Η μουντζαλιά

Θα μπορούσε να είναι ταινία των Μόντι Πάιθονς αν δεν ήταν η σκληρή και σε μεγάλο βαθμό ντροπιαστική πολιτική πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά. Απέναντι στην φτώχεια που επιτίθεται άγρια σε όλο και περισσότερα νοικοκυριά και την ανασφάλεια που δημιουργεί η εκρηκτική εγκληματικότητα , άλλοι ξεσπαθώνουν εναντίον του πολιτικού συστήματος κι ας ήταν χρόνια υπηρέτες του , άλλοι πρωτοστατούν στην , συμφέρουσα τους ίδιους , στασιμότητα , άλλοι δημιουργούν κινήσεις και κινήματα εναντίον του μνημονίου που οι ίδιοι επέβαλλαν

στη χώρα και κάποιοι ανακαλύπτουν το χαμένο τρίτο (και τέταρτο) δρόμο του σοσιαλισμού, εκεί που τον είχαν χάσει 30 χρόνια πριν οι σύντροφοί τους. Τελευταία ευδοκιμεί και το φρούτο της αυτοδικίας , της ανάληψης ιδιωτικών ή κομματικών πρωτοβουλιών για την τήρηση του “νόμου” και της “τάξης” . Όλοι αυτοί με άναρθρες κραυγές επιτίθενται ο ένας στον άλλο επιδιώκοντας , τι άλλο, κομματικά οφέλη , εις βάρος όμως των πολιτών . Ο λαικισμός στην πλήρη αποθέωση . Μην ξεχνάτε άλλωστε , “¨Λεφτά υπάρχουν”.
Σ’ αυτόν τον πύργο της Βαβέλ , όπου είδαμε και πάθαμε 40 χρόνια να δούμε μια πολιτική συνεργασία της προκοπής , λογικό επακόλουθο οι πολίτες να χάνουν τον προσανατολισμό τους , να παρασύρονται σε ανέξοδες , επικίνδυνες και φρούδες ελπίδες , σαν αυτές του Σαντάμ Χουσείν , της Αραβικής άνοιξης ή των ταγμάτων εφόδου . Αλλά όταν ξυπνήσουμε και συνέλθουμε από την σύγχυση ίσως να είναι αργά. Λύσεις επαναστατικές και εξωθεσμικές είδαμε παλιότερα που οδήγησαν και στην χώρα μας.
Οι Έλληνες αναζητούν διέξοδο, αναζητούν ελπίδα και την ψάχνουν απεγνωσμένα. Παρατηρούν βέβαια την οφθαλμοφανή βελτίωση της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό , σε αντίθεση με την απομόνωση και τον διασυρμό της κατά την διακυβέρνηση Παπανδρέου , η καθημερινότητα όμως γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Το μήνυμα του Αντώνη Σαμαρά είναι διέξοδος σε όσους δεν πιστεύουν πια στα θαύματα και τις εύκολες λύσεις, σε όσους ωρίμασαν στην ψυχή και ξέρουν ότι ο αγώνας και η επιμονή φέρνει τη νίκη, όχι οι κραυγές και τα πυροτεχνήματα. Ένδοξα ήταν το Αρκάδι , το Κούγκι και οι Θερμοπύλες , ενδοξότερα τα Δερβενάκια και ο Μαραθώνας .
Και για όποιον δεν (θέλησε να) καταλάβει τα παραπάνω: Η Ελλάδα αλλάζει σελίδα. Απρόσμενα και δραματικά. Η επιλογή των επόμενων μηνών δεν είναι αν θα τη γυρίσουμε. Αλλά τι θα γράψουμε σε αυτή. Αν θα γράψουμε κάτι άξιο να μείνει στην ιστορία, άξιο των ριζών μας ή μια μουντζαλιά.