Απόσχιση; Last year…

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΙΜΗΣΗ

Μπορεί ο Ομπάμα να κέρδισε τις αμερικανικές εκλογές, ωστόσο για άλλη μια φορά σε πολιτείες όπως Τέξας, Λουϊζιάνα, Φλόριντα, Μισούρι και Τενεσί, όπου ο Ρόμνεϊ πήρε τις περισσότερους ψήφους, εμφανίστηκαν επιτροπές οι οποίες μάζεψαν υπογραφές με το αίτημα της… απόσχισης. Στις ρεπουμπλικανικές πολιτείες, ολιγάριθμοι πολίτες έστειλαν αίτημα στο Κογκρέσο για ανεξαρτησία, αφού –όπως υποστήριξαν– δεν ικανοποιούνται τα αιτήματα και οι ανάγκες τους.
Συνολικά, περίπου 70.000 Αμερικανοί παρέδωσαν το

αίτημα, ωστόσο, ο αριθμός δεν προκαλεί ανησυχίες στον Λευκό Οίκο, αφού αντιστοιχεί μόλις στο 0,2% του πληθυσμού. Δεν τίθεται, λοιπόν, θέμα απόσχισης κάποιας πολιτείας καθότι αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι υπογραφές ήταν εν βρασμώ ψυχής και στην πραγματικότητα οι περισσότεροι «κοιτούν» ακόμα προς την Ουάσινγκτον για να προσδιορίσουν την ταυτότητά τους. Εδώ βέβαια πρέπει να λεχθεί ότι στα 224 χρόνια Ιστορίας των ΗΠΑ ως κράτους, κάθε αποσχιστικό κίνημα πνίγηκε στο αίμα από την κεντρική κυβέρνηση, με διασημότερο τον εμφύλιο πόλεμο το 1860, άρα όποια κίνηση υπερέβαινε τα όρια θα αντιμετώπιζε την εθνοφρουρά… Άλλωστε, την ίδια τύχη είχαν και οι αυτονομιστές του Τέξας τη δεκαετία του ’60.
Οι κινήσεις αυτές είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα δυσαρέσκειας και για έναν ακόμη λόγο. Στην Αμερική οι διάφορες φυλές, με εξαίρεση ισπανόφωνες πολιτείες του νότου, αναμειγνύονται μεταξύ τους, ενώ οι νέοι μετανάστες δεν δημιουργούν εθνο-πληθυσμιακούς θύλακες. Στην Ευρώπη τα αποσχιστικά κινήματα αφορούν πολίτες διαφορετικής εθνότητας με διαφορετικά πιστεύω και παραδόσεις. Και εδώ έγκειται η διαφορά με τις ΗΠΑ. Αυτοί που υπέγραψαν στις επιτροπές είναι Αμερικανοί και δεν επικαλέστηκαν κάποια άλλη εθνικότητα.
Προς το παρόν, στην Ουάσινγκτον δεν υπάρχει ανησυχία, εκτός βέβαια από τις περιοχές του νότου που έχουν εγγύτητα με το Μεξικό και συγκεντρώνουν συμπαγείς μεξικάνικους πληθυσμούς, οι οποίοι ήδη έχουν αρχίσει να στέλνουν τα… πρώτα αιτήματα για τοπικές ξεχωριστές διοικήσεις…

