Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΙΔΡΩΣΗ ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ

Όλες τις προηγούμενες ημέρες διαβάζουμε και ακούμε ότι η κυβερνητική συνοχή και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία απειλούνται από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτης. Βλακείες και λόγια του αέρα.

Δεν νομίζω ότι κανείς, στοιχειωδώς σοβαρός, παίρνει τοις μετρητοίς αυτές τις «κορώνες». Μια ακόμη τρικυμία στο ποτήρι της τρικομματικής κυβέρνησης είναι και τίποτε άλλο.

Οι τρεις

αρχηγοί, που συναντώνται σήμερα, θα βρουν τη λύση. Είναι απίθανο να μην συμφωνήσουν. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να πέσει γι’ αυτό το λόγο. Κι αυτό το ξέρουν και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης. Είναι καταδικασμένοι να συνεχίσουν να βαδίζουν μαζί το δρόμο που χάραξαν πριν περίπου ένα χρόνο.

Στην αδιανόητη περίπτωση που αυτό ήθελε συμβεί, ο κόσμος θα τους έπαιρνε με τις ντομάτες. Ακόμη και οι πολιτικοί τους αντίπαλοι δεν θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι είναι τόσον κρεττίνοι και ολίγιστοι. Και φυσικά θα ανέκυπτε τεράστιο πρόβλημα με τους εταίρους-δανειστές μας, ενώ θα πεταγόταν στα σκουπίδια οι θυσίες και η προσπάθεια για δημοσιονομική εξυγίανση.

Διαφορές μπορεί να έχουν, αλλά από τη χώρα των Αβδήρων δεν νομίζω ότι έλκει κανείς, από τους τρεις, την καταγωγή του. Και οι τρεις γνωρίζουν ότι στο αμέσως προσεχές διάστημα πρέπει να ολοκληρωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η φορολογική μεταρρύθμιση. Ένα από αυτά να στραβώσει μετά δεν θα τους ξεπλένει ούτε ο Ασπροπόταμος.

Ναι, είναι σοβαρή υπόθεση ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική βία, όμως δεν μπορεί να τιναχθεί η χώρα στον αέρα επειδή τα κόμματα που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση δεν μπορούν να συμφωνήσουν στον τρόπο με τον οποίον θα αντιμετωπιστούν τα απεχθή αυτά φαινόμενα. Αν δηλαδή θα είναι με νέο νόμο όπως απαιτεί σχετική κοινοτική οδηγία ή με τροποποιήσεις στους ήδη υπάρχοντες, περιλαμβανομένου και του ποινικού.

Βενιζέλος και Κουβέλης μπορεί να χρειάζονται θεσμικά-δημοκρατικά αντίβαρα για να μην δίδεται η εντύπωση της πλήρους υποταγής τους στην πολιτική Σαμαρά, όμως μέχρι εκεί.

Το ίδιο ισχύει και για τον πρωθυπουργό. Η νεοδεξιά επέλαση δεν μπορεί να ισοπεδώνει τους δύο άλλους κυβερνητικούς εταίρους, μετατρέποντας τους σε απλά υποζύγια του δικού του ιμπέριουμ.

Χρειάζεται να τηρούνται τουλάχιστον τα προσχήματα. Και τούτο επειδή όσο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ εμφανίζονται σε ρόλο κομπάρσου τόσο εξαερώνεται η αξιοπιστία και η χρησιμότητά τους.

Αυτό, στρατηγικά και εκλογικά, μπορεί να συμφέρει το κόμμα της Ν.Δ., όμως, τακτικά, η επιταχυνόμενη πολιτική εφίδρωσή τους, ιδίως του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να βλάψει ανεπανόρθωτα την κυβερνητική σταθερότητα και τη συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αφού μειώνει, πολιτικά, τη νομιμοποιητική βάση της τρικομματικής κυβερνήσεως.

Αν λοιπόν κάποιος, πολιτικά σώφρων, ήθελε να προβλέψει τι θα συμβεί με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στην άποψη ότι εκατέρωθεν θα επιδιωχθεί να υπάρξει ένας συμβιβασμός που, ει δυνατόν, θα έχει τις ολιγότερον δυσμενείς επιπτώσεις και για τις δύο πλευρές.

Και λέμε τις ολιγότερον δυσμενείς, επειδή επιπτώσεις θα έχει. Όταν και οι δύο πλευρές ανεβάζουν την αντιπαράθεση στα ύψη, είναι λογικό οι υποχωρήσεις που θα γίνουν να είναι ορατές, και, σε επίπεδο επικοινωνίας, να ζημιώνονται αμφότεροι.

Αυτό είναι και το εγγενές πρόβλημα αυτής της κυβερνήσεως. Η προσπάθεια της Ν.Δ. να εμφανίζεται ως περίπου αυτοδύναμη συμπολίτευση και η ανάγκη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να πολιτεύονται ως αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση, οδηγούν τους εταίρους να πολώνουν τα πράγματα σε θέματα -εξαιρουμένων αυτών της δημοσιονομικής προσαρμογής- που θεωρούν ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία για τα εκλογικά τους ακροατήρια.