Το πέρασμα της Μάγχης

Αν αληθεύει ότι 150.000 Γερμανοί οπαδοί πάτησαν πόδι στο Λονδίνο για να παρακολουθήσουν την συνάντηση της Μπάγερν με την Ντόρτμουντ στο Γουέμπλεϊ, πρόκειται για ένα γεγονός που, πέραν του ποδοσφαίρου, ενέχει και «πολεμική» σημασία. Πόσο μεγάλοι ήταν οι στρατοί που φιλοδόξησαν να βρεθούν στη (Μεγάλη) Βρετανία; Ο Χίτλερ είχε το δίλημμα : να κατακτήσει τη Ρωσία μέσω Βρετανίας ή να κατακτήσει τη Βρετανία μέσω Ρωσίας; Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Όταν η Ιστορία

δεν βοηθάει, οι μεγάλες αξιώσεις των κρατών καταλήγουν σε ποδοσφαιρικές φιέστες. Πράγματι, το γερμαναριό πλημμύρισε το Λονδίνο με την Μέρκελ να απολαμβάνει τα μεγαλεία των ομάδων της.

Το σημαδιακό ήταν ότι αμφότερες οι ομάδες που διεκδίκησαν το ευρωπαϊκό κύπελλο δεν ήταν απλώς γερμανικές, αλλά ότι είχαν κατατροπώσει τους Ισπανούς (Ρεάλ και Μπαρτσελόνα) με συντριπτικά σκορ. Άρα κατά μία έννοια μέσα στο Γουέμπλεϊ θα αγωνίζονταν δύο νικητές – οπότε η ήττα αποκλειόταν να ήταν ταπεινωτική. Και δεν ήταν βέβαια. Μια ιδιάζουσα λεπτομέρεια της αναμετρήσεως αφορούσε κάποια γενικευμένη αντιπάθεια του γερμανικού κοινού απέναντι στην Μπάγερν (που ενσαρκώνει κάτι τις γερμανικό το οποίο όσο μένει απροσδιόριστο, τόσο πιο πολύ αποδίδει).

Ας λένε ο,τι θέλουν οι δημοσιογράφοι για την αξία των κυνηγών, αν η Μπάγερν δεν είχε στην εστία της αυτόν τον ακέραιο αθλητή που ακούει στο όνομα Νόιερ, τα πράγματα θα πηγαίναν κατά διαβόλου. Αντίθετα, ο αντίπαλος τερματοφύλακας, ονόματι Βαϊντεφέλερ, ενώ κατάφερε να κρατήσει τους αντίπαλους κυνηγούς, υπέπεσε σε πολλά λάθη το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν η ζαλάδα που τον έπιανε όταν οι κυνηγοί της Μπάγερν πλευροκοπούσαν την άμυνα και έβγαινε έξω από τη μικρή περιοχή ξεχνώντας που ακριβώς βρίσκεται.

Επίσης, αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί (αυτή τη στιγμή τουλάχιστον) το γερμανικό ποδόσφαιρο υπερτερεί του ισπανικού, ο νους μας δεν πρέπει να πάει στην τεχνική ή στις διαρκείς πάσες που εφαρμόζει η Μπάρτσα. Αντίθετα στην κίνηση που εφαρμόζουν οι δύο προπονητές (Γιούργκεν Κλοπ – Γιούπ Χαίνγκες) μπορεί κανείς να «διαβάσει» την κάλυψη των ελεύθερων χώρων, την υπομονή απέναντι στους φορμαρισμένους αντιπάλους που έτρωγαν μεν κλωτσιές με το τσουβάλι, αλλά δεν ξεχνούσαν ότι καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια. Ένα λεπτό έφτασε ώστε τα παιδιά του Μονάχου να βάλουν τα κλάματα από την τρελή χαρά και να στείλουν τους αντιπάλους στα θλιβερά αποδυτήρια.