Προειδοποιούν τη Β. Κορέα οι ΗΠΑ
Τρομακτικές μνήμες ανακάλεσε η ενέργεια του αμερικάνικου στρατού να πραγματοποιήσει υπόγεια πυρηνική δοκιμή στην έρημο της Νεβάντα. Εδώ και πολλά χρόνια οι ΗΠΑ δεν έχουν διεξάγει ανάλογη επιχείρηση μέχρι που οι υπόγειες δονήσεις επιβεβαίωσαν την επιτυχία της έκρηξης. Δεν αποκλείεται αυτή η κίνηση να ήταν μια προειδοποίηση στη δοκιμή της Βόρειας Κορέας, αλλά και στο Ιράν, που πληροφορίες λένε ότι ετοιμάζει στρατηγικό πύραυλο με χημική κεφαλή, ενώ επίκειται εντός λίγων μηνών να τον καταστήσει επιχειρησιακό.
Επιπλέον, ο αμερικανικός στρατός διεξάγει αυτή την περίοδο ασκήσεις κατάληψης εγκαταστάσεων ίσως και με σενάρια χρήσης πυρηνικών όπλων, όπως είχε κάνει το 2005, που η κρίση με το Ιράν ήταν στο ζενίθ. Το αξιοπερίεργο, όμως, είναι ότι η ηγεσία Ομπάμα υποσχόταν πριν από λίγο καιρό ότι θα δουλέψει προς τη μείωση των πυρηνικών όπλων, θέλοντας να προτρέψει τη διεθνή κοινότητα να τον ακολουθήσει. Ωστόσο, η δοκιμή στη Νεβάντα, για πολλούς, μάλλον θα προτρέψει τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν να ολοκληρώσουν με κάθε κόστος το πυρηνικό τους οπλοστάσιο, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, σχέδια του αμερικανικού πενταγώνου που διέρρευσαν στα ρωσικά ΜΜΕ εμφανίζουν τον αμερικανικό στρατό να ετοιμάζει… διαστημικά προγράμματα ανάλογα με εκείνα του πολέμου των άστρων των αρχών της δεκαετίας του ’80. Δεν αποκλείεται ο τερματισμός της αποστολής του διαστημικού λεωφορείου να έγινε προς εξοικονόμηση πόρων ώστε να διατεθούν χρήματα για στρατιωτικούς σκοπούς. Από τότε που οι Κινέζοι και οι Ρώσοι απέκτησαν δυνατότητα προσβολής εχθρικών δορυφόρων στο διάστημα, προφανώς το γεγονός αυτό ανάγκασε την Ουάσινγκτον να αναθεωρήσει το αμυντικό της δόγμα. Ίσως η αμερικανική ηγεσία να προετοιμάζεται για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο με την αντιπαράθεση σε διαφορετικά ύψη…

«Εύθραυστη» η συμβίωση
Μια από τις αποτυχίες της Ευρώπης, σε ό,τι αφορά την κοινωνική ειρήνη, βρίσκεται στη Βόρεια Ιρλανδία. Το πρόσφατο επεισόδιο, με έναν Ιρλανδό που κατέβασε τη βρετανική σημαία και απείλησε αστυνομικό, δείχνει τι μπορεί να συμβεί μεταξύ δυο εθνών, όταν δεν επιθυμούν τη συμβίωση. Έντεχνα οι Βρετανοί έχουν αναγάγει τη διαμάχη στη βόρεια Ιρλανδία σε θρησκευτικό πρόβλημα μεταξύ προτεσταντών και καθολικών.
Όμως, οι εξτρεμιστές των δύο κοινοτήτων δεν στοχεύουν ο ένας την εκκλησία του άλλου. Αντιθέτως, οι πράξεις βίας και τα συνθήματά τους στρέφονται εναντίον του Λονδίνου για τους Ιρλανδούς και εναντίον την Ιρλανδίας για τους Άγγλους. Όλοι ξέρουν, ακόμα και στις Βρυξέλλες, ότι το επεισόδιο στο Μπέλφαστ ήταν μια ακόμα πράξη βίας που αφορούσε τη βρετανική «κατοχή» και όχι κάποιον σταυρό… Η βόρεια Ιρλανδία απαιτεί αυτό που θέλουν άλλα έθνη, όπως οι Βάσκοι, οι Σκοτσέζοι, οι Βαλόνοι, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ανεξαρτησία και τη σταδιακή ένωση με την Ιρλανδία.
Πρέπει να πάψει η βραβευμένη με Νόμπελ ΕΕ να εθελοτυφλεί μπροστά στις πραγματικές επιθυμίες του μεγαλύτερου ποσοστού των ευρωπαϊκών λαών που δεν είναι άλλες από την ευημερία και τη διατήρηση της ελευθερίας μέσω της ιδιαίτερης εθνικής τους ταυτότητας.