Η σαπίλα που γίνεται συνήθεια…

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Οι πάντες τελικά ποντάρουν στα άκρα. Η … μουσική του σήμερα παίζεται στους ρυθμούς των άκρων – κι ας τα ξορκίζουμε. Το ζήτημα είναι πως, αν αυτό που διεξάγεται χαρακτηρίζεται «μάχη» κανένας από τους αντιμαχόμενους δεν ψάχνει να βρει δρόμο εκτόνωσης. Νικάει, στην πρόσκαιρη σκακιέρα του τρόμου, όποιος – έτσι έχει επικρατήσει – τραβήξει πιο πολύ το σκοινί. Οι υπόλοιποι απλώς περιμένουν πότε αυτό το σκοινί θα σπάσει. Ως τότε από τη μια πλευρά θα τραβά η κυβέρνηση κι από την άλλη, για μιαν ακόμη φορά, επαγγελματίες «έμποροι» της όποιας συνδικαλιστικής, κλαδικής

ή ταξικής πάλης. Στη μέση μια κοινωνία που οργίζεται αλλά δεν αντιδρά γιατί φυλακίζεται στα κηρύγματα των – κυρίως τηλεοπτικών – διασπορέων του φόβου, του μίσους και της ασφυξίας. Αλλά και γιατί η κοινωνία νιώθει να … στερεύει από συμμάχους. Και ζει σε μια πραγματικότητα που μαστορεύει τρομοκρατημένους και τρομοκράτες και θεσμοθετεί ως υπέρτατη προσφορά το ταπεινωτικό φιλοδώρημα. Δείτε τις Κυριακάτικες εφημερίδες. Επιχειρούν να πουλήσουν πιο πολλά φύλλα όχι παρέχοντας ενημέρωση, αλλά πουλώντας λίγο πιο φθηνή βενζίνη, λίγα περισσότερα κουπόνια για τους, διαφορετικά απλησίαστους, «ναούς» των Super Market. Οι σκεπτόμενοι άνθρωπο αυτό το λένε κατάντια… Οι πιο οξείς – και εν δικαίω ευρισκόμενοι – αυτό το λένε κατοχή. Η κυβέρνηση παίζει την … ταινία «κοιτάξτε πιάνουμε και τρομοκράτες. Ρίξτε μια ματιά φυλακίζουμε και φαύλους πολιτικούς και επιχειρηματίες και γενικώς ασήμους και διασήμους κακοποιούς». Έτσι ακολουθεί τον μόνο ασφαλή τρόπο για να επιβιώσουν, η τρομοκρατία και η φαυλότητα. Η αντιπολίτευση χάνεται στο άγχος να καρπωθεί και να χαιρεκακίσει για τα λάθη που κάνει η κυβέρνηση χωρίς να προσπαθεί να μάθει πως θα αποφύγει τα ίδια λάθη. Κι έτσι θριαμβεύει, ότι σιχαινόμαστε. Και η σαπίλα γίνεται συνήθεια. Κι εμείς βουλιάζουμε στο βάλτο της. Ο κίνδυνος είναι να αρχίσει να μας αρέσει …