Η νονά μου έλεγε: «Καλύτερα ακίνητος, παρά μέσα στο βόθρο»

Του Νάσου Αθανασίου

Ένας φίλος μου έπεσε σε λούκι και με ρώτησε τι να κάνει, πώς ν’ αντιδράσει δηλαδή. Δεν ξέρω αν τον βοήθησε, αλλά εγώ του είπα την εξής ιστορία…

Θα ήμουν δέκα χρονών, άρα πρέπει να συνέβη το 1961-62. Καλοκαίρι, καύσωνας, ο καταβρεχτήρας του δήμου Αιγάλεω μόλις είχε περάσει από τους χωμάτινους δρόμους. Απόγευμα. Οι γειτόνισσες, στην αυλή του πατρικού σπιτιού μου, στην οδό Πλάτωνος, σχολίαζαν το θλιβερό περιστατικό. Ο κυρ Σ. γύρισε σπίτι του πιωμένος κατά τα χαράματα, παραπάτησε κι

έπεσε μέσα στον βόθρο. Πολλοί βόθροι έμεναν τότε ανοιχτοί, ώσπου να βρεθούν τα χρήματα “για να ρίξουν πλάκα”. Ο κυρ Σ. αναλήφθηκε στους ουρανούς. “Δεν φώναξε να τον σώσουν;” ρώτησε κυρά Νίκη. “Φώναξε και σπάραξε”, απάντησε η γυναίκα του μαραγκού, “αλλά δεν τον πρόλαβαν…”. Τότε πετάχτηκε η Μαρία Φυρογένη από την Κύθνο, η νονά μου. “Ξέρετε κάτι;” είπε. “Καλύτερα να έμενε ακίνητος. Όσο περισσότερο κινείσαι μέσα στα σκ. τόσο περισσότερο βυθίζεσαι!”