Τα πάντα είναι πολιτική!

Σε παλαιότερες εποχές, όπως θα θυμούνται όσοι γνωρίζουν την πολιτική ιστορία της χώρας, είχαν συμβεί πολλά ευτράπελα τα οποία, παρά το γεγονός ότι δεν αφορούσαν τις κυβερνήσεις, τελικά – σε τελευταία ανάλυση – προσέλαβαν τρανταχτό «πολιτικό» νόημα. Ποιοί θυμούνται την υπόθεση Πασίφικο, ενός Εβραίου που ζούσε στην Αθήνα και για μια παρεξήγηση οι Εγγλέζοι κατέφθασαν στον Πειραιά και απέκλεισαν το λιμάνι για να υπερασπιστούν τον άνθρωπό τους; Αλλά η καταγωγή

της φράσης «σπάσαμε πλάκα!», η οποία ρίζωσε στην καθημερινή κουβέντα αποσπασμένη πια από την ιστορική της αφορμή έχει ειδικότερο ενδιαφέρον.

Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, άρχισαν να καταφθάνουν πλήθος αρχαιοκάπηλων που για ευνόητους λόγους δημιούργησαν δίκτυα πρακτόρων, κυρίως Μαλτέζων που είχαν εγκατασταθεί στην Πύλη του Ανδριανού. Το εμπόριο των αρχαιοτήτων δεν μπορούσε βέβαια να διεξάγεται δημοσίως. Επιβαλλόταν ειδική κάλυψη την οποία διασφάλιζαν οι Μαλτέζοι με ειδικά πλοία τα οποία μετέφεραν τις πασίγνωστες μαλτεζόπλακες που χρησιμοποιούνταν για τα κράσπεδα των δρόμων και για τις μονώσεις των σπιτιών.

Κάποτε ένας από τους λαθρεμπόρους ονόματι Ντομένικο Τσερούνια, πιάστηκε με φορτίο αρχαιοτήτων μεγάλης αξίας προτού να προλάβει να αναχωρήσει για τη χώρα του. Την κρίσιμη στιγμή, οι ντόπιοι φοιτητές που από τότε έπαιζαν δεσπόζοντα ρόλο στις πολιτικές συγκεντρώσεις, πληροφορήθηκαν την υπόθεση και δεν έχασαν καιρό. Όχι μόνο κατέβηκαν στον Πειραιά αλλά τα έκαναν όλα γυαλιά καρφιά καταστρέφοντας ακόμα και τις αθώες μαλτεζόπλακες που ο Τσερούνια δεν πρόλαβε να ξεφορτώσει. Στη συνέχεια, ανεβαίνοντας στην Αθήνα, έσπασαν στην Πύλη του Ανδριανού όλες τις πλάκες εξαναγκάζοντας τους Μαλτέζους να αναχωρήσουν για τα πάτρια. Από τότε έμεινε παροιμιακά η φράση «Σπάσαμε πλάκα!»

Αναρωτιόμαστε λοιπόν : το συμβάν ήταν «πολιτικό» ή επίδειξη ισχύος που σε τελευταία ανάλυση προσέλαβε νόημα πολιτικής πράξης; ΚΙ αν ήταν όντως πολιτική πράξη, τότε πως διαχωρίζουμε την ηθική πράξη από την πολιτική παρέμβαση; Συγκεκριμένα οι μαλτεζόπλακες της ΕΡΤ και το περίφημο πλέον « σκότος» της οθόνης πόσο «πολιτικό» είναι;

Η διαφωνία των τριών αρχηγών που απειλεί την πτώση της κυβερνήσεως και τη διενέργεια Εκλογών για να αποφευχθεί το αδιέξοδο πως μπορεί να εκτιμηθεί; Ως πολιτική πράξη υψηλού κύρους; Ως πράξη απελπισίας από τους δύο εταίρους οι οποίοι, ομονοώντας με τον πρωθυπουργό, παραδέχονται ουσιαστικά την μηδαμινή οντότητά τους; Οι ρεαλιστές – αν υπάρχουν – ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση κάνει την τρίχα τριχιά επειδή ακριβώς πατάει μόνο στο ένα πόδι.

Πρόκειται λοιπόν για πολιτική πράξη ή για ελιγμό μικροπολιτικού κύρους που ανοίγει δρόμους για μελλοντικές αποφάσεις κομματικών πρώτων βοηθειών;