογές. Ένας εξ αυτών είναι ο 59χρονος Γουόλτερ Κέλερ, ο οποίος διαγνώστηκε με χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία το 1996. Υπεβλήθη στη θεραπεία τον περασμένο Απρίλιο και έκτοτε η νόσος του βρίσκεται σε ύφεση. Πριν από τη νέα θεραπεία πίστευε ότι δεν είχε περισσότερο από έναν χρόνο ζωής.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, από τους τρεις ασθενείς που ήταν οι πρώτοι οι οποίοι έλαβαν την κυτταρική θεραπεία, οι δύο συνεχίζουν να εμφανίζουν ύφεση της νόσου τους δύο και πλέον έτη μετά. Οι επιστήμονες, μάλιστα, είδαν σημάδια που μαρτυρούσαν ότι τα «ειδικά σχεδιασμένα» λευκά αιμοσφαίρια που είχαν εγχύσει στους ασθενείς συνέχισαν να κυκλοφορούν στον οργανισμό τους. Τα αποτελέσματα, ωστόσο, δεν ήταν εξίσου καλά για τα δύο παιδιά που συμμετείχαν στη δοκιμή –δύο κορίτσια ηλικίας επτά και δέκα ετών‒ με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία, έναν ταχέως εξελισσόμενο καρκίνο του αίματος. Και τα δύο παιδιά που έλαβαν τη θεραπεία παρουσίασαν υποτροπή. Το ένα κοριτσάκι έμεινε σε ύφεση επί οκτώ μήνες μετά τη θεραπεία, ενώ το δεύτερο για μικρότερο χρονικό διάστημα προτού εμφανιστεί υποτροπή της ασθένειας. Μάλιστα, στο μικρότερο σε ηλικία κορίτσι παρουσιάστηκαν σοβαρές παρενέργειες.

ΓΕΩΛΟΓΙΑ: Η Ανθρωπόκαινος προ των πυλών
Την έναρξη μίας νέας γεωλογικής εποχής, της Ανθρωπόκαινου, σκέφτονται να κηρύξουν οι γεωλόγοι, καθώς οι ανθρώπινες δραστηριότητες αλλάζουν δραστικά το πρόσωπο του πλανήτη μας. Στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Γεωφυσικής, οι ερευνητές συζήτησαν κυρίως τα κριτήρια με βάση τα οποία θα όριζαν την αρχή αυτής της επικυριαρχίας του ανθρώπου ‒ παρά τις δραματικές αλλαγές που παρατηρούνται σε όλο τον κόσμο, ο ορισμός μιας νέας γεωλογικής εποχής είναι δύσκολη υπόθεση. «Αν πρόκειται για νέα γεωλογική περίοδο, θα πρέπει να είναι εμφανής στο γεωλογικό αρχείο» επισήμανε στο LiveScience.com ο Άντονι Μπράουν του πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον στη Βρετανία. Όπως επισήμανε, η έναρξη της Ανθρωπόκαινου θα μπορούσε να οριστεί με βάση τις αλλαγές που φέρνει στον σχηματισμό ιζημάτων η γεωργία. Για παράδειγμα, η αποψίλωση των δασών για τη δημιουργία καλλιεργητικών εκτάσεων αλλάζει την απορροή του βρόχινου νερού σε ποτάμια και λίμνες, δημιουργώντας συχνά ένα παχύ ίζημα λάσπης. Άλλοι ερευνητές θεωρούν προβληματική αυτή την πρόταση, επισημαίνοντας ότι η γεωργία δεν υιοθετήθηκε ταυτόχρονα σε όλο τον πλανήτη. Σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής, για παράδειγμα, η εντατική γεωργία είναι πρόσφατη εξέλιξη. Οι γεωλόγοι θα μπορούσαν να παρακάμψουν το πρόβλημα, ορίζοντας την έναρξη της Ανθρωπόκαινου με βάση τις αποθέσεις χημικών ουσιών τον 20ό αιώνα, αφού η εκτεταμένη χρήση μολύβδου στη βενζίνη και στις μπογιές έχει ήδη αφήσει ίχνη στα εδάφη όλου του κόσμου. Ένα άλλο κριτήριο θα μπορούσε να είναι η παρουσία πολυκυκλικών αρωματικών υδρογονανθράκων, οι οποίοι παράγονται από τις πυρκαγιές και την καύση ορυκτών καυσίμων. «Στα μέσα του 20ού αιώνα καταγράφεται μια απότομη αύξηση σε αυτά τα χημικά στο έδαφος» ανέφερε o Μάικλ Κρούγκε του Πολιτειακού Πανεπιστημίου Μοντκλέρ στο Νιου Τζέρσι. Μια τέταρτη ιδέα για τον ορισμό της έναρξης της Ανθρωπόκαινου εποχής αφορά στις πρωτοφανείς μετατοπίσεις εδαφών από την εξορυκτική δραστηριότητα, ή τη συσσώρευση ορυκτών από την καύση λιθάνθρακα, την παραγωγή τσιμέντου και τη χρήση λιπασμάτων. Για άλλους γεωλόγους, το απλούστερο και ασφαλέστερο κριτήριο θα ήταν τα πλαστικά υλικά που θάβονται στα ιζήματα ή γεμίζουν τις χωματερές των πόλεων. Το κριτήριο δεν θα ίσχυε φυσικά μόνο για τις πυκνοκατοικημένες περιοχές, αφού τα πλαστικά σταδιακά διαλύονται σε κομματάκια που μπορούν να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Ωστόσο, όποια άποψη κι αν επικρατήσει τελικά σχετικά, οι γεωλόγοι θα έπρεπε να λάβουν υπόψη και τους κλιματικούς και αστρονομικούς παράγοντες που συνήθως σηματοδοτούν τη μετάβαση σε μια νέα εποχή. Σύμφωνα με τον Δρ Μπράουν, «πρέπει να συνδυάσουμε την ανθρωπογενή ποικιλότητα και τη φυσική ποικιλότητα στο κλιματικό σύστημα. Είναι ένα ερώτημα που οι γεωλόγοι δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν ποτέ στο παρελθόν